ŚLEDZIŃSKI STEFAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę ŚLEDZIŃSKI STEFAN na ŚLEDZIŃSKI STEFAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej) |
|||
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''STEFAN ŚLEDZIŃSKI''' (Śledziński-Lidzki) (8 VIII 1897 Żytomierz – 19 VI 1986 Warszawa), artysta muzyk, dyrygent, muzykolog, pedagog. W 1914 roku w Legionach, w latach 1919–1920 oficer liniowy podczas wojny z Rosją, dyrygent orkiestry wojskowej w Wilnie, dyrygent orkiestry 36. pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, major. W 1916–1921 studiował polonistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Warszawie, 1922–1924 w tamtejszym Państwowym Konserwatorium Muzycznym studiował dyrygenturę u Henryka Melcera i kompozycję u Romana Statkowskiego. Od roku 1932 doktor (Uniwersytet Jagielloński). W latach 1921–1925 kierownik referatu muzycznego w Ministerstwie Spraw Wojskowych, 1925–1927 w Wilnie współzałożyciel Towarzystwa Filharmonicznego i dyrygent Orkiestry Symfonicznej, dyrygent opery objazdowej Reduty Wileńskiej.<br/><br/> | '''STEFAN ŚLEDZIŃSKI''' (Śledziński-Lidzki) (8 VIII 1897 Żytomierz – 19 VI 1986 Warszawa), artysta muzyk, dyrygent, muzykolog, pedagog. W 1914 roku w Legionach, w latach 1919–1920 oficer liniowy podczas wojny z Rosją, dyrygent orkiestry wojskowej w Wilnie, dyrygent orkiestry 36. pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, major. W 1916–1921 studiował polonistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Warszawie, 1922–1924 w tamtejszym Państwowym Konserwatorium Muzycznym studiował dyrygenturę u Henryka Melcera i kompozycję u Romana Statkowskiego. Od roku 1932 doktor (Uniwersytet Jagielloński). W latach 1921–1925 kierownik referatu muzycznego w Ministerstwie Spraw Wojskowych, 1925–1927 w Wilnie współzałożyciel Towarzystwa Filharmonicznego i dyrygent Orkiestry Symfonicznej, dyrygent opery objazdowej Reduty Wileńskiej.<br/><br/> | ||
W 1924–1925 i 1927–1939 profesor w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, 1934–1939 wizytator szkół muzycznych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Podczas II wojny światowej wykładał w Staatliche Musikschule (Państwowa Szkoła Muzyczna) w Warszawie. Jako członek Armii Krajowej w 1944 roku zorganizował orkiestrę dętą i występował z nią podczas powstania warszawskiego.<br/><br/> | W 1924–1925 i 1927–1939 profesor w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, 1934–1939 wizytator szkół muzycznych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Podczas II wojny światowej wykładał w Staatliche Musikschule (Państwowa Szkoła Muzyczna) w Warszawie. Jako członek Armii Krajowej w 1944 roku zorganizował orkiestrę dętą i występował z nią podczas powstania warszawskiego.<br/><br/> | ||
| − | W latach 1946–1949 dyrektor artystyczny [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Polskiej Filharmonii Bałtyckiej]], w 1949 dyrygent pierwszej wystawionej w Gdańsku po II wojnie światowej opery w Studiu Muzyczno-Dramatycznym przy [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] (''Halka'' Stanisława Moniuszki, reżyseria [[GALL IWO | Iwo Gall]]). W 1947 założyciel gdańskiej [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej]] (PWSM), 1948–1951 jej rektor. W okresie 1951–1967 w PWSM w Warszawie.<br/><br/> | + | W latach 1946–1949 dyrektor artystyczny [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Polskiej Filharmonii Bałtyckiej]], w 1949 dyrygent pierwszej wystawionej w Gdańsku po II wojnie światowej opery w Studiu Muzyczno-Dramatycznym przy [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] (''Halka'' Stanisława Moniuszki, reżyseria [[GALL IWO, reżyser, dyrektor Teatru Wybrzeże | Iwo Gall]]). W 1947 założyciel gdańskiej [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej]] (PWSM), 1948–1951 jej rektor. W okresie 1951–1967 w PWSM w Warszawie.<br/><br/> |
| − | Znawca instrumentacji na orkiestry dęte, autor prac z historii polskiej muzyki, pedagogiki muzyki, polityki kulturalnej, upowszechniania muzyki i ruchu amatorskiego. W 1981 | + | Znawca instrumentacji na orkiestry dęte, autor prac z historii polskiej muzyki, pedagogiki muzyki, polityki kulturalnej, upowszechniania muzyki i ruchu amatorskiego. W 1981 otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Muzycznej w Warszawie. |
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. {{author: AZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. {{author: AZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 21:09, 17 lut 2023
STEFAN ŚLEDZIŃSKI (Śledziński-Lidzki) (8 VIII 1897 Żytomierz – 19 VI 1986 Warszawa), artysta muzyk, dyrygent, muzykolog, pedagog. W 1914 roku w Legionach, w latach 1919–1920 oficer liniowy podczas wojny z Rosją, dyrygent orkiestry wojskowej w Wilnie, dyrygent orkiestry 36. pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, major. W 1916–1921 studiował polonistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Warszawie, 1922–1924 w tamtejszym Państwowym Konserwatorium Muzycznym studiował dyrygenturę u Henryka Melcera i kompozycję u Romana Statkowskiego. Od roku 1932 doktor (Uniwersytet Jagielloński). W latach 1921–1925 kierownik referatu muzycznego w Ministerstwie Spraw Wojskowych, 1925–1927 w Wilnie współzałożyciel Towarzystwa Filharmonicznego i dyrygent Orkiestry Symfonicznej, dyrygent opery objazdowej Reduty Wileńskiej.
W 1924–1925 i 1927–1939 profesor w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, 1934–1939 wizytator szkół muzycznych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Podczas II wojny światowej wykładał w Staatliche Musikschule (Państwowa Szkoła Muzyczna) w Warszawie. Jako członek Armii Krajowej w 1944 roku zorganizował orkiestrę dętą i występował z nią podczas powstania warszawskiego.
W latach 1946–1949 dyrektor artystyczny Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, w 1949 dyrygent pierwszej wystawionej w Gdańsku po II wojnie światowej opery w Studiu Muzyczno-Dramatycznym przy Teatrze Wybrzeże (Halka Stanisława Moniuszki, reżyseria Iwo Gall). W 1947 założyciel gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (PWSM), 1948–1951 jej rektor. W okresie 1951–1967 w PWSM w Warszawie.
Znawca instrumentacji na orkiestry dęte, autor prac z historii polskiej muzyki, pedagogiki muzyki, polityki kulturalnej, upowszechniania muzyki i ruchu amatorskiego. W 1981 otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Muzycznej w Warszawie.
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
