MEYER CARL LUDWIG, złotnik
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''CARL LUDWIG MEYER''' (Meuer | + | '''CARL LUDWIG MEYER''' (Meuer) (17 XI 1740 Gdańsk – 28 XII 1803 Gdańsk), złotnik. Syn Carla Meyera i Catheriny. 4 VIII 1752 zapisany został do początkowej (piatej) klasy gdańskiego [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]]. Od 1755 uczył się u [[HAASE JAKOB, złotnik | Jakoba Haasego]], od 1761 czeladnik. Po odbyciu zwyczajowej wedrówki czelaniczej po Europie od 16 VI 1768 przez dwa lata był czeladnikiem w warsztacie Ephraima Wischkego. Pracę mistrzowską wykonał w pracowni Friedricha Wilhelma Endego I i 8 I 1771 uzyskał tytuł mistrzowski. 22 I 1771 uzyskał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]] jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), prowadził warsztat we własnej kamienicy przy Goldschmiedegasse 1093 (ul. Złotników 28), nabytej w 1792 za 4150 florenów.<br/><br/> |
| + | Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od 25 IV 1776 z Anną Constancią Concordią (chrzest 20 XI 1749 Wocławy – 25 III 1788 Gdańsk), córką Gerharda Klingego i Susanny z domu Kuschin. Po raz drugi ożenił się 12 VII 1792 z Dorotheą Renatą (chrzest 20 II 1755 Gdańsk), córką Lehnharda i Susanny Eisabethy z domu Kuhlen. Z pierwszego małżeństwa ojciec synów '''Johanna Ludwiga''' (chrzest 23 V 177), którego wykształcił w zawodzie, '''Carla Gottfrieda''' (chrzest 12 II 1779) oraz '''Jacoba Benjamina''' (chrzest 5 III 1786 – pochowany 9 III 1786), a także córki '''Concordię Reantę''' (chrzest 2 VIII 1780), od 29 VIII 1805 żonę toruńskiego złotnika Heinricha Daniela Clausena, '''Annę Carolinę''' (chrzest 27 II 1782), '''Charlottę Henriettę''' (chrzest 3 VIII 1784) i J'''ulianę Philippinę''' (chrzest 12 III 1788). <br/><br/> | ||
| + | Oprócz syna Johanna Ludwiga, uczniami, kończącymi naukę z dyplomem, byli: zapisany w 1776 Carl Friedrich Hancke, Heinrich Bernhart Kein (od 1785), Jacob Samuel Krampitz (od 1792) i David Salomon Krampitz (od 1800); nie zakończył nauki Johann David Mund, zapisany w 1803. <br/><br/> | ||
Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem MEYER w prostokącie lub w dekoracyjnym obrysie. Znany głównie jako autor zastawy stołowej, serwisów do napojów i pomniejszych wyrobów w stylu późnego rokoka (na przykład para świeczników i łyżki; [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe w Gdańsku]]). Na szczególną uwagę zasługuje monumentalny kufel o obfitej, misternie wykonanej dekoracji rokokowej (Galeria Neuse w Bremie). Wykonywał także liczne srebra sakralne: kielichy (Subkowy, Trąbki Wielkie, Wiele, Wielki Garc), monstrancje (Kościerzyna, Lalkowy, Pączewo, Pogódki, Strzelno koło Pucka, Subkowy), wota srebrne (Kościerzyna, Archikatedra lubelska), zegary piaskowe (dawniej w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | św. Trójcy]]).<br/><br/> | Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem MEYER w prostokącie lub w dekoracyjnym obrysie. Znany głównie jako autor zastawy stołowej, serwisów do napojów i pomniejszych wyrobów w stylu późnego rokoka (na przykład para świeczników i łyżki; [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe w Gdańsku]]). Na szczególną uwagę zasługuje monumentalny kufel o obfitej, misternie wykonanej dekoracji rokokowej (Galeria Neuse w Bremie). Wykonywał także liczne srebra sakralne: kielichy (Subkowy, Trąbki Wielkie, Wiele, Wielki Garc), monstrancje (Kościerzyna, Lalkowy, Pączewo, Pogódki, Strzelno koło Pucka, Subkowy), wota srebrne (Kościerzyna, Archikatedra lubelska), zegary piaskowe (dawniej w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | św. Trójcy]]).<br/><br/> | ||
| − | Zob. też [[TANCK DANIEL, kupiec | Daniel Tanck]], [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Pochowany 2 I 1804 w kaplicy złotników w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]]. Zob. też [[TANCK DANIEL, kupiec | Daniel Tanck]], [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814'', wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VIII, s. 280.<br/> | ||
| + | ''Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814'', wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 340.<br/> | ||
| + | Łyczak Bartłomiej, ''Carl Ludwig i Johann Ludwig Meyerowie. Gdańscy złotnicy przełomu XVIII i XIX wieku. Informacje biograficzne'', w: ''Meyerowie. Gdańscy złotnicy przełomu XVIII i XIX wieku'', Gdańsk 2023, s. 13–21. | ||
Aktualna wersja na dzień 14:20, 13 lis 2024
CARL LUDWIG MEYER (Meuer) (17 XI 1740 Gdańsk – 28 XII 1803 Gdańsk), złotnik. Syn Carla Meyera i Catheriny. 4 VIII 1752 zapisany został do początkowej (piatej) klasy gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. Od 1755 uczył się u Jakoba Haasego, od 1761 czeladnik. Po odbyciu zwyczajowej wedrówki czelaniczej po Europie od 16 VI 1768 przez dwa lata był czeladnikiem w warsztacie Ephraima Wischkego. Pracę mistrzowską wykonał w pracowni Friedricha Wilhelma Endego I i 8 I 1771 uzyskał tytuł mistrzowski. 22 I 1771 uzyskał obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), prowadził warsztat we własnej kamienicy przy Goldschmiedegasse 1093 (ul. Złotników 28), nabytej w 1792 za 4150 florenów.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od 25 IV 1776 z Anną Constancią Concordią (chrzest 20 XI 1749 Wocławy – 25 III 1788 Gdańsk), córką Gerharda Klingego i Susanny z domu Kuschin. Po raz drugi ożenił się 12 VII 1792 z Dorotheą Renatą (chrzest 20 II 1755 Gdańsk), córką Lehnharda i Susanny Eisabethy z domu Kuhlen. Z pierwszego małżeństwa ojciec synów Johanna Ludwiga (chrzest 23 V 177), którego wykształcił w zawodzie, Carla Gottfrieda (chrzest 12 II 1779) oraz Jacoba Benjamina (chrzest 5 III 1786 – pochowany 9 III 1786), a także córki Concordię Reantę (chrzest 2 VIII 1780), od 29 VIII 1805 żonę toruńskiego złotnika Heinricha Daniela Clausena, Annę Carolinę (chrzest 27 II 1782), Charlottę Henriettę (chrzest 3 VIII 1784) i Julianę Philippinę (chrzest 12 III 1788).
Oprócz syna Johanna Ludwiga, uczniami, kończącymi naukę z dyplomem, byli: zapisany w 1776 Carl Friedrich Hancke, Heinrich Bernhart Kein (od 1785), Jacob Samuel Krampitz (od 1792) i David Salomon Krampitz (od 1800); nie zakończył nauki Johann David Mund, zapisany w 1803.
Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem MEYER w prostokącie lub w dekoracyjnym obrysie. Znany głównie jako autor zastawy stołowej, serwisów do napojów i pomniejszych wyrobów w stylu późnego rokoka (na przykład para świeczników i łyżki; Muzeum Narodowe w Gdańsku). Na szczególną uwagę zasługuje monumentalny kufel o obfitej, misternie wykonanej dekoracji rokokowej (Galeria Neuse w Bremie). Wykonywał także liczne srebra sakralne: kielichy (Subkowy, Trąbki Wielkie, Wiele, Wielki Garc), monstrancje (Kościerzyna, Lalkowy, Pączewo, Pogódki, Strzelno koło Pucka, Subkowy), wota srebrne (Kościerzyna, Archikatedra lubelska), zegary piaskowe (dawniej w kościele św. Jana i św. Trójcy).
Pochowany 2 I 1804 w kaplicy złotników w kościele Najświętszej Marii Panny. Zob. też Daniel Tanck, złotnictwo.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VIII, s. 280.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 340.
Łyczak Bartłomiej, Carl Ludwig i Johann Ludwig Meyerowie. Gdańscy złotnicy przełomu XVIII i XIX wieku. Informacje biograficzne, w: Meyerowie. Gdańscy złotnicy przełomu XVIII i XIX wieku, Gdańsk 2023, s. 13–21.
