Tekst źródłowy strony INSTYTUT MORSKI

{{paper}}
[[File:Badania flory Zalewu Wiślanego.JPG|thumb|Badania flory Zalewu Wiślanego]]

'''INSTYTUT MORSKI''' (IM), od 1952 z siedzibą w Gdańsku przy Długim Targu 41–42 (w [[ZŁOTA KAMIENICZKA | Złotej Kamieniczce]]). Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, od 1 XII 1954 Instytut Morski, od 2 X 2019 Instytut Morski Uniwersytetu Morskiego w Gdyni. Placówka naukowo-badawcza, podległa początkowo Ministerstwu Żeglugi, do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W 1951 poszerzono działalność o aspekty prawne i ekonomiczne (włączono komórki [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]]). 23 X 1952 powołano radę naukową, w latach 70. XX wieku mocno rozwinięto badania ekonomiczne, organizacyjne  i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, a w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków. <br/><br/>
Badania wspomagają liczne pracownie i laboratoria (między innymi do lat 80. XX wieku dwie hale na terenie [[STOCZNIA REMONTOWA | Stoczni Remontowej]] na [[OSTRÓW | Ostrowiu]], gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gdańsku, Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–1991) oraz statki badawcze: w latach 1958–1987 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony koło Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadają Certyfikaty Akredytacji PCA.<br/><br/>
Instytut Morski wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmuje czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; bada rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku naukowym Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, między innymi nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX wieku); studia poprzedzające budowę [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]], opracowywanie prognoz i analiz rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce.<br/><br/>
Prowadzi innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikuje wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, początkowo „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 w skład IM wchodziły zakłady naukowe: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii.  {{author: MJ}} <br/><br/>
{| class="tableGda" 
|- 
|+ Dyrektorzy Instytutu Morskiego
|- 
| 1950–1951
| [[URBANOWICZ WITOLD JAN, profesor Politechniki Gdańskiej | Witold Urbanowicz]] (p.o.)
|- 
| 1951–1957
| Zdzisław Ćwiek
|- 
| 1957–1970
| [[ZAORSKI REMIGIUSZ, dyrektor Instytutu Morskiego | Remigiusz Zaorski]]
|- 
| 1970–1982
| [[JEDNORAŁ TADEUSZ, dyrektor Instytutu Morskiego w Gdańsku | Tadeusz Jednorał]]
|- 
| 1982–1988
| [[MŁYNARCZYK JERZY MARIAN, prezydent Gdańska | Jerzy Młynarczyk]]
|- 
| 1989–1991
| Witold Kuszewski
|- 
| 1991–2003
| Jan Curzytek
|- 
| 2003
| Maciej Werno (kierownik)
|- 
| 2004–2010
| Krzysztof Ossowski
|- 
| 2010–2019
| Kazimierz Szefler
|- 
| 2019–
| Maciej Matczak
|-
| class="authorEgTab" | {{author: MJ}}
|} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]