PODOSKI KAZIMIERZ HENRYK, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę PODOSKI KAZIMIERZ HENRYK na PODOSKI KAZIMIERZ HENRYK, profesor Uniwersytetu Gdańskiego) |
|||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Podoski_Kazimierz_Henryk.JPG|thumb|Kazimierz Henryk Podoski]] | [[File:Podoski_Kazimierz_Henryk.JPG|thumb|Kazimierz Henryk Podoski]] | ||
'''KAZIMIERZ HENRYK PODOSKI''' (15 VII 1923 Warszawa – 22 VII 1995 Gdańsk), politolog, profesor gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP) i [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn Bohdana, prawnika, posła na Sejm RP (1928–1938) i wicemarszałka, oraz Marii z Ciecierskich. Do 1933 mieszkał z rodzicami w Wilnie, następnie w Warszawie, gdzie w 1939 ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego. Po wybuchu II wojny światowej od września 1939 z rodziną ponownie w Wilnie, gdzie w 1941 zdał maturę w IX Wileńskiej Szkole Średniej.<br/><br/> | '''KAZIMIERZ HENRYK PODOSKI''' (15 VII 1923 Warszawa – 22 VII 1995 Gdańsk), politolog, profesor gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP) i [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn Bohdana, prawnika, posła na Sejm RP (1928–1938) i wicemarszałka, oraz Marii z Ciecierskich. Do 1933 mieszkał z rodzicami w Wilnie, następnie w Warszawie, gdzie w 1939 ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego. Po wybuchu II wojny światowej od września 1939 z rodziną ponownie w Wilnie, gdzie w 1941 zdał maturę w IX Wileńskiej Szkole Średniej.<br/><br/> | ||
| − | W czasie okupacji przebywał w Wilnie, zatrudniony jako pracownik fizyczny ( | + | W czasie okupacji przebywał w Wilnie, zatrudniony jako pracownik fizyczny (m.in. pomocnik tynkarza, konserwator torów). Członek Armii Krajowej, współdziałał przy kolportażu jej wydawnictw. W latach 1942–1944 na robotach w Prusach Wschodnich, pracował jako robotnik budowlany i drwal, w końcowym okresie wojny pracował przy budowie lotniska na Półwyspie Helskim. Po zakończeniu wojny w Warszawie, skąd [[PAŃSTWOWY URZĄD REPATRIACYJNY | Państwowy Urzęd Repatriacyjny]] skierował go Olsztyna, gdzie pracował jako urzędnik i następnie do 1949 kierownik w oddziale wojewódzkim tego urzędu. Jednocześnie od 1945 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1949 uzyskując tytuł magistra praw. W latach 1947–1948 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, w 1948–1990 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1949–1955 pracował w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej (WRN) w Olsztynie jako kierownik Działu Planów Zbiorczych.<br/><br/> |
Od października 1955 przeniesiony został służbowo do Gdańska, pracował w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego (WKPG) przy WRN w Gdańsku, do 1960 przewodniczący tej komisji. Od 1959 doktor nauk ekonomicznych (Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie (SGPiS)), pracował także (na pół etatu) w gdańskiej WSP.<br/><br/> | Od października 1955 przeniesiony został służbowo do Gdańska, pracował w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego (WKPG) przy WRN w Gdańsku, do 1960 przewodniczący tej komisji. Od 1959 doktor nauk ekonomicznych (Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie (SGPiS)), pracował także (na pół etatu) w gdańskiej WSP.<br/><br/> | ||
Zwolniony z pracy w WKPG (za spotkanie podczas wyjazdu służbowego w Holandii z przebywającym po wojnie w Wielkiej Brytanii ojcem), od 1963 związany zawodowo z gdańską WSP, następnie z UG. Od 1964 doktor habilitowany (SGPiS), od 1970 profesor tytularny, od 1976 profesor zwyczajny. W latach 1963–1970 kierownik Zakładu Ekonomii Politycznej i (od 1965) Studium Nauk Politycznych WSP, prodziekan Wydziału Humanistycznego (1966–1967), prorektor WSP (1967–1970). Następnie dyrektor Instytutu Nauk Politycznych UG (1970–1992), prodziekan Wydziału Humanistycznego (1973–1975), kierownik Katedry Politologii Stosowanej (1992–1993), wieloletni członek senatu UG. Od 1 X 1993 na emeryturze.<br/><br/> | Zwolniony z pracy w WKPG (za spotkanie podczas wyjazdu służbowego w Holandii z przebywającym po wojnie w Wielkiej Brytanii ojcem), od 1963 związany zawodowo z gdańską WSP, następnie z UG. Od 1964 doktor habilitowany (SGPiS), od 1970 profesor tytularny, od 1976 profesor zwyczajny. W latach 1963–1970 kierownik Zakładu Ekonomii Politycznej i (od 1965) Studium Nauk Politycznych WSP, prodziekan Wydziału Humanistycznego (1966–1967), prorektor WSP (1967–1970). Następnie dyrektor Instytutu Nauk Politycznych UG (1970–1992), prodziekan Wydziału Humanistycznego (1973–1975), kierownik Katedry Politologii Stosowanej (1992–1993), wieloletni członek senatu UG. Od 1 X 1993 na emeryturze.<br/><br/> | ||
| − | Przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (1965–1977), członek Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej w Gdańsku (1977–1990), Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (1980–1992), | + | Przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (1965–1977), członek Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej w Gdańsku (1977–1990), Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (1980–1992), Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, członek licznych rad naukowych, m.in. Instytutu Nauk Pedagogicznych, Instytutu Pracy i Polityki Społecznej, Głównego Urzędu Statystycznego, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w 1978–1987 przewodniczący Rady Naukowej [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]]. W [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskim Towarzystwie Naukowym]] (GTN) był przewodniczącym Wydziału I, nauk społecznych i humanstycznych (1971–1973) i wiceprzewodniczącym GTN (1973–1979).<br/><br/> |
Specjalista w zakresie planowania przestrzennego, polityki i organizacji oświaty, polityki społecznej. Rozwinął badania obejmujące politykę i infrastrukturę społeczną w Polsce i innych krajach europejskich, zagadnienia teorii polityki, ogólne problemy teorii politologicznej, koordynator wielu tematów badań centralnych, prowadził wykłady i seminaria z zakresu ekonomiki kształcenia, polityki oświatowej na uczelniach między innymi w Paryżu, Dijon, Bremie, Berlinie, Duisburgu i Wuppertalu, uczestniczył w pracach UNESCO i Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Politycznych (w latach 1973–1990). Był prekursorem badań ekonomiczno-oświatowych w Polsce.<br/><br/> | Specjalista w zakresie planowania przestrzennego, polityki i organizacji oświaty, polityki społecznej. Rozwinął badania obejmujące politykę i infrastrukturę społeczną w Polsce i innych krajach europejskich, zagadnienia teorii polityki, ogólne problemy teorii politologicznej, koordynator wielu tematów badań centralnych, prowadził wykłady i seminaria z zakresu ekonomiki kształcenia, polityki oświatowej na uczelniach między innymi w Paryżu, Dijon, Bremie, Berlinie, Duisburgu i Wuppertalu, uczestniczył w pracach UNESCO i Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Politycznych (w latach 1973–1990). Był prekursorem badań ekonomiczno-oświatowych w Polsce.<br/><br/> | ||
| − | Autor | + | Autor m.in. prac: ''Perspektywy rozwoju sieci osadniczej w województwie gdańskim'' (1963), ''Podstawy ekonomiczne i gospodarcze do planowania przestrzennego'' (1965), ''Ekonomiczno-społeczne aspekty kształcenia'' (1966), ''Koszty i efekty kształcenia w Polsce'' (1971), ''Wprowadzenie do ekonomiki kształcenia'' (1971), ''Prognozy rozwoju społecznego'' (1975), ''Infrastruktura społeczna w Polsce. Stan i perspektywy'' (1978), ''Polityka społeczna w rozwiniętych krajach kapitalistycznych'' (1984).<br/><br/> |
| − | Odznaczony | + | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Edukacji Narodowej (1973), Medalem Rodła (1987). Żonaty był z Marią z domu Stankiewicz (zm. 30 I 1965 Gdańsk), ojciec Elżbiety (ur. 1952), Tadeusza (ur. 1954) i Bohdana (1957 – 29 VI 1986 Gdańsk). Pochowany w rodzinnym grobie 26 VII 1993 na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EPF}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 15:41, 1 lip 2024
KAZIMIERZ HENRYK PODOSKI (15 VII 1923 Warszawa – 22 VII 1995 Gdańsk), politolog, profesor gdańskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP) i Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn Bohdana, prawnika, posła na Sejm RP (1928–1938) i wicemarszałka, oraz Marii z Ciecierskich. Do 1933 mieszkał z rodzicami w Wilnie, następnie w Warszawie, gdzie w 1939 ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego. Po wybuchu II wojny światowej od września 1939 z rodziną ponownie w Wilnie, gdzie w 1941 zdał maturę w IX Wileńskiej Szkole Średniej.
W czasie okupacji przebywał w Wilnie, zatrudniony jako pracownik fizyczny (m.in. pomocnik tynkarza, konserwator torów). Członek Armii Krajowej, współdziałał przy kolportażu jej wydawnictw. W latach 1942–1944 na robotach w Prusach Wschodnich, pracował jako robotnik budowlany i drwal, w końcowym okresie wojny pracował przy budowie lotniska na Półwyspie Helskim. Po zakończeniu wojny w Warszawie, skąd Państwowy Urzęd Repatriacyjny skierował go Olsztyna, gdzie pracował jako urzędnik i następnie do 1949 kierownik w oddziale wojewódzkim tego urzędu. Jednocześnie od 1945 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1949 uzyskując tytuł magistra praw. W latach 1947–1948 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, w 1948–1990 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1949–1955 pracował w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej (WRN) w Olsztynie jako kierownik Działu Planów Zbiorczych.
Od października 1955 przeniesiony został służbowo do Gdańska, pracował w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego (WKPG) przy WRN w Gdańsku, do 1960 przewodniczący tej komisji. Od 1959 doktor nauk ekonomicznych (Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie (SGPiS)), pracował także (na pół etatu) w gdańskiej WSP.
Zwolniony z pracy w WKPG (za spotkanie podczas wyjazdu służbowego w Holandii z przebywającym po wojnie w Wielkiej Brytanii ojcem), od 1963 związany zawodowo z gdańską WSP, następnie z UG. Od 1964 doktor habilitowany (SGPiS), od 1970 profesor tytularny, od 1976 profesor zwyczajny. W latach 1963–1970 kierownik Zakładu Ekonomii Politycznej i (od 1965) Studium Nauk Politycznych WSP, prodziekan Wydziału Humanistycznego (1966–1967), prorektor WSP (1967–1970). Następnie dyrektor Instytutu Nauk Politycznych UG (1970–1992), prodziekan Wydziału Humanistycznego (1973–1975), kierownik Katedry Politologii Stosowanej (1992–1993), wieloletni członek senatu UG. Od 1 X 1993 na emeryturze.
Przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (1965–1977), członek Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej w Gdańsku (1977–1990), Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (1980–1992), Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, członek licznych rad naukowych, m.in. Instytutu Nauk Pedagogicznych, Instytutu Pracy i Polityki Społecznej, Głównego Urzędu Statystycznego, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w 1978–1987 przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Bałtyckiego. W Gdańskim Towarzystwie Naukowym (GTN) był przewodniczącym Wydziału I, nauk społecznych i humanstycznych (1971–1973) i wiceprzewodniczącym GTN (1973–1979).
Specjalista w zakresie planowania przestrzennego, polityki i organizacji oświaty, polityki społecznej. Rozwinął badania obejmujące politykę i infrastrukturę społeczną w Polsce i innych krajach europejskich, zagadnienia teorii polityki, ogólne problemy teorii politologicznej, koordynator wielu tematów badań centralnych, prowadził wykłady i seminaria z zakresu ekonomiki kształcenia, polityki oświatowej na uczelniach między innymi w Paryżu, Dijon, Bremie, Berlinie, Duisburgu i Wuppertalu, uczestniczył w pracach UNESCO i Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Politycznych (w latach 1973–1990). Był prekursorem badań ekonomiczno-oświatowych w Polsce.
Autor m.in. prac: Perspektywy rozwoju sieci osadniczej w województwie gdańskim (1963), Podstawy ekonomiczne i gospodarcze do planowania przestrzennego (1965), Ekonomiczno-społeczne aspekty kształcenia (1966), Koszty i efekty kształcenia w Polsce (1971), Wprowadzenie do ekonomiki kształcenia (1971), Prognozy rozwoju społecznego (1975), Infrastruktura społeczna w Polsce. Stan i perspektywy (1978), Polityka społeczna w rozwiniętych krajach kapitalistycznych (1984).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Edukacji Narodowej (1973), Medalem Rodła (1987). Żonaty był z Marią z domu Stankiewicz (zm. 30 I 1965 Gdańsk), ojciec Elżbiety (ur. 1952), Tadeusza (ur. 1954) i Bohdana (1957 – 29 VI 1986 Gdańsk). Pochowany w rodzinnym grobie 26 VII 1993 na cmentarzu Srebrzysko.
