WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
 
Linia 4: Linia 4:
 
[[File:Logo lotnisko.jpg|thumb|Partner serwisu]]
 
[[File:Logo lotnisko.jpg|thumb|Partner serwisu]]
  
'''WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ''' (od 2021 Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa). W okresie II wojny światowej, w latach 1942–1944, na tajnej Politechnice Warszawskiej zorganizowano kurs budownictwa okrętów. W grupie wykładowców znaleźli się oficerowie Marynarki Wojennej z Komendy Głównej Armii Krajowej Marynarki Wojennej w konspiracji „Alfa”, między innymi [[POTYRAŁA ALEKSANDER, profesor Politechniki Gdańskiej, patron gdańskiej ulicy| Aleksander Potyrała]], [[RYLKE ALEKSANDER, prorektor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy| Aleksander Rylke]] i [[SIPOWICZ HILARY JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej | Hilary Sipowicz]], późniejsi profesorowie Wydziału Budowy Okrętów [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej (PG)]]. <br/><br/>
+
'''WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ''' (od 2021 Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa). W okresie II wojny światowej, w latach 1942–1944, na tajnej Politechnice Warszawskiej zorganizowano kurs budownictwa okrętów. W grupie wykładowców znaleźli się oficerowie Marynarki Wojennej z Komendy Głównej Armii Krajowej Marynarki Wojennej w konspiracji „Alfa”, m.in. [[POTYRAŁA ALEKSANDER, profesor Politechniki Gdańskiej, patron gdańskiej ulicy| Aleksander Potyrała]], [[RYLKE ALEKSANDER, prorektor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy| Aleksander Rylke]] i [[SIPOWICZ HILARY JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej | Hilary Sipowicz]], późniejsi profesorowie Wydziału Budowy Okrętów [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej (PG)]]. <br/><br/>
 
16 III 1946 na PG powołano Wydział Budowy Okrętów z dwunastoma katedrami (trzy bez kierownika katedry): Architektury Okrętów i Mechaniki Wiązań Okrętowych, Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego, Budowy i Projektowania Okrętów, Budowy i Projektowania Statków Rzecznych i Małych Morskich Śródlądowych, Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych, Elektrotechniki Okrętowej, Meteorologii Morskiej i Przyrządów Nawigacyjnych, Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa, Turbin Parowych, Spalinowych i Sprężarek Wirnikowych, Budowy Pomp, Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych, Mechaniki.<br/><br/>
 
16 III 1946 na PG powołano Wydział Budowy Okrętów z dwunastoma katedrami (trzy bez kierownika katedry): Architektury Okrętów i Mechaniki Wiązań Okrętowych, Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego, Budowy i Projektowania Okrętów, Budowy i Projektowania Statków Rzecznych i Małych Morskich Śródlądowych, Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych, Elektrotechniki Okrętowej, Meteorologii Morskiej i Przyrządów Nawigacyjnych, Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa, Turbin Parowych, Spalinowych i Sprężarek Wirnikowych, Budowy Pomp, Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych, Mechaniki.<br/><br/>
 
W latach 1945–1950 prowadzono jednolite czteroletnie studia magisterskie na dwóch specjalnościach: budowy okrętów oraz budowy maszyn i urządzeń okrętowych (w 1945 naukę uruchomiono równocześnie dla pierwszego, drugiego i trzeciego roku studiów). Między 1950 a 1956 wprowadzono dwustopniowe studia wyższe: trzyipółletnie inżynierskie oraz dwuletnie magisterskie, od 1957 działały jednolite studia pięcioipółletnie z dwoma specjalnościami: budowa okrętów i statków śródlądowych oraz maszyny i siłownie okrętowe. W latach 1950–1962 prowadzono studia wieczorowe z dwoma specjalnościami: budowa maszyn okrętowych oraz budowa okrętów: I stopnia – inżynierskie, od 1956 – jednolite studia magisterskie (sześcioletnie).<br/><br/>
 
W latach 1945–1950 prowadzono jednolite czteroletnie studia magisterskie na dwóch specjalnościach: budowy okrętów oraz budowy maszyn i urządzeń okrętowych (w 1945 naukę uruchomiono równocześnie dla pierwszego, drugiego i trzeciego roku studiów). Między 1950 a 1956 wprowadzono dwustopniowe studia wyższe: trzyipółletnie inżynierskie oraz dwuletnie magisterskie, od 1957 działały jednolite studia pięcioipółletnie z dwoma specjalnościami: budowa okrętów i statków śródlądowych oraz maszyny i siłownie okrętowe. W latach 1950–1962 prowadzono studia wieczorowe z dwoma specjalnościami: budowa maszyn okrętowych oraz budowa okrętów: I stopnia – inżynierskie, od 1956 – jednolite studia magisterskie (sześcioletnie).<br/><br/>

Aktualna wersja na dzień 18:05, 6 lip 2024

Budynek Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej, lata 60. XX wieku
Budynek Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej, lata 60. XX wieku
Partner serwisu

WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ (od 2021 Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa). W okresie II wojny światowej, w latach 1942–1944, na tajnej Politechnice Warszawskiej zorganizowano kurs budownictwa okrętów. W grupie wykładowców znaleźli się oficerowie Marynarki Wojennej z Komendy Głównej Armii Krajowej Marynarki Wojennej w konspiracji „Alfa”, m.in. Aleksander Potyrała, Aleksander Rylke i Hilary Sipowicz, późniejsi profesorowie Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG).

16 III 1946 na PG powołano Wydział Budowy Okrętów z dwunastoma katedrami (trzy bez kierownika katedry): Architektury Okrętów i Mechaniki Wiązań Okrętowych, Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego, Budowy i Projektowania Okrętów, Budowy i Projektowania Statków Rzecznych i Małych Morskich Śródlądowych, Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych, Elektrotechniki Okrętowej, Meteorologii Morskiej i Przyrządów Nawigacyjnych, Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa, Turbin Parowych, Spalinowych i Sprężarek Wirnikowych, Budowy Pomp, Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych, Mechaniki.

W latach 1945–1950 prowadzono jednolite czteroletnie studia magisterskie na dwóch specjalnościach: budowy okrętów oraz budowy maszyn i urządzeń okrętowych (w 1945 naukę uruchomiono równocześnie dla pierwszego, drugiego i trzeciego roku studiów). Między 1950 a 1956 wprowadzono dwustopniowe studia wyższe: trzyipółletnie inżynierskie oraz dwuletnie magisterskie, od 1957 działały jednolite studia pięcioipółletnie z dwoma specjalnościami: budowa okrętów i statków śródlądowych oraz maszyny i siłownie okrętowe. W latach 1950–1962 prowadzono studia wieczorowe z dwoma specjalnościami: budowa maszyn okrętowych oraz budowa okrętów: I stopnia – inżynierskie, od 1956 – jednolite studia magisterskie (sześcioletnie).

W 1969 na Wydziale Budowy Okrętów funkcjonowało dziesięć katedr: Konstrukcji Okrętów, Maszyn Cieplnych Wirnikowych, Mechaniki, Mechaniki i Ustrojów Okrętowych, Okrętowych Urządzeń Pomocniczych, Projektowania Okrętów, Siłowni Okrętowych, Statków Śródlądowych i Specjalnych, Technologii Okrętów, Teorii Okrętów. W latach 1972–1983 prowadzono studia ze specjalnością mechaniczną, absolwenci studiów dziennych i wieczorowych (w 1972–1988) uzyskiwali tytuł magistra inżyniera mechanika. 1 X 1969 Wydział Budowy Okrętów przekształcono w Instytut Okrętowy, funkcjonujący na prawach wydziału. W 1990 przyjęto dla niego nazwę Wydział Oceanotechniki i Okrętownictwa, wprowadzono też nowy kierunek studiów – oceanotechnikę – oraz dodatkowe specjalności: budowa okrętów i obiektów oceanotechnicznych, siłownie okrętów i obiektów oceanotechnicznych, urządzenia okrętów i obiektów oceanotechnicznych, małe statki i jachty.

W 1995 na wydziale działało osiem katedr: Automatyki Okrętowej i Napędów Turbinowych, Hydromechaniki Okrętu, Materiałoznawstwa Okrętowego i Oceanotechnicznego, Mechaniki Konstrukcji i Wytrzymałości Okrętu, Siłowni Okrętowych, Techniki Głębinowej, Urządzeń Okrętowych i Oceanotechnicznych, Technologii Okrętów i Obiektów Oceanotechnicznych, i dwa zakłady: Zakład Projektowania Okrętów oraz Zakład Obiektów Oceanotechnicznych i Technik Informatycznych.

Od roku akademickiego 1992/1993 prowadzono kształcenie na studiach inżynierskich i magisterskich ze specjalnościami technologia i konstrukcja jednostek pływających, energetyka, zarządzanie i marketing w gospodarce morskiej (studia magisterskie przygotowane wspólnie z Wydziałem Zarządzania i Ekonomii).

Na wydziale działały też studia podyplomowe: w latach 1974–1975 na kierunkach ekonomika i organizacja produkcji okrętowej, w 1975 hydromechanika okrętu, 1975–1976 okrętowe turbiny gazowe, od 2004 standardy ISO i zarządzanie przez jakość TQM, a także inżynieria ropy i gazu.

W 2017 na wydziale funkcjonowały następujące katedry: Projektowania Okrętów i Robotyki Podwodnej, Technologii Obiektów Pływających, Systemów Jakości i Materiałoznawstwa, Hydromechaniki i Hydroakustyki, Siłowni Morskich i Lądowych, Mechatroniki Morskiej, Automatyki i Energetyki. Prowadzono w nich kształcenie w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym na kierunkach: oceanotechnika, energetyka (międzywydziałowe, wspólnie z Wydziałem Elektrotechniki, Automatyki i Mechanicznym) oraz transport, a także studiach II stopnia – techniki geodezyjne w inżynierii (z Wydziałem Inżynierii Lądowej i Środowiska), i studiach doktoranckich: współczesne technologie i konwersja energii (wspólnie z Wydziałem Mechanicznym, Wydziałem Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej oraz Instytutem Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk).

Od 1950 wydział posiada prawo doktoryzowania, od 1961 habilitowania. W 1957 wybudowano nowy gmach dla Wydziału Budowy Okrętów (i Wydziału Mechanicznego), w 1973 dla Instytutu Okrętowego. W 1980 wydział we współpracy z Wyższą Szkołą Morską, Fundacją Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska w Iławie oraz miastem Iława powołał Ośrodek Badawczo-Szkoleniowego Manewrowania Statkiem nad jeziorem Silm koło Iławy (jednym z organizatorów był prof. Lech Kobyliński). Od 1994 wydział wydawał czasopismo naukowe w języku angielskim „Polish Maritime Research”.

Wydział wyposażony był w nowoczesne laboratoria: konstrukcji wytrzymałości i technologii okrętu, maszyn i systemów okrętowych, napędów turbinowych, wytrzymałości materiałów, hydromechaniki okrętu, maszynowego, paliw i smarów okrętowych, symulatora siłowni okrętowej, techniki głębinowej oraz laboratorium komputerowe. 1 I 2021 połączony z Wydziałem Mechanicznym w Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa (p.o. dziekana został prof. dr hab. inż. Dariusz Mikielewicz). WP


Dziekani Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa
Politechniki Gdańskiej
Lata pełnienia funkcji Imię i nazwisko
Wydział Budowy Okrętów
1945–1950 i 1951–1952 prof. zw. dr inż. Aleksander Rylke
1950–1951 prof. nadwz. Robert Szewalski
1952–1953 mgr inż. zastępca prof. Henryk Markiewicz
1953–1954 prof. zw. dr inż. Jerzy Doerffer
1954–1956 mgr inż. prof. nadzw. Tadeusz Gerlach
1956–1958 mgr inż. prof. nadzw. Aleksander Potyrała
1958–1964 prof. zw. dr inż. Jerzy Doerffer
1964–1968 mgr inż. prof. nadzw. Janusz Staliński
1968–1969 doc. mgr inż. Tadeusz Gerlach
Dyrektorzy Instytutu Okrętowego
1969–1975 prof. zw. dr hab. inż. Lech Kobyliński
1975–1981 prof. zw. dr hab. inż. Józef Więckowski
1981–1987 doc. dr inż. Józef Burzyński
1987–1990 prof. zw. dr hab. inż. Lech Kobyliński
Dziekani Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa
1990 prof. zw. dr hab. inż. Lech Kobyliński
1990–1995 prof. zw. dr hab. inż. Zygfryd Domachowski
1996–2005 prof. dr hab. inż. Krzysztof Rosochowicz
2005–2012 dr hab. inż. Marek Dzida
2012–2020 dr hab. inż. Janusz Kozak, prof. nadzw. PG
2021–2024 prof. dr hab. inż. Andrzej Seweryn
Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa
2024– dr hab. inż. Mariusz Deja, prof. PG
WP









Bibliografia:
50 lat Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa 1945–1995, red. Zdzisław Puhaczewski, Marek Sperski, Gdańsk 1995, s. 5–16.

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania