DEKERT FELIKS, prawnik, przewodnik
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File: Feliks_Dekert_.jpg |thumb| Feliks Dekert]] |
| + | [[File: Kazimiera_Dekert_.jpg |thumb| Kazimiera Dekert]] | ||
| + | |||
| + | |||
| + | '''FELIKS LEON DEKERT''' (Deckert) (16 V 1914 Błotnica, pow. Wolsztyn, woj. poznańskie – 2 IV 2006 Gdańsk), pracownik Polskich Kolei Państwowych (PKP) w Gdańsku, przewodnik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Syn Leon Deckerta i Eufrozyny z domu Kamińskiej. <br/><br/> | ||
| + | Szkołę powszechną ukończył w Błotnicy. W latach 1925–1933 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Amosa Komeńskiego w Lesznie. Od 1934 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, od 1938 magister prawa, w 1939 uzyskał absolutorium w zakresie studiów ekonomicznych. Od 1 III 1939 pracownik PKP, od 1 III 1939 do 1 VII 1939 zatrudniony był jako praktykant referendarski w Dyrekcji Okręgowych Kolei Państwowych (DOKP) w Wilnie. <br/><br/> | ||
| + | Od 18 IX 1933 do 17 IX 1934 i od 22 VII 1935 do 31 VIII 1935 przechodził szkolenia wojskowe na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w 57 pułku piechoty (pp) w Poznaniu, które ukończył w stopniu sierżanta podchorążego rezerwy, 1 I 1936 otrzymał nominację na podporucznika rezerwy. Od 19 IX 1937 do 14 V 1937 przeszedł szkolenie w rezerwie. 3 VII 1939 otrzymał powołanie do wojska na kurs dowódców plutonu łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu, po zmobilizowaniu 24 VIII 1939 skierowany został do 57 pp w Poznaniu. Podczas kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą plutonu łączności w 57 pp. Od 23 IX 1939 w niewoli niemieckiej, od października 1939 do sierpnia 1940 w Oflagu XI A (Osterode am Harz, Niemcy), do 14 XI 1940 w Oflagu II A (Prenzlau Niemcy), do 14 V 1943 w Oflagu II B (Arnswalde, obecnie Choszczno), do 8 II 1945 Oflag II D (Gross-Born, obecnie Borne Sulinowo). W obozie jenieckim ukończył aplikację sądową i zdał w 1944 egzamin sędziowski. <br/><br/> | ||
| + | Od 4 VII 1945 pracownik DOKP w Bydgoszczy, następnie w Gdańsku. Zatrudniony był w Biurze Prawnym na stanowiskach referendarza Kolei Państwowych (1945–1952), prawnika (sierpień 1952 – listopad 1952), radcy prawnego (1952–1954), inspektora II stopnia służby administracyjnej (1954–1957), starszego radcy prawnego (1957–1974). Od 1974 na emeryturze. <br/><br/> | ||
| + | Od 1952 członek PTTK, w tym samym roku absolwent kursu przewodnickiego. Członek [[KOŁO PRZEWODNIKÓW MIEJSKICH I TERENOWYCH IM. FRANCISZKA MAMUSZKI| Koła Przewodników Miejskich i Terenowych PTTK im. Franciszka Mamuszki]] w Gdańsku. Posiadał uprawnienia przewodnika trójmiejskiego, terenowego po województwie gdańskim, Muzeum Stutthof, Muzeum Zamkowym w Malborku, Wzgórzu Katedralnym we Fromborku. W latach 1952–1975 był wykładowcą i egzaminatorem na kursach przewodnickich PTTK, w 1961–1969 pełnił funkcję przewodniczącego podkomisji dla egzaminów przewodnickich przy Zarządzie Oddziału PTTK w Gdańsku. Od 1961 do 1976 był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej i Egzaminacyjnej przy Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej i Turystyki (WKKFiT) w Gdańsku. M.in. wspólnie ze [[PODGÓRCZYK STANISŁAW, pracownik PKP, działacz turystyczny | Stanisławem Podgórczykiem]] autor planu z opisem zabytków Gdańsk, Nowy Port, Wrzeszcz, Oliwa, Sopot, Orłowo, Mały Kack (1954). <br/><br/> | ||
| + | Należał do Związku Zawodowego Kolejarzy, Ligi Morskiej, Ligi Lotniczej, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Odznaczony Medalem „10-lecia Polski Ludowej” (1955), odznakami: „Zasłużony działacz turystyki” (1969), [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym ziemi gdańskiej”]] (1971), [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]] (1972), „Przodujący kolejarz” (1968), Złotą Odznaką PTTK (1966). <br/><br/> | ||
| + | Od 16 VI 1945 żonaty z Kazimierą z domu Ochmann (5 XII 1915 Kołomyja, woj. lwowskie – 17 I 2016 Gdańsk), absolwentką (1950) Wydziału Prawnego Uniwersytetu Poznańskiego, przewodniczką PTTK (od 1961), odznaczoną odznaką „Zasłużonym ziemi gdańskiej” (1976) i Srebrną Odznaką PTTK (1973). Ojciec Wiesławy Józefy (ur. 19 III 1946) i Hanny Marii (ur. 3 III 1948), zamężnej Rapiór/Rapior. <br/><br/> | ||
| + | Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Gdańsku. {{author:SR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Karta ewidencyjna Feliksa Dekerta, PKP S.A. Centrala, Departament Zakupów i Administracji, Wydział Archiwum Zakładowego PKP S.A. w Sosnowcu, teczka osobowa przekazana przez Północną DOKP w Gdańsku.<br/> | ||
| + | Kartoteka członka Koła Przewodników Miejskich i Terenowych im. Franciszka Mamuszki, PTTK Oddział Gdański im. dr. Jerzego Szukalskiego w Gdańsku. | ||
Aktualna wersja na dzień 10:22, 18 sty 2024
FELIKS LEON DEKERT (Deckert) (16 V 1914 Błotnica, pow. Wolsztyn, woj. poznańskie – 2 IV 2006 Gdańsk), pracownik Polskich Kolei Państwowych (PKP) w Gdańsku, przewodnik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Syn Leon Deckerta i Eufrozyny z domu Kamińskiej.
Szkołę powszechną ukończył w Błotnicy. W latach 1925–1933 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Amosa Komeńskiego w Lesznie. Od 1934 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, od 1938 magister prawa, w 1939 uzyskał absolutorium w zakresie studiów ekonomicznych. Od 1 III 1939 pracownik PKP, od 1 III 1939 do 1 VII 1939 zatrudniony był jako praktykant referendarski w Dyrekcji Okręgowych Kolei Państwowych (DOKP) w Wilnie.
Od 18 IX 1933 do 17 IX 1934 i od 22 VII 1935 do 31 VIII 1935 przechodził szkolenia wojskowe na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w 57 pułku piechoty (pp) w Poznaniu, które ukończył w stopniu sierżanta podchorążego rezerwy, 1 I 1936 otrzymał nominację na podporucznika rezerwy. Od 19 IX 1937 do 14 V 1937 przeszedł szkolenie w rezerwie. 3 VII 1939 otrzymał powołanie do wojska na kurs dowódców plutonu łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu, po zmobilizowaniu 24 VIII 1939 skierowany został do 57 pp w Poznaniu. Podczas kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą plutonu łączności w 57 pp. Od 23 IX 1939 w niewoli niemieckiej, od października 1939 do sierpnia 1940 w Oflagu XI A (Osterode am Harz, Niemcy), do 14 XI 1940 w Oflagu II A (Prenzlau Niemcy), do 14 V 1943 w Oflagu II B (Arnswalde, obecnie Choszczno), do 8 II 1945 Oflag II D (Gross-Born, obecnie Borne Sulinowo). W obozie jenieckim ukończył aplikację sądową i zdał w 1944 egzamin sędziowski.
Od 4 VII 1945 pracownik DOKP w Bydgoszczy, następnie w Gdańsku. Zatrudniony był w Biurze Prawnym na stanowiskach referendarza Kolei Państwowych (1945–1952), prawnika (sierpień 1952 – listopad 1952), radcy prawnego (1952–1954), inspektora II stopnia służby administracyjnej (1954–1957), starszego radcy prawnego (1957–1974). Od 1974 na emeryturze.
Od 1952 członek PTTK, w tym samym roku absolwent kursu przewodnickiego. Członek Koła Przewodników Miejskich i Terenowych PTTK im. Franciszka Mamuszki w Gdańsku. Posiadał uprawnienia przewodnika trójmiejskiego, terenowego po województwie gdańskim, Muzeum Stutthof, Muzeum Zamkowym w Malborku, Wzgórzu Katedralnym we Fromborku. W latach 1952–1975 był wykładowcą i egzaminatorem na kursach przewodnickich PTTK, w 1961–1969 pełnił funkcję przewodniczącego podkomisji dla egzaminów przewodnickich przy Zarządzie Oddziału PTTK w Gdańsku. Od 1961 do 1976 był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej i Egzaminacyjnej przy Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej i Turystyki (WKKFiT) w Gdańsku. M.in. wspólnie ze Stanisławem Podgórczykiem autor planu z opisem zabytków Gdańsk, Nowy Port, Wrzeszcz, Oliwa, Sopot, Orłowo, Mały Kack (1954).
Należał do Związku Zawodowego Kolejarzy, Ligi Morskiej, Ligi Lotniczej, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Odznaczony Medalem „10-lecia Polski Ludowej” (1955), odznakami: „Zasłużony działacz turystyki” (1969), „Zasłużonym ziemi gdańskiej” (1971), „Za zasługi dla Gdańska” (1972), „Przodujący kolejarz” (1968), Złotą Odznaką PTTK (1966).
Od 16 VI 1945 żonaty z Kazimierą z domu Ochmann (5 XII 1915 Kołomyja, woj. lwowskie – 17 I 2016 Gdańsk), absolwentką (1950) Wydziału Prawnego Uniwersytetu Poznańskiego, przewodniczką PTTK (od 1961), odznaczoną odznaką „Zasłużonym ziemi gdańskiej” (1976) i Srebrną Odznaką PTTK (1973). Ojciec Wiesławy Józefy (ur. 19 III 1946) i Hanny Marii (ur. 3 III 1948), zamężnej Rapiór/Rapior.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
Bibliografia:
Karta ewidencyjna Feliksa Dekerta, PKP S.A. Centrala, Departament Zakupów i Administracji, Wydział Archiwum Zakładowego PKP S.A. w Sosnowcu, teczka osobowa przekazana przez Północną DOKP w Gdańsku.
Kartoteka członka Koła Przewodników Miejskich i Terenowych im. Franciszka Mamuszki, PTTK Oddział Gdański im. dr. Jerzego Szukalskiego w Gdańsku.
