DUBRZYŃSKI ALEKSANDER, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Pracę zawodową rozpoczął jako stypendysta Studium Doskonalenia Lekarzy. W latach 1959–1966 był kierownikiem i jednocześnie lekarzem ogólnym w przychodni rejonowej w Gdańsku. Od 1961 zatrudniony w Katedrze Medycyny Sądowej AMG. Od 1969 doktor w oparciu o rozprawę ''Sądowo-lekarska interpretacja uszkodzeń mózgu powstałych w wyniku działania urazu mechanicznego'' (promotor prof. [[RASZEJA STEFAN, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku | Stefan Raszeja]]). Od 1975 doktor habilitowany na podstawie dorobku i rozprawy ''Sądowo-lekarskie opinie w sprawach uszkodzeń ciała w świetle nowego kodeksu karnego''. Od 1986 profesor nadzwyczajny (tytularny). W 1987 wygrał konkurs na kierownika Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej w Warszawie. <br/><br/> | Pracę zawodową rozpoczął jako stypendysta Studium Doskonalenia Lekarzy. W latach 1959–1966 był kierownikiem i jednocześnie lekarzem ogólnym w przychodni rejonowej w Gdańsku. Od 1961 zatrudniony w Katedrze Medycyny Sądowej AMG. Od 1969 doktor w oparciu o rozprawę ''Sądowo-lekarska interpretacja uszkodzeń mózgu powstałych w wyniku działania urazu mechanicznego'' (promotor prof. [[RASZEJA STEFAN, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku | Stefan Raszeja]]). Od 1975 doktor habilitowany na podstawie dorobku i rozprawy ''Sądowo-lekarskie opinie w sprawach uszkodzeń ciała w świetle nowego kodeksu karnego''. Od 1986 profesor nadzwyczajny (tytularny). W 1987 wygrał konkurs na kierownika Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej w Warszawie. <br/><br/> | ||
W okresie gdańskim w pracy naukowej koncentrował się na tematyce urazowości, zwłaszcza w wypadkach drogowych i przy pracy, a także na analizie stanu orzecznictwa sądowo-lekarskiego. Zajmował się także zagadnieniami ochrony środowiska, pracą człowieka, traumatologią i tematami ogólnymi z pogranicza medycyny sądowej i społecznej. <br/><br/> | W okresie gdańskim w pracy naukowej koncentrował się na tematyce urazowości, zwłaszcza w wypadkach drogowych i przy pracy, a także na analizie stanu orzecznictwa sądowo-lekarskiego. Zajmował się także zagadnieniami ochrony środowiska, pracą człowieka, traumatologią i tematami ogólnymi z pogranicza medycyny sądowej i społecznej. <br/><br/> | ||
| − | W latach 1975–1995 był sekretarzem, a następnie sekretarzem generalnym Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii. Pełnił również funkcje krajowego specjalisty do spraw medycyny sądowej oraz przewodniczącego Senackiej Komisji Etyczno-Deontologicznej do Badań Naukowych na Ludziach, Komisji Rozwoju Kadry Naukowej I Wydziału Lekarskiego i Rady Naukowej Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie. Przez kilka kadencji był sekretarzem generalnego Polskiego Towarzystwa Medyny Sądowej i Kryminologii. Opiekował się specjalizacjami I stopnia i II stopnia w zakresie medycyny sądowej. Autor między innymi haseł z zakresu medycyny sądowej do ''Encyklopedii PWN'' oraz ''Encyklopedii Prawa'', a także członek kolegium redakcyjnego kwartalnika naukowego „Archiwum Medycyny Sądowej” oraz miesięcznika „Problemy Kryminalistyki”. <br/><br/> | + | W latach 1975–1995 był sekretarzem, a następnie sekretarzem generalnym Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej |
| + | i Kryminologii. Pełnił również funkcje krajowego specjalisty do spraw medycyny sądowej oraz przewodniczącego Senackiej Komisji Etyczno-Deontologicznej do Badań Naukowych na Ludziach, Komisji Rozwoju Kadry Naukowej I Wydziału Lekarskiego i Rady Naukowej Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie. Przez kilka kadencji był sekretarzem generalnego Polskiego Towarzystwa Medyny Sądowej i Kryminologii. Opiekował się specjalizacjami I stopnia i II stopnia w zakresie medycyny sądowej. Autor między innymi haseł z zakresu medycyny sądowej do ''Encyklopedii PWN'' oraz ''Encyklopedii Prawa'', a także członek kolegium redakcyjnego kwartalnika naukowego „Archiwum Medycyny Sądowej” oraz miesięcznika „Problemy Kryminalistyki”. <br/><br/> | ||
Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany został 23 VII 2004 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Gdańsku. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany został 23 VII 2004 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Gdańsku. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 08:38, 1 paź 2022
ALEKSANDER WŁADYSŁAW DUBRZYŃSKI (26 I 1933 Radom – 18 VII 2004 Warszawa) lekarz ze specjalizacjami I (1961) i II stopnia (1965) z medycyny sądowej, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn sędziego okręgowego. Edukację rozpoczął w rodzinnym Radomiu, w 1951 zdał egzamin dojrzałości, w latach 1952–1958 studiował na Wydziale Lekarskim AMG.
Pracę zawodową rozpoczął jako stypendysta Studium Doskonalenia Lekarzy. W latach 1959–1966 był kierownikiem i jednocześnie lekarzem ogólnym w przychodni rejonowej w Gdańsku. Od 1961 zatrudniony w Katedrze Medycyny Sądowej AMG. Od 1969 doktor w oparciu o rozprawę Sądowo-lekarska interpretacja uszkodzeń mózgu powstałych w wyniku działania urazu mechanicznego (promotor prof. Stefan Raszeja). Od 1975 doktor habilitowany na podstawie dorobku i rozprawy Sądowo-lekarskie opinie w sprawach uszkodzeń ciała w świetle nowego kodeksu karnego. Od 1986 profesor nadzwyczajny (tytularny). W 1987 wygrał konkurs na kierownika Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej w Warszawie.
W okresie gdańskim w pracy naukowej koncentrował się na tematyce urazowości, zwłaszcza w wypadkach drogowych i przy pracy, a także na analizie stanu orzecznictwa sądowo-lekarskiego. Zajmował się także zagadnieniami ochrony środowiska, pracą człowieka, traumatologią i tematami ogólnymi z pogranicza medycyny sądowej i społecznej.
W latach 1975–1995 był sekretarzem, a następnie sekretarzem generalnym Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej
i Kryminologii. Pełnił również funkcje krajowego specjalisty do spraw medycyny sądowej oraz przewodniczącego Senackiej Komisji Etyczno-Deontologicznej do Badań Naukowych na Ludziach, Komisji Rozwoju Kadry Naukowej I Wydziału Lekarskiego i Rady Naukowej Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie. Przez kilka kadencji był sekretarzem generalnego Polskiego Towarzystwa Medyny Sądowej i Kryminologii. Opiekował się specjalizacjami I stopnia i II stopnia w zakresie medycyny sądowej. Autor między innymi haseł z zakresu medycyny sądowej do Encyklopedii PWN oraz Encyklopedii Prawa, a także członek kolegium redakcyjnego kwartalnika naukowego „Archiwum Medycyny Sądowej” oraz miesięcznika „Problemy Kryminalistyki”.
Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany został 23 VII 2004 na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
Bibliografia:
Baran Erazm, Historia Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii 1938–2013, „Archiwum Medycyny Sądowej i Kryminologii”, t. 62, 2012, s. 243–274.
Krajewski Paweł, Pro memoria. Prof. dr hab. Aleksander Dubrzyński (1933–2004), „Medycyna. Dydaktyka. Wychowanie. Z życia Akademii Medycznej w Warszawie” , t. 9, 2004, nr 9, s. 41–42.
Raszeja Stefan, Aleksander Dubrzyński (1933–2004) profesor, nauczyciel akademicki w Katedrze i Zakładzie Medycyny Sądowej AM w Gdańsku w latach 1958–1987, „Annales Academiae Medicae Gedanensis” , t. 35, 2005, s. 351–352.
Życińska Katarzyna, Pożegnanie Profesora, „Medycyna. Dydaktyka. Wychowanie. Z życia Akademii Medycznej w Warszawie”, t. 36, 2004, nr 9, s. 17.
