POTOCKI STANISŁAW ADAM, dyrektor Instytutu Bałtyckiego
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę POTOCKI STANISŁAW ADAM na POTOCKI STANISŁAW ADAM, dyrektor Instytutu Bałtyckiego) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Laureaci_nagrody_prezydenta_Gdańska_1980.jpeg |thumb| Stanisław Potocki (w ciemnych okularach) jako laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska z 1980]] | [[File: Laureaci_nagrody_prezydenta_Gdańska_1980.jpeg |thumb| Stanisław Potocki (w ciemnych okularach) jako laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska z 1980]] | ||
'''STANISŁAW ADAM POTOCKI''' (28 IX 1916 Sieniawa – 30 VI 1993 Gdańsk), dyrektor [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]]. Syn Józefa, oficera zawodowego Wojska Polskiego. W 1920 z rodzicami zamieszkał w Toruniu, w 1934 uzyskał maturę w tamtejszym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika. W latach 1934–1937 studiował na Wydziale Politycznym Wyższej Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie (praca dyplomowa: ''Sprawa Gdańska i Torunia na Sejmie Wielkim''). Od sierpnia 1937 do sierpnia 1939 referent organizacyjny i następnie zastępca kierownika zarządu okręgu Polskiego Związku Zachodniego na Pomorzu, jednocześnie był sekretarzem redakcji czasopisma „Straż nad Wisłą”.<br/><br/> | '''STANISŁAW ADAM POTOCKI''' (28 IX 1916 Sieniawa – 30 VI 1993 Gdańsk), dyrektor [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]]. Syn Józefa, oficera zawodowego Wojska Polskiego. W 1920 z rodzicami zamieszkał w Toruniu, w 1934 uzyskał maturę w tamtejszym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika. W latach 1934–1937 studiował na Wydziale Politycznym Wyższej Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie (praca dyplomowa: ''Sprawa Gdańska i Torunia na Sejmie Wielkim''). Od sierpnia 1937 do sierpnia 1939 referent organizacyjny i następnie zastępca kierownika zarządu okręgu Polskiego Związku Zachodniego na Pomorzu, jednocześnie był sekretarzem redakcji czasopisma „Straż nad Wisłą”.<br/><br/> | ||
| − | Zaprzysiężony w marcu 1939 | + | Zaprzysiężony w marcu 1939 w Dowództwie Okręgu Korpusu VIII w Toruniu jako informator Samodzielnego Referatu Informacyjnego, uczestniczył w tajnej działalności na terenie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]]. Zmobilizowany do służby wojskowej po walkach na Pomorzu, ewakuował się z Dowództwem Okręgu Korpusu VIII do Warszawy; po jej kapitulacji, poszukiwany listem gończym przez Gestapo, ukrywał się w Krakowie i w Zakliczynie, znajdując tam zatrudnienie w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej. Związał się z ruchem oporu (Związek Walki Zbrojnej Armii Krajowej), przyjmując pseudonim „Warta”.<br/><br/> |
| − | Po zakończeniu wojny pracował jako instruktor organizacyjny i od 1 XII 1946 kierownik działu Spółdzielni Pomocniczo-Rolniczych w Związku Rewizyjnym Spółdzielni Rzeczypospolitej Polskiej, a po jego likwidacji w Związku Rolniczych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. Jednocześnie w okresie 1957–1958 odbył eksternistyczne studia II stopnia na Wydziale Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie, uzyskując tytuł magistra, od | + | Po zakończeniu wojny pracował jako instruktor organizacyjny i od 1 XII 1946 kierownik działu Spółdzielni Pomocniczo-Rolniczych w Związku Rewizyjnym Spółdzielni Rzeczypospolitej Polskiej, a po jego likwidacji w Związku Rolniczych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. Jednocześnie w okresie 1957–1958 odbył eksternistyczne studia II stopnia na Wydziale Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie, uzyskując tytuł magistra, od 1961 doktor nauk prawnych. Od 1 VIII 1963 pracował w Instytucie Bałtyckim w Gdańsku – początkowo jako adiunkt, od kwietnia 1968 docent, od 1 I 1965 do 30 VI 1993 (z roczną przerwą 1988–1989) jego dyrektor – specjalizując się w problematyce stosunków polsko-niemieckich. Redaktor seryjnego wydawnictwa „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego”.<br/><br/> |
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]]. Pochowany na [[CMENTARZ ŁOSTOWICKI | cmentarzu Łostowickim]]. {{author: BH}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]]. Pochowany na [[CMENTARZ ŁOSTOWICKI | cmentarzu Łostowickim]]. {{author: BH}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 12:17, 17 paź 2022
STANISŁAW ADAM POTOCKI (28 IX 1916 Sieniawa – 30 VI 1993 Gdańsk), dyrektor Instytutu Bałtyckiego. Syn Józefa, oficera zawodowego Wojska Polskiego. W 1920 z rodzicami zamieszkał w Toruniu, w 1934 uzyskał maturę w tamtejszym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika. W latach 1934–1937 studiował na Wydziale Politycznym Wyższej Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie (praca dyplomowa: Sprawa Gdańska i Torunia na Sejmie Wielkim). Od sierpnia 1937 do sierpnia 1939 referent organizacyjny i następnie zastępca kierownika zarządu okręgu Polskiego Związku Zachodniego na Pomorzu, jednocześnie był sekretarzem redakcji czasopisma „Straż nad Wisłą”.
Zaprzysiężony w marcu 1939 w Dowództwie Okręgu Korpusu VIII w Toruniu jako informator Samodzielnego Referatu Informacyjnego, uczestniczył w tajnej działalności na terenie II Wolnego Miasta Gdańska. Zmobilizowany do służby wojskowej po walkach na Pomorzu, ewakuował się z Dowództwem Okręgu Korpusu VIII do Warszawy; po jej kapitulacji, poszukiwany listem gończym przez Gestapo, ukrywał się w Krakowie i w Zakliczynie, znajdując tam zatrudnienie w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej. Związał się z ruchem oporu (Związek Walki Zbrojnej Armii Krajowej), przyjmując pseudonim „Warta”.
Po zakończeniu wojny pracował jako instruktor organizacyjny i od 1 XII 1946 kierownik działu Spółdzielni Pomocniczo-Rolniczych w Związku Rewizyjnym Spółdzielni Rzeczypospolitej Polskiej, a po jego likwidacji w Związku Rolniczych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. Jednocześnie w okresie 1957–1958 odbył eksternistyczne studia II stopnia na Wydziale Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie, uzyskując tytuł magistra, od 1961 doktor nauk prawnych. Od 1 VIII 1963 pracował w Instytucie Bałtyckim w Gdańsku – początkowo jako adiunkt, od kwietnia 1968 docent, od 1 I 1965 do 30 VI 1993 (z roczną przerwą 1988–1989) jego dyrektor – specjalizując się w problematyce stosunków polsko-niemieckich. Redaktor seryjnego wydawnictwa „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego”.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
