NICOLOVIUS THEODOR BALTHASAR, prezydent rejencji gdańskiej
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''THEODOR BALTHASAR NICOLOVIUS''' (18 V 1768 Królewiec – 11 X 1831 Królewiec), prezydent [[REJENCJA GDAŃSKA| rejencji gdańskiej]]. Syn urzędnika pruskiego Matthiasa Balthasara Nicoloviusa (1717–1778), brat urzędnika ministerialnego Georga Heinricha (1767–1839). Absolwent gimnazjum w Królewcu, na tamtejszym uniwersytecie studiował filozofię i prawo. Od 1797 pracował w administracji państwowej w Płocku, który po rozbiorach Polski został włączony do państwa pruskiego. W latach 1803–1809 był radcą w Gumbinnen (obecnie Gusiew, Rosja), w 1810 wiceprezydentem rejencji w Królewcu, a od 1813 w Gumbinnen. Od 19 XI 1818 do 9 V 1825 pełnił obowiązki prezydenta rejencji gdańskiej, jego zwierzchnikiem był nadprezydent prowincji Westpreußen (Prusy Zachodnie) [[SCHÖN HEINRICH THEODOR von | Heinrich Theodor von Schön]].<br/><br/> | + | '''THEODOR BALTHASAR NICOLOVIUS''' (18 V 1768 Królewiec – 11 X 1831 Królewiec), prezydent [[REJENCJA GDAŃSKA| rejencji gdańskiej]]. Syn urzędnika pruskiego Matthiasa Balthasara Nicoloviusa (1717–1778), brat urzędnika ministerialnego Georga Heinricha (1767–1839). Absolwent gimnazjum w Królewcu, na tamtejszym uniwersytecie studiował filozofię i prawo. Od 1797 pracował w administracji państwowej w Płocku, który po rozbiorach Polski został włączony do państwa pruskiego. W latach 1803–1809 był radcą w Gumbinnen (obecnie Gusiew, Rosja), w 1810 wiceprezydentem rejencji w Królewcu, a od 1813 w Gumbinnen. Od 19 XI 1818 do 9 V 1825 pełnił obowiązki prezydenta rejencji gdańskiej, jego zwierzchnikiem był nadprezydent prowincji Westpreußen (Prusy Zachodnie) [[SCHÖN HEINRICH THEODOR von, nadprezydent prowincji Prusy Zachodnie | Heinrich Theodor von Schön]].<br/><br/> |
W trakcie swej kadencji największą uwagę poświęcił tworzeniu terenowych organów władzy państwowej, jakimi od 1820 były nowo powołane powiaty w rejencji. Wspierał terenowe oddziały centralnej administracji skarbowej i policji, które były organizowane głównie w Gdańsku. Brał też udział w tworzeniu bazy dla nowych garnizonów wojskowych w Gdańsku, Elblągu i Starogardzie Gdańskim. Po przejściu na emeryturę wyjechał z Gdańska. <br/><br/> | W trakcie swej kadencji największą uwagę poświęcił tworzeniu terenowych organów władzy państwowej, jakimi od 1820 były nowo powołane powiaty w rejencji. Wspierał terenowe oddziały centralnej administracji skarbowej i policji, które były organizowane głównie w Gdańsku. Brał też udział w tworzeniu bazy dla nowych garnizonów wojskowych w Gdańsku, Elblągu i Starogardzie Gdańskim. Po przejściu na emeryturę wyjechał z Gdańska. <br/><br/> | ||
| − | Był żonaty z Marianne Sophie Hamann (1779–1855). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Był żonaty z Marianne Sophie Hamann (1779–1855). Syn Georg Eduard w 1822 uzyskał maturę w gdańskim [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]], w 1858 był sędzią w Berlinie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 08:41, 14 lut 2023
THEODOR BALTHASAR NICOLOVIUS (18 V 1768 Królewiec – 11 X 1831 Królewiec), prezydent rejencji gdańskiej. Syn urzędnika pruskiego Matthiasa Balthasara Nicoloviusa (1717–1778), brat urzędnika ministerialnego Georga Heinricha (1767–1839). Absolwent gimnazjum w Królewcu, na tamtejszym uniwersytecie studiował filozofię i prawo. Od 1797 pracował w administracji państwowej w Płocku, który po rozbiorach Polski został włączony do państwa pruskiego. W latach 1803–1809 był radcą w Gumbinnen (obecnie Gusiew, Rosja), w 1810 wiceprezydentem rejencji w Królewcu, a od 1813 w Gumbinnen. Od 19 XI 1818 do 9 V 1825 pełnił obowiązki prezydenta rejencji gdańskiej, jego zwierzchnikiem był nadprezydent prowincji Westpreußen (Prusy Zachodnie) Heinrich Theodor von Schön.
W trakcie swej kadencji największą uwagę poświęcił tworzeniu terenowych organów władzy państwowej, jakimi od 1820 były nowo powołane powiaty w rejencji. Wspierał terenowe oddziały centralnej administracji skarbowej i policji, które były organizowane głównie w Gdańsku. Brał też udział w tworzeniu bazy dla nowych garnizonów wojskowych w Gdańsku, Elblągu i Starogardzie Gdańskim. Po przejściu na emeryturę wyjechał z Gdańska.
Był żonaty z Marianne Sophie Hamann (1779–1855). Syn Georg Eduard w 1822 uzyskał maturę w gdańskim Gimnazjum Miejskim, w 1858 był sędzią w Berlinie.
