MOSZCZAK TOMASZ, działacz opozycji demokratycznej
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File: Tomasz_Moszczak_1975.jpg |thumb| Tomasz Moszczak, 1975]] | [[File: Tomasz_Moszczak_1975.jpg |thumb| Tomasz Moszczak, 1975]] | ||
| − | [[File: Moszczak_Tomasz.JPG |thumb| Tomasz Moszczak, lata 80. XX | + | [[File: Moszczak_Tomasz.JPG |thumb| Tomasz Moszczak, lata 80. XX w.]] |
| − | '''TOMASZ MOSZCZAK''' (ur. 11 IX 1948 Sopot), działacz opozycji demokratycznej. Syn Tadeusza. W 1966 absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii | + | '''TOMASZ MOSZCZAK''' (ur. 11 IX 1948 Sopot), działacz opozycji demokratycznej. Syn Tadeusza. W 1966 absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sopocie. Od 1 XI 1966 do 31 VII 1971, z przerwą na odbycie zasadniczej służby wojskowej (1967–1969), pracował w sopockiej Centrali Maszyn Biurowych, początkowo stażysta, następnie mechanik maszyn analitycznych. W [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudniu ’70]] organizator strajku w tym zakładzie, jego powodem (oprócz solidaryzowania się z postulatami stoczniowców) było żądanie usunięcia nieprawidłowości w rozliczeniu kart pracy. Po zakończonym strajku dostał do wyboru zapisanie się do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) albo zwolnienie z pracy.<br/><br/> |
| − | 1 VIII 1971 przeniósł się na Wydział EL (maszyn cyfrowych) [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] (w której jego dotychczasowa firma prowadziła serwis maszyn i urządzeń), do 14 I 1982 pracował jako monter konserwator urządzeń elektronicznych. Bezpośrednio przed wydarzeniami Czerwca | + | 1 VIII 1971 przeniósł się na Wydział EL (maszyn cyfrowych) [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] (w której jego dotychczasowa firma prowadziła serwis maszyn i urządzeń), do 14 I 1982 pracował jako monter konserwator urządzeń elektronicznych. Bezpośrednio przed wydarzeniami Czerwca ’76 razem z około stu osobami, pracownikami trójmiejskich stoczni i portów, został prewencyjnie powołany na ćwiczenia wojskowe w ramach tzw. rezerwy. <br/><br/> |
| − | Podczas wydarzeń [[SIERPIEŃ 1980 | | + | Podczas wydarzeń [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpnia ’80]], od 18 tego miesiąca, był łącznikiem swojego Wydziału z Salą BHP. Po podpisaniu [[POROZUMIENIE GDAŃSKIE | porozumień sierpniowych]], 1 IX 1980 wszedł w skład Komitetu Założycielskiego, w lutym 1981 do Prezydium Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Stoczni Gdańskiej. Był rzecznikiem prasowym, odpowiadał także za redakcję i wydawanie pisma stoczniowej „Solidarności” – „Rozwaga i Solidarność”. 1 IV 1981, razem z całym Prezydium Komitetu Zakładowego, odwołał z Prezydium MKZ w Gdańsku [[WALENTYNOWICZ ANNA, działaczka opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska, patronka skweru | Anną Walentynowicz]]. Był delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego (2–5 VII i 13–17 VII 1981) w Teatrze Muzycznym w Gdyni. <br/><br/> |
| − | Po ogłoszeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] współorganizował strajk protestacyjny (14–16 XII 1981) w Stoczni Gdańskiej. Wszedł w skład Regionalnego Komitetu Strajkowego, jego nazwiskiem sygnowano wszystkie przepustki strajkowe, co po zakończeniu protestu było koronnym dowodem przeciwko niemu. Ukrywał się do zatrzymania 12 I 1982, w dwa dni później aresztowany, 28 V 1982 skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku na karę trzech i pół lat pozbawienia wolności. Od 11 VI 1982 do zwolnienia 1 IV 1983 przebywał w | + | Po ogłoszeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] współorganizował strajk protestacyjny (14–16 XII 1981) w Stoczni Gdańskiej. Wszedł w skład Regionalnego Komitetu Strajkowego, jego nazwiskiem sygnowano wszystkie przepustki strajkowe, co po zakończeniu protestu było koronnym dowodem przeciwko niemu. Ukrywał się do zatrzymania 12 I 1982, w dwa dni później aresztowany, 28 V 1982 skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku na karę trzech i pół lat pozbawienia wolności. Od 11 VI 1982 do zwolnienia 1 IV 1983 przebywał w zakładzie karnym w Potulicach. W czasie odbywania kary rozwiązano umowę o pracę. Po wyjściu na wolność złożył podanie o przyjęcie do stoczni, ale rozpatrzono je negatywnie. Brał udział w strajkach w maju i sierpniu 1988, działał w Tajnej Komisji Zakładowej Stoczni. Od 2002 członek założonego wówczas Stowarzyszeniu „Solidarni z Kolebki”. Mieszka w Rumi, dokąd wyprowadził się z Sopotu. {{author:ArKa}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| − | + | '''Bibliografia''': <br/> | |
| − | + | Relacja Tomasza Moszczaka (2010). <br/> | |
| − | [[Category: | + | Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku, akta Prokuratury i Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni; akta SO kryptonim „Klan”.<br/> |
| + | Archiwum Państwowe Gdańsk, akta delegatów na I WZD Regionu Gdańskiego. <br/> | ||
| + | Archiwum Stoczni Gdańsk S.A., akta osobowe.<br/> | ||
| + | Kazański Arkadiusz, ''Solidarność w Stoczni Gdańskiej. Grudzień 1981–sierpień 1988'', Gdańsk 2004. <br/> | ||
| + | Poniatowski Mieczysław Janusz, ''Nieznane bitwy o Wałęsę „a nawet przeciw” Wałęsie'', Warszawa 1992. | ||
Aktualna wersja na dzień 14:04, 29 lip 2024
TOMASZ MOSZCZAK (ur. 11 IX 1948 Sopot), działacz opozycji demokratycznej. Syn Tadeusza. W 1966 absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sopocie. Od 1 XI 1966 do 31 VII 1971, z przerwą na odbycie zasadniczej służby wojskowej (1967–1969), pracował w sopockiej Centrali Maszyn Biurowych, początkowo stażysta, następnie mechanik maszyn analitycznych. W Grudniu ’70 organizator strajku w tym zakładzie, jego powodem (oprócz solidaryzowania się z postulatami stoczniowców) było żądanie usunięcia nieprawidłowości w rozliczeniu kart pracy. Po zakończonym strajku dostał do wyboru zapisanie się do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) albo zwolnienie z pracy.
1 VIII 1971 przeniósł się na Wydział EL (maszyn cyfrowych) Stoczni Gdańskiej (w której jego dotychczasowa firma prowadziła serwis maszyn i urządzeń), do 14 I 1982 pracował jako monter konserwator urządzeń elektronicznych. Bezpośrednio przed wydarzeniami Czerwca ’76 razem z około stu osobami, pracownikami trójmiejskich stoczni i portów, został prewencyjnie powołany na ćwiczenia wojskowe w ramach tzw. rezerwy.
Podczas wydarzeń Sierpnia ’80, od 18 tego miesiąca, był łącznikiem swojego Wydziału z Salą BHP. Po podpisaniu porozumień sierpniowych, 1 IX 1980 wszedł w skład Komitetu Założycielskiego, w lutym 1981 do Prezydium Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Stoczni Gdańskiej. Był rzecznikiem prasowym, odpowiadał także za redakcję i wydawanie pisma stoczniowej „Solidarności” – „Rozwaga i Solidarność”. 1 IV 1981, razem z całym Prezydium Komitetu Zakładowego, odwołał z Prezydium MKZ w Gdańsku Anną Walentynowicz. Był delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego (2–5 VII i 13–17 VII 1981) w Teatrze Muzycznym w Gdyni.
Po ogłoszeniu stanu wojennego współorganizował strajk protestacyjny (14–16 XII 1981) w Stoczni Gdańskiej. Wszedł w skład Regionalnego Komitetu Strajkowego, jego nazwiskiem sygnowano wszystkie przepustki strajkowe, co po zakończeniu protestu było koronnym dowodem przeciwko niemu. Ukrywał się do zatrzymania 12 I 1982, w dwa dni później aresztowany, 28 V 1982 skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku na karę trzech i pół lat pozbawienia wolności. Od 11 VI 1982 do zwolnienia 1 IV 1983 przebywał w zakładzie karnym w Potulicach. W czasie odbywania kary rozwiązano umowę o pracę. Po wyjściu na wolność złożył podanie o przyjęcie do stoczni, ale rozpatrzono je negatywnie. Brał udział w strajkach w maju i sierpniu 1988, działał w Tajnej Komisji Zakładowej Stoczni. Od 2002 członek założonego wówczas Stowarzyszeniu „Solidarni z Kolebki”. Mieszka w Rumi, dokąd wyprowadził się z Sopotu.
Bibliografia:
Relacja Tomasza Moszczaka (2010).
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku, akta Prokuratury i Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni; akta SO kryptonim „Klan”.
Archiwum Państwowe Gdańsk, akta delegatów na I WZD Regionu Gdańskiego.
Archiwum Stoczni Gdańsk S.A., akta osobowe.
Kazański Arkadiusz, Solidarność w Stoczni Gdańskiej. Grudzień 1981–sierpień 1988, Gdańsk 2004.
Poniatowski Mieczysław Janusz, Nieznane bitwy o Wałęsę „a nawet przeciw” Wałęsie, Warszawa 1992.
