SYCHOWSKI WOJCIECH, działacz opozycji demokratycznej
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File: Sychowski_Wojciech.JPG |thumb| Wojciech Sychowski]] |
| + | [[File: Wojciech_Sychowski_1981.jpg |thumb| Uroczystość nadania Gdańskiej Stoczni Remontowej imienia marszałka Józefa Piłsudskiego, stoją od prawej: [[CHMIELEWSKI LECH, działacz opozycji demokratycznej | Lech Chmielewski]], [[JANKOWSKI HENRYK, ksiądz | ks. Henryk Jankowski]], Joanna Jaraczewska (wnuczka Józefa Piłsudskiego, od 1983 żona Janusza Onyszkiewicza), przed mikrofonem Wojciech Sychowski, w berecie [[WAPIŃSKI ROMAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Roman Wapiński]], przy sztandarze (w ciemnej kurtce) [[FUDAKOWSKI STANISŁAW, psycholog, działacz opozycji demokratycznej| Stanisław Fudakowski]], obok niego (z wąsami, częściowo przesłonięty sztandarem) [[GOŁĄB BOGUSŁAW, działacz opozycji demokratycznej| Bogusław Gołąb]], 11 XI 1981]] | ||
| + | '''WOJCIECH SYCHOWSKI''' ( ur. 13 X 1952 Warszawa), działacz opozycji demokratycznej. Syn Brunona i Aleksandry z domu Dąbrowskiej. W 1971 ukończył liceum ogólnokształcące w Kościerzynie, do 1978 studiował na [[WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej]], magister inżynier o specjalności konstrukcje budowlane i inżynierskie. W czasie studiów należał do Zrzeszenia Studentów Polskich (po zmianie nazwy do Socjalistycznego Zrzeszenia Studentów Polskich). 20 XI 1978 zatrudniony został w [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA | Gdańskiej Stoczni Remontowej]] na stanowisku samodzielnego inspektora ds. budowlanych. W [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpniu ’80]] brał udział w strajku w swoim zakładzie, po jego zakończeniu zaangażował się w organizowanie struktur związkowych Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) [[SOLIDARNOŚĆ | „Solidarność”]]; wstąpił do Komitetu Założycielskiego na Wydziale TR. <br/><br/> | ||
| + | W grudniu 1980, po kompromitacji dotychczasowych przywódców NSZZ w Stoczni Remontowej (zamiast na wieniec pod pomnik w rocznicę [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia ’70]] zebrane pieniądze przeznaczono na zakup alkoholu), razem z [[KUCHARSKI JANUSZ, działacz opozycji demokratycznej | Januszem Kucharskim]] i Lechem Chmielewskim wszedł do Prezydium Komitetu Założycielskiego (KZ) NSZZ „Solidarność” w Gdańskiej Stoczni Remontowej. Został przewodniczącym KZ NSZZ, zajmował się także wydawaniem pisma stoczniowej „Solidarności” – „Informator”. W lutym 1981, podczas wyborów do Komisji Zakładowej, został przewodniczącym KZ; od tego czasu przeszedł na etat związkowy, a od obowiązków zawodowych został urlopowany. W lipcu 1981 został wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. W listopadzie 1981 był współinicjatorem referendum w sprawie nadania Stoczni Remontowej imienia marszałka Józefa Piłsudskiego. <br/><br/> | ||
| + | Po ogłoszeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]], od 14 do 16 XII 1981 był współorganizatorem strajku protestacyjnego w macierzystej stoczni i jako działacz Komisji Zakładowej automatycznie wszedł w skład komitetu strajkowego i został jego przewodniczącym. W tych dniach zwolniony został dyscyplinarnie z pracy. Po rozbiciu protestu przez oddziały [[ZMOTORYZOWANE ODWODY MILICJI OBYWATELSKIEJ (ZOMO) W GDAŃSKU | ZOMO]] i wojska, został zatrzymany i przetrzymywany z innymi przywódcami protestu w Sali BHP Stoczni Gdańskiej. 16 XII 1981 został aresztowany i osadzony w Zakładzie Karnym w Starogardzie Gdańskim, następnie w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym]] w Gdańsku. Po przeprowadzonym w trybie doraźnym procesie został skazany przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na karę siedmiu lat pozbawienia wolności. Po wyroku został przewieziony do Zakładu Karnego w Koronowie, stamtąd do Potulic. 30 IV 1983 odzyskał wolność na podstawie aktu łaski, podpisanego przez Henryka Jabłońskiego przewodniczącego Rady Państwa.<br/><br/> | ||
| + | Po zwolnieniu z więzienia próbował wrócić do pracy w Gdańskiej Stoczni Remontowej, ale otrzymał decyzję odmowną. Od czasu zatrzymania w stoczni aż do końca 1983 wraz z żoną i dwójką dzieci utrzymywany był ze składek zbieranych w byłym miejscu pracy. Po pół roku szukania zatrudnienia, w grudniu 1983 rozpoczął pracę w Gdyńskim Przedsiębiorstwie Budowy Elektrowni i Przemysłu (GPBEiP) Energoblok-Wybrzeże w Gdyni, gdzie pracował do 1985. Następnie do 1986 był specjalistą, później zastępcą kierownika w Remontowo-Budowlanej Spółdzielni Pracy w Żukowie, w latach 1987–1992 był kierownikiem robót w kilku firmach, m.in. w Firmie Budowlanej ATA Morkowski w Gdańsku. W lutym 1992 założył własną firmę „Wojciech Sychowski – Techniczne Usługi Budowlane” działającą z przerwą w latach 2003–2008, kiedy był inspektorem nadzoru w Wydziale Inwestycji i Remontów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku. <br/><br/> | ||
| + | Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2018). Od 1978 żonaty z Elżbietą z domu Sokołowską (ur. 1953), ojciec Agnieszki (ur. 1979) i Anny (ur. 4 I 1982). {{author:ArKa}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Archiwum Gdańskiej Stoczni Remontowej, akta osobowe Wojciecha Sychowskiego. <br/> | ||
| + | Akta Prokuratury i Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni. <br/> | ||
| + | Dobrowolski Władysław, Złotkowski Zdzisław, ''Solidarność Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego'', Gdańsk 2005. <br/> | ||
| + | Kazański Arkadiusz, ''Sychowski Wojciech'', https://encysol.pl/es/encyklopedia/biogramy/18928,Sychowski-Wojciech.html?search=964201. | ||
Aktualna wersja na dzień 06:23, 20 sie 2024
WOJCIECH SYCHOWSKI ( ur. 13 X 1952 Warszawa), działacz opozycji demokratycznej. Syn Brunona i Aleksandry z domu Dąbrowskiej. W 1971 ukończył liceum ogólnokształcące w Kościerzynie, do 1978 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej, magister inżynier o specjalności konstrukcje budowlane i inżynierskie. W czasie studiów należał do Zrzeszenia Studentów Polskich (po zmianie nazwy do Socjalistycznego Zrzeszenia Studentów Polskich). 20 XI 1978 zatrudniony został w Gdańskiej Stoczni Remontowej na stanowisku samodzielnego inspektora ds. budowlanych. W Sierpniu ’80 brał udział w strajku w swoim zakładzie, po jego zakończeniu zaangażował się w organizowanie struktur związkowych Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”; wstąpił do Komitetu Założycielskiego na Wydziale TR.
W grudniu 1980, po kompromitacji dotychczasowych przywódców NSZZ w Stoczni Remontowej (zamiast na wieniec pod pomnik w rocznicę Grudnia ’70 zebrane pieniądze przeznaczono na zakup alkoholu), razem z Januszem Kucharskim i Lechem Chmielewskim wszedł do Prezydium Komitetu Założycielskiego (KZ) NSZZ „Solidarność” w Gdańskiej Stoczni Remontowej. Został przewodniczącym KZ NSZZ, zajmował się także wydawaniem pisma stoczniowej „Solidarności” – „Informator”. W lutym 1981, podczas wyborów do Komisji Zakładowej, został przewodniczącym KZ; od tego czasu przeszedł na etat związkowy, a od obowiązków zawodowych został urlopowany. W lipcu 1981 został wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. W listopadzie 1981 był współinicjatorem referendum w sprawie nadania Stoczni Remontowej imienia marszałka Józefa Piłsudskiego.
Po ogłoszeniu stanu wojennego, od 14 do 16 XII 1981 był współorganizatorem strajku protestacyjnego w macierzystej stoczni i jako działacz Komisji Zakładowej automatycznie wszedł w skład komitetu strajkowego i został jego przewodniczącym. W tych dniach zwolniony został dyscyplinarnie z pracy. Po rozbiciu protestu przez oddziały ZOMO i wojska, został zatrzymany i przetrzymywany z innymi przywódcami protestu w Sali BHP Stoczni Gdańskiej. 16 XII 1981 został aresztowany i osadzony w Zakładzie Karnym w Starogardzie Gdańskim, następnie w Areszcie Śledczym w Gdańsku. Po przeprowadzonym w trybie doraźnym procesie został skazany przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na karę siedmiu lat pozbawienia wolności. Po wyroku został przewieziony do Zakładu Karnego w Koronowie, stamtąd do Potulic. 30 IV 1983 odzyskał wolność na podstawie aktu łaski, podpisanego przez Henryka Jabłońskiego przewodniczącego Rady Państwa.
Po zwolnieniu z więzienia próbował wrócić do pracy w Gdańskiej Stoczni Remontowej, ale otrzymał decyzję odmowną. Od czasu zatrzymania w stoczni aż do końca 1983 wraz z żoną i dwójką dzieci utrzymywany był ze składek zbieranych w byłym miejscu pracy. Po pół roku szukania zatrudnienia, w grudniu 1983 rozpoczął pracę w Gdyńskim Przedsiębiorstwie Budowy Elektrowni i Przemysłu (GPBEiP) Energoblok-Wybrzeże w Gdyni, gdzie pracował do 1985. Następnie do 1986 był specjalistą, później zastępcą kierownika w Remontowo-Budowlanej Spółdzielni Pracy w Żukowie, w latach 1987–1992 był kierownikiem robót w kilku firmach, m.in. w Firmie Budowlanej ATA Morkowski w Gdańsku. W lutym 1992 założył własną firmę „Wojciech Sychowski – Techniczne Usługi Budowlane” działającą z przerwą w latach 2003–2008, kiedy był inspektorem nadzoru w Wydziale Inwestycji i Remontów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2018). Od 1978 żonaty z Elżbietą z domu Sokołowską (ur. 1953), ojciec Agnieszki (ur. 1979) i Anny (ur. 4 I 1982).
Bibliografia:
Archiwum Gdańskiej Stoczni Remontowej, akta osobowe Wojciecha Sychowskiego.
Akta Prokuratury i Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni.
Dobrowolski Władysław, Złotkowski Zdzisław, Solidarność Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego, Gdańsk 2005.
Kazański Arkadiusz, Sychowski Wojciech, https://encysol.pl/es/encyklopedia/biogramy/18928,Sychowski-Wojciech.html?search=964201.
