WOJAKIEWICZ ZBIGNIEW, redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”
| < Poprzednie | Następne > |
ZBIGNIEW WOJAKIEWICZ (ur. 29 IV 1925 Brześć nad Bugiem), redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. Syn Stanisława. Ukończył Technikum Górnicze i dwuletnią Centralną Szkołę Partyjną PZPR. W latach 1946–1947 pracował w Fabryce Obrabiarek w Kuźni Raciborskiej, w 1948–1949 jako publicysta w dziale partyjnym „Trybuny Robotniczej” w Katowicach. Po ukończeniu szkoły partyjnej skierowany do Olsztyna, w latach 1951–1953 był organizatorem i redaktorem naczelnym „Głosu Olsztyńskiego” (późniejsza „Gazeta Olsztyńska”). Od 16 III 1952 prezes Oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w Olsztynie.
W Gdańsku w latach 1953–1957 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. W 1954 wykładowca marksizmu w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku z tymczasową siedzibą w Sopocie. Aktywny w okresie przemian Października 1956: inicjator działań redakcji i autor licznych tekstów krytykujących konserwatywne kierownictwo gdańskiego Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, odwołany ze stanowiska. W lutym 1957 inicjator powołania „Wieczoru Wybrzeża” jako popołudniowego wydania „Głosu Wybrzeża”. Na przełomie 1957/1958 pełnił funkcję kierownika zespołu „Wieczoru Wybrzeża”.
W kwietniu 1958 przeniesiony służbowo do Katowic, co w powszechnej opinii było formą odwetu aparatu partyjnego. Był kolejno redaktorem naczelnym „Wieczoru”, publicystą w tygodniku „Gwarek” w Tarnowskich Górach i publicystą w Rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach. Od 1966 do emerytury w 1982 był publicystą, następnie kierownikiem działu ekonomicznego „Trybuny Robotniczej”.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955) i Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1975).
