WOTHE FRANZ JOSEF, proboszcz kościoła Najświętszego Serca Jezusowego
| < Poprzednie | Następne > |
FRANZ JOSEF WOTHE (21 X 1910 Bottrop (Nadrenia Północna-Westfalia) – 27 VIII 1994 Hildesheim (Dolna Saksonia)), proboszcz kościoła Najświętszego Serca Jezusowego w Gdańsku- Wrzeszczu. Maturę uzyskał w 1930 w Kolonii (Köln), od 1932 diecezjalny przewodnik grupy Kolpings Wandernde Gesellen (KWG; Wędrujący Czeladnicy Kolpinga) i sekretarz katolickiego stowarzyszenia czeladników w diecezji Rottenburg.
Studiował filozofię w Kolonii i Bonn oraz teologię katolicką w Tybindze (Tübingen) i Monachium (München). W 1937, na podstawie rozprawy Adolph Kolping als Familienerzieher, doktor filozofii. Święcenia kapłańskie uzyskał 9 III 1940 w kościele (katedrze) Trójcy Świętej w Gdańsku- Oliwie z rąk bp. Carla Marii Spletta. Po święceniach wikariusz w gdańskim kościele św. Mikołaja, od 1941 administrator, od 1943 proboszcz kościoła Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu i jednocześnie od 1942 duszpasterz akademicki w Technische Hochschule Danzig.
Po wysiedleniu z Gdańska, późnym latem 1945 kierował w Menden (Sauerland, Westfalia) gdańskim oddziałem Katholische Osthilfe im Erzbistum Paderborn (katolickiej organizacji wsparcia dla uchodźców ze Wschodu), która rozwinęła się w Heimatwerk für die Katholiken Danzigs und Westpreußens (Dzieło pomocy katolikom Gdańska i Prus Zachodnich). Jeszcze w 1945 został kierownikiem działu socjalnego w młodzieżowym ośrodku katolickim Haus Altenberg koło Kolonii. Starał się odnaleźć i zorganizować przebywających w Niemczech gdańskich katolików, założył Gemeinschaft der Danziger katholischen Jugend (Wspólnota Gdańskiej Młodzieży Katolickiej). Współorganizator spotkania młodzieży na zamku w Gemen (1947) i współautor jego pojednawczego przesłania (Gemener Botschaft).
W 1947 został sekretarzem generalnym „Dzieła Kolpinga” w Kolonii. W 1949 ustanowiony przez biskupa Münster referentem do spraw społecznych i oświatowych w jego diecezji. W 1952 współtworzył tam Centralę Gdańskich Katolików oraz Franz-Hitze-Haus, biskupi instytut nauk społecznych, którego został dyrektorem. Od 1957 do 1960 nauczyciel religii w Gymnasium Adolfinum w Moers koło Düsseldorfu.
W 1958, po przybyciu do Niemiec bp. Carla Marii Spletta, mianowany został przez niego radcą konsystorialnym diecezji gdańskiej. Po utworzeniu w 1960 Adalbertus-Werk jego współpracownik i duchowy doradca. W 1961 powołany przez biskupa Heinricha Marię Janssena do Hildesheim na stanowisko profesora teologii pastoralnej w tamtejszym seminarium duchownym. Po niespodziewanej śmierci 11 I 1968 ks. Antona Behrendta (ostatniego przedwojennego proboszcza kościoła (katedry) św. Trójcy w Oliwie) i od 1964 wizytatora apostolskiego kapłanów oraz wiernych diecezji gdańskiej w Niemczech, objął po nim ten urząd, mianowany został również protonotariuszem apostolskim. W 1965 otrzymał honorowy tytuł szambelana papieskiego. Od 1985 na emeryturze, na której zajął się odtworzeniem sanktuarium i ruchu pielgrzymkowego do kaplicy Najświętszej Maryi Panny w Söder koło Hildesheim.
W latach 80. XX wieku uczestniczył w akcji na rzecz odbudowy organów w gdańskim kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
Autor i redaktor między innymi: Die Kirche im deutschen Aufbruch. Gesammelte Aufsätze (redakcja) (Gladbach 1934); Am Himmel ein großes Zeichen (Recklinghausen 1954); Die kirchliche Totenfeier (Kevelaer 1960); Geistliche Notizen (Hildesheim 1962), Carl Maria Splett, Bischof von Danzig (Hildesheim 1965); Wortweisheit und Weltwahrheit (Köln 1965 – wydawnictwo okolicznościowe w 100-lecie śmierci Adolfa Kolpinga); Kirche in der Synode (Hildesheim 1968); Katholizismus heute (Göttingen 1974).
