WOJEWSKI ANTONI ALFONS, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ALFONS ANTONI WOJEWSKI (19 V 1912 Gościcino, województwo gdańskie – 3 XI 1992 Warszawa), lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z zakresu chirurgii ogólnej oraz I stopnia z zakresu urologii, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG)). Syn Józefa Wojewskiego, właściciela ziemskiego, i Marii z domu Willi. Miał ośmioro rodzeństwa: Franciszkę, Jadwigę, Walerię, Pawła, Stefana, Romana, Grzegorza i Józefa.
W 1919 rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej w Gościcinie. Od 1923 kontynuował naukę w Gimnazjum Klasycznym w Wejherowie. W 1932 zdał tam egzamin dojrzałości. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, uzyskując stopień wojskowy podporucznika rezerwy. Służył tamże w 18. Pułku Ułanów. W 1933 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1937 do 1938 pracował w Zakładzie Anatomii Patologicznej tej uczelni na stanowisku młodszego asystenta, a następnie – do czasu wybuchu II wojny światowej – w Klinice Chirurgii Uniwersytetu Poznańskiego na stanowisku asystenta kontraktowego. Podczas studiów należał do związku Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu Poznańskiego, Koła Medyków i Akademickiego Koła Pomorzan. W 1939 ukończył studia lekarskie i otrzymał dyplom lekarza.
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do wojska. Po zajęciu Poznania przez Niemców otrzymał zgodę władz na podjęcie pracy w Oddziale Chirurgicznym Szpitala Miejskiego w Gdyni na stanowisku asystenta. W 1940 został oddelegowany do pracy w Oddziale Chirurgii i Ginekologii Szpitala Powiatowego w Wejherowie. Był członkiem tajnej organizacji „Polska Żyje”, a od 1942 należał do tajnej organizacji Gryf Pomorski. W 1943 został aresztowany przez Gestapo i przewieziony do obozu Stutthof, gdzie pełnił funkcję obozowego lekarza. W 1945 udało mu się stamtąd zbiec.
Po zakończeniu II wojny światowej, jeszcze w 1945, ukończył specjalizację I stopnia z zakresu chirurgii ogólnej. W tym samym roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego w Wejherowie. Rozpoczął tam prace organizacyjne nad utworzeniem Szpitala Powiatowego. Również w 1945 został dyrektorem i ordynatorem Oddziału Chirurgicznego i Ginekologicznego Szpitala Miejskiego w Pucku. Pracował wówczas równolegle w Szpitalu Powiatowym w Wejherowie.
W 1946 na podstawie rozprawy doktorskiej, noszącej tytuł Stan sanitarny i organizacja pomocy lekarskiej w obozie koncentracyjnym Stutthof w latach 1943 do 1945, otrzymał stopień doktora nauk medycznych. Jeszcze w tym samym roku został służbowo przeniesiony do pracy w Szpitalu Powiatowym w Kwidzynie. Pełnił tam funkcję dyrektora i ordynatora Oddziału Chirurgicznego i Ginekologicznego. W 1949 wyjechał do Gdańska i rozpoczął pracę w I Klinice Chirurgicznej Akademii Lekarskiej, na stanowisku starszego asystenta. W tym samym roku został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego i zawieszony w obowiązkach asystenta. W więzieniu spędził rok. W 1951 powrócił do pracy na uczelni (wówczas AMG), zostając lekarzem dyżurnym w Izbie Przyjęć i starszym asystentem. W 1953 ukończył specjalizację II stopnia z zakresu chirurgii ogólnej. W tym samym roku, w związku ze zmianami organizacyjnymi, rozpoczął pracę w Klinice Urologicznej AMG, na stanowisku starszego asystenta. Po włączeniu Kliniki Urologicznej do III Katedry Chirurgii – piastował w tej drugiej stanowisko starszego asystenta Oddziału Urologicznego. W 1954 ukończył specjalizację urologiczną I stopnia i otrzymał stanowisko adiunkta w III Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej AMG. Pełnił również funkcję konsultanta wojewódzkiego do spraw urologii i członka Krajowego Zespołu Specjalistycznego. W 1955 został dyrektorem Państwowego Szpitala Klinicznego nr 3 w Gdańsku. W sierpniu został oddelegowany do pracy w II Klinice Chirurgicznej Pomorskiej Akademii Medycznej imienia Karola Świerczewskiego w Szczecinie, gdzie kierował nowo powstałym Oddziałem Urologicznym. W 1961, na podstawie rozprawy habilitacyjnej W sprawie rozpoznawania raka stercza, nadano mu stopień doktora habilitowanego nauk medycznych.
W 1962 był założycielem, a później kierownikiem Kliniki Urologicznej Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. W latach 1962–1968 dziekan Wydziału Lekarskiego tej uczelni. W 1964 odbył staże naukowe w klinikach urologicznych w Paryżu i Lyonie. Rok później utworzył Oddział Urologiczny dla dzieci w Państwowym Sanatorium Neuropsychiatrii Dziecięcej w Nowym Czarnowie. Jeszcze w tym samym roku zainicjował Dzień Urologiczny w Kołobrzegu. Odbył również staże naukowe w szpitalach: St Philip’s w Londynie, General Hospital w Newcastle. W 1966 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tym samym roku zorganizował X Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Urologicznego w Szczecinie. W 1972 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1967–1974 był prorektorem do spraw klinicznych w Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Po kolejnych zmianach organizacyjnych uczelni i przyłączeniu tamtejszej Kliniki Urologii do Instytutu Chirurgicznego tejże uczelni – został dyrektorem tej drugiej jednostki w 1972. Stanowisko to piastował do przejścia na emeryturę w 1978.
Naukowo zajmował się przede wszystkim tematyką wad rozwojowych i chorób układu moczowo-płciowego u osób dorosłych i dzieci. Badał także i leczył gruźlicę i raka gruczołu krokowego. Do ważniejszych jego prac można zaliczyć między innymi rozdziały w podręcznikach akademickich: Nowotwory narządu moczowego i męskich narządów płciowych. Choroby stercza i szyi pęcherza moczowego [w:] Zarys urologii (Warszawa, 1970); Gruczoł krokowy w: Urologia operacyjna (Warszawa, 1975); Nowotwory pęcherza moczowego, Nowotwory stercza, Nowotwory pęcherzyka nasiennego w: Onkologia urologiczna (Warszawa, 1977). Autor metody rozpoznawania raka stercza za pomocą radioaktywnego fosforu P32 oraz zmodyfikowanej techniki pobierania materiału morfologicznego. Unowocześnił również metody leczenia raka gruczołu krokowego. Miał duży wkład w rozwój hemodializy. Badał komórki nowotworowe i nienowotworowe wydzieliny stercza. Opracował metodę hodowli komórek raka stercza.
Był członkiem m.in.: Europejskiego Towarzystwa Urologicznego, Societé d’Urologie, Polskiego Towarzystwa Urologicznego, Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1946 członek Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1954), odznakę „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Złotą Odznaką Gryfa Pomorskiego, odznaką za Zasługi dla Pomorskiej Akademii Medycznej im. Karola Świerczewskiego w Szczecinie, odznaką 25-lecia Akademii Medycznej im. Karola Świerczewskiego w Szczecinie, odznaką za Zasługi w Rozwoju Województwa Koszalińskiego, Złotą Odznaką Norweskiego Czerwonego Krzyża (1990).
Żonaty był z Hildegardą Anną z domu Tutkowską (15 II 1916 Gdynia – 9 IX 1990 Warszawa), ojciec Elżbiety Marii (3 IX 1942 – 20 XII 2021 Mülheim an der Ruhr (Nadrenia Północna-Westfalia)), anestezjolożki, od 1966 żony urologa i historyka medycyny Tadeusza Zajączkowskiego (ur. 10 XI 1939 Cząstków Polski (obecnie Czosnów, Mazowsze)) i Janiny Jadwigi (ur. 24 III 1947), zamężnej Sobolewskiej. 1 X 1978 przeszedł na emeryturę i przeniósł się do Warszawy, gdzie też został pochowany.
