WYŻNIKIEWICZ-NAWRACAŁA ANITA, pracowniczka Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu
| < Poprzednie | Następne > |
ANITA WYŻNIKIEWICZ-NAWRACAŁA (15 X 1957 Łódź – 14 VII 2002), pracowniczka gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu (AWFiS), amazonka, trenerka klasy mistrzowskiej w jeździectwie, prekursorka hipoterapii w Polsce. Córka Zdzisławy Wyżnikiewicz. Naukę w szkole podstawowej rozpoczęła w Łodzi, a ukończyła w gdańskiej Szkole Sportowej nr 75 im. Janusza Kusocińskiego. Absolwentka V Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku (1976).
Od 1970 działała w Jeździeckim Klubie Sportowym w Sopocie, reprezentując go w zawodach (skoki przez przeszkody, ujeżdżanie młodych koni). W 1981 ukończyła Akademię Rolniczą w Poznaniu jako magister inżynier zootechniki. W czasie studiów, w latach 1978–1979, była prezesem sekcji jeździeckiej uczelnianego klubu AZS, współorganizowała coroczne biegi myśliwskie Hubertus, a także reprezentowała uczelnię na Akademickich Mistrzostwach Polski w narciarstwie. W 1979 uzyskała stopień żeglarza jachtowego. Jednocześnie studiowała w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, gdzie w 1984 uzyskała tytuł magistra sportu oraz trenera II klasy w jeździectwie.
Po studiach pracowała na Wydziale Wychowania Fizycznego w Zakładzie Morfofizjologii Człowieka Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie. W tym samym czasie była instruktorką sportu w Klubie Jeździeckim przy PGR w Załomiu koło Szczecina, gdzie zorganizowała między innymi dwa 60-kilometrowe rajdy konne (do Czerniejewa i na Glinne).
Od 1983 pracowała jako instruktorka sportu, a następnie trenerka w Jeździeckim Ludowym Klubie Sportowym w Sopocie. W 1989 odbyła kurs terapeutycznej jazdy konnej w ośrodku jeździeckim Nieder-Moos, który był oddziałem Centrum Wyszkolenia Jeździeckiego w RFN.
W latach 1984–2002 pracowała w Zakładzie Rekreacji i Turystyki gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego. W latach 1987–1990 przebywała na stażu na Uniwersytecie w Greifswaldzie. W 1990 uzyskała tytuł doktora na podstawie rozprawy Stand und Entwicklung der körperlichen Leistungsfähigkeit polnischer Kinder zu Beginn der Schulzeit (Stan i rozwój zdolności motorycznych polskich dzieci w początkowym okresie nauki szkolnej). W 1991 została trenerem klasy I, w 2000 trenerem klasy mistrzowskiej w jeździectwie. Na gdańskim AWF-ie zorganizowała pierwszą w Polsce specjalizację jeździecką dla studentów, opracowując jej program.
Autorka wielu prac związanych z jeździectwem, między innymi Szkolenie sportowe młodych jeźdźców (1989), Tradycje kawaleryjskie w jeździectwie (1997), Jeździectwo w terapii, rekreacji i sporcie osób niepełnosprawnych (2001), Jeździectwo w rozwoju motorycznym i psychospołecznym osób niepełnosprawnych (2002), Jeździectwo sportowe (2002). Była także autorką prac o problematyce sprawności motorycznej dzieci, między innymi Die unterschiedliche Entwicklung im Niveau der koordinativen Fähigkeiten bei Schulanfängern unter dem Aspekt der bio-psycho-sozialen Einheit (w: Wissenschaftliche Beiträge der Ernst-Moritz-Arndt-Universität: Schulsport in der Primarstufe, 1991, s. 40–47), Development of physical fitness of pupils with mental retardation („Journal of Human Kinetics” 2002, Vol. 7, s. 75–88).
Należała do Sekcji Fizjologii i Patologii Konia Polskiego Nauk Weterynaryjnych (od 1981), do International Association of Physical Education and Sport for Girls and Women (Międzynarodowe Stowarzyszenie Wychowania Fizycznego i Sportu Dziewcząt i Kobiet, w jego gdańskim oddziale pełniła funkcję wiceprezesa). Należała też do Stowarzyszenia Sportu Kobiet (z siedzibą w Warszawie). W latach 1990–1993 była sekretarzem Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej w Gdańsku oraz wiceprezesem gdańskiego oddziału Towarzystwa Miłośników Koni w Polsce.
Zginęła w wypadku samochodowym tuż przed kolokwium habilitacyjnym. Nie zdążyła utworzyć w gdańskiej AWFiS specjalizacji trenerskiej w jeździectwie, o którą zabiegała. Zamężna z Kazimierzem Nawracałem, pozostawiła córkę Annę Marię, również amazonkę. Pochowana na cmentarzu w Oliwie.
