REDNER LEO, proboszcz Kaplicy Królewskiej
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Leo_(Leon)_Redner.jpg|thumb|Leo (Leon) Redner]] | [[File:Leo_(Leon)_Redner.jpg|thumb|Leo (Leon) Redner]] | ||
| − | '''LEO''' (Leon) '''REDNER''', (13 IX 1828 Nowe, Pomorze – 1 IV 1898 Pelplin), ksiądz katolicki, proboszcz [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]], biskup chełmiński. Syn nauczyciela Adalberta Rednera i Fryderyki z domu Stock. W 1848 zdał maturę w Chojnicach i rozpoczął studia teologiczne we Wrocławiu. W 1849 wstąpił do seminarium duchownego w Pelplinie, dzięki uzyskanemu stypendium państwowemu dokończył wrocławskie studia, uzyskując w 1852 licencjat z teologii na podstawie pracy ''O czyśćcu''. 17 IV 1853 w Pelplinie otrzymał święcenia kapłańskie. <br/><br/> | + | '''LEO''' (Leon) '''REDNER''', (13 IX 1828 Nowe, Pomorze – 1 IV 1898 Pelplin), ksiądz katolicki, proboszcz [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]], biskup chełmiński. Syn nauczyciela miejscowej szkoły Adalberta Rednera (1 XI 1796 – 27 XI 1864), katolika, którego dziadek, Polak, zniemczył nazwisko z Mówiński na Redner, i Fryderyki z domu Stock, protestantki. Brat Adalberta (1833 Nowe – 24 VII 1913 Wrocław), absolwenta m.in. w Akademii Drezdeńskiej, działajacego w Nysie i Wrocławiu malarza, witrażysty i fotografa, specjalizującego się w zamówieniach dla świątyń, około 1887 wykonwacy witraży dla gdańskiego [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościoła św. Mikołaja]] (po 1945 w depozycie Muzeum Architektury we Wrocławiu).<br/><br/> |
| − | W 1853 był wikariuszem w gdańskim | + | W 1848 zdał maturę w Chojnicach i rozpoczął studia teologiczne we Wrocławiu. W 1849 wstąpił do seminarium duchownego w Pelplinie, dzięki uzyskanemu stypendium państwowemu dokończył wrocławskie studia, uzyskując w 1852 licencjat z teologii na podstawie pracy ''O czyśćcu''. 17 IV 1853 w Pelplinie otrzymał święcenia kapłańskie. <br/><br/> |
| − | Od 1873 był egzaminatorem prosynodalnym, otrzymał też nominację na radcę duchownego. Od 1882 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej w Pelplinie. 4 VI 1886 wybrany przez kapitułę wikariuszem generalnym diecezji chełmińskiej, 16 XI 1886 papież mianował go biskupem ordynariuszem chełmińskim (święcenia biskupie otrzymał 9 I 1887 w Pelplinie z rak arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego Juliusza Dindera). Uzyskał zgodę władz na ponowne otwarcie zamkniętego w okresie ''Kulturkampfu'' seminarium duchownego w Pelplinie. Jako ordynariusz wizytował parafie, w wielu głosił kazania po polsku. W 1896 wydał zgodę na odprawianie części niedzielnych nabożeństw w języku polskim w kościele św. Mikołaja w Gdańsku. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | W 1853 był wikariuszem w gdańskim kościele św. Mikołaja, w latach 1854–1857 katechetą w gimnazjum w Chojnicach, od 14 IX 1857 administratorem [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]] w Gdańsku, od 27 III 1860 proboszczem. Jednocześnie w latach 1857-1871 był katechetą w gdańskich szkołach średnich. W 1861 uzyskał doktorat z teologii na uniwersytecie we Fryburgu Niemieckim. Autor publikacji o tematyce społeczno-politycznej, w okresie 1864–1872 redagował czasopismo katolickie „Danziger Katholischc Kirchenblatt” („Gdańska Katolicka Gazeta Kościelna”) i przewodził Towarzystwu Piusa w Gdańsku (zob. [[BOROMEUSZKI | boromeuszki]]). <br/><br/> |
| + | Od 1873 był egzaminatorem prosynodalnym, otrzymał też nominację na radcę duchownego. Od 1882 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej w Pelplinie. 4 VI 1886 wybrany przez kapitułę wikariuszem generalnym diecezji chełmińskiej, 16 XI 1886 papież mianował go biskupem ordynariuszem chełmińskim (święcenia biskupie otrzymał 9 I 1887 w Pelplinie z rak arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego Juliusza Dindera). Uzyskał zgodę władz na ponowne otwarcie zamkniętego w okresie ''Kulturkampfu'' seminarium duchownego w Pelplinie. Jako ordynariusz wizytował parafie, w wielu głosił kazania po polsku. W 1896 wydał zgodę na odprawianie części niedzielnych nabożeństw w języku polskim w kościele św. Mikołaja w Gdańsku (czego i tak nie respektował proboszcz tego kościoła, ks. [[SCHARMER FRANZ, proboszcz kościołów św. Ignacego i św. Mikołaja, były patron ulicy | Franz Scharmer]]). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:08, 10 lip 2023
_Redner.jpg)
LEO (Leon) REDNER, (13 IX 1828 Nowe, Pomorze – 1 IV 1898 Pelplin), ksiądz katolicki, proboszcz Kaplicy Królewskiej, biskup chełmiński. Syn nauczyciela miejscowej szkoły Adalberta Rednera (1 XI 1796 – 27 XI 1864), katolika, którego dziadek, Polak, zniemczył nazwisko z Mówiński na Redner, i Fryderyki z domu Stock, protestantki. Brat Adalberta (1833 Nowe – 24 VII 1913 Wrocław), absolwenta m.in. w Akademii Drezdeńskiej, działajacego w Nysie i Wrocławiu malarza, witrażysty i fotografa, specjalizującego się w zamówieniach dla świątyń, około 1887 wykonwacy witraży dla gdańskiego kościoła św. Mikołaja (po 1945 w depozycie Muzeum Architektury we Wrocławiu).
W 1848 zdał maturę w Chojnicach i rozpoczął studia teologiczne we Wrocławiu. W 1849 wstąpił do seminarium duchownego w Pelplinie, dzięki uzyskanemu stypendium państwowemu dokończył wrocławskie studia, uzyskując w 1852 licencjat z teologii na podstawie pracy O czyśćcu. 17 IV 1853 w Pelplinie otrzymał święcenia kapłańskie.
W 1853 był wikariuszem w gdańskim kościele św. Mikołaja, w latach 1854–1857 katechetą w gimnazjum w Chojnicach, od 14 IX 1857 administratorem Kaplicy Królewskiej w Gdańsku, od 27 III 1860 proboszczem. Jednocześnie w latach 1857-1871 był katechetą w gdańskich szkołach średnich. W 1861 uzyskał doktorat z teologii na uniwersytecie we Fryburgu Niemieckim. Autor publikacji o tematyce społeczno-politycznej, w okresie 1864–1872 redagował czasopismo katolickie „Danziger Katholischc Kirchenblatt” („Gdańska Katolicka Gazeta Kościelna”) i przewodził Towarzystwu Piusa w Gdańsku (zob. boromeuszki).
Od 1873 był egzaminatorem prosynodalnym, otrzymał też nominację na radcę duchownego. Od 1882 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej w Pelplinie. 4 VI 1886 wybrany przez kapitułę wikariuszem generalnym diecezji chełmińskiej, 16 XI 1886 papież mianował go biskupem ordynariuszem chełmińskim (święcenia biskupie otrzymał 9 I 1887 w Pelplinie z rak arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego Juliusza Dindera). Uzyskał zgodę władz na ponowne otwarcie zamkniętego w okresie Kulturkampfu seminarium duchownego w Pelplinie. Jako ordynariusz wizytował parafie, w wielu głosił kazania po polsku. W 1896 wydał zgodę na odprawianie części niedzielnych nabożeństw w języku polskim w kościele św. Mikołaja w Gdańsku (czego i tak nie respektował proboszcz tego kościoła, ks. Franz Scharmer).
