SZELEŻYŃSKI KAZIMIERZ ALEKSANDER, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ ALEKSANDER SZELEŻYŃSKI (3 III 1925 Wronki, Wielkopolska – 23 IV 2001 Gdańsk), lekarz chorób wewnętrznych ze specjalizacją I i II stopnia z ftyzjatrii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn kierownika gorzelni Władysława (zm. 11 IX 1967 Gdańsk) i Anny z domu Wiśniewskiej (zm. 19 VII 1967 Gdańsk), pielęgniarki. Brat Władysławy, po II wojnie światowej księgowej w Gdańsku, i Wacława (17 XII 1926 – 9 V 1991 Gdańsk), lekarza, absolwenta AMG, między innymi lekarza sanitarnego w Stoczni Gdańskiej, przed przejściem na rentę pracującego w gdańskiej Miejskiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej przy ul. Wałowej.
W 1930 wraz z rodzicami zamieszkał w Lubowidzu, gdzie w 1933 rozpoczął edukację w szkole powszechnej, naukę kontynuował we wsi Zielona, w województwie mazowieckim. Podczas okupacji pracował jako pracownik fizyczny w gospodarstwie rolnym, w warsztacie ślusarsko-samochodowym należącym do rodziny Wichmann oraz jako kierowca samochodów ciężarowych.
Po zakończeniu działań wojennych podjął naukę w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Mławie. W 1947 uzyskał małą maturę i uczęszczał na kursy organizowane przez Akademię Lekarską (AL) w Gdańsku dla przyszłych studentów. W latach 1948–1953 studiował na Wydziale Lekarskim AL i AMG. Po otrzymaniu dyplomu podjął pracę w Klinice Gruźlicy Płuc na stanowisku asystenta. W latach 1954–1955 przebywał na stypendium naukowym w Klinice Akademii Medycznej w Poznaniu, w zakresie gruźlicy kostno-stawowej i bronchoskopii. W 1956 awansował na stanowisko starszego asystenta. Równocześnie pracował w Poradni Przeciwgruźliczej Dzieci w Przychodni Rejonowej nr 4 w Gdańsku. Współpracował też z sanatoriami przeciwgruźliczymi dla dzieci i młodzieży, między innymi w Dzierżążnie i Gniewie.
W 1957 uzyskał specjalizację I stopnia z ftyzjatrii. W 1962, na podstawie rozprawy Znaczenie kliniczne wykrywania gruźlicy oskrzeli u chorych z czynną gruźlicą płuc z uwzględnieniem badania tomograficznego (promotor prof. Tadeusz Kielanowski), doktor medycyny. W tym samym roku uzyskał specjalizację II stopnia z ftyzjatrii i awansował na stanowisko adiunkta. W 1962 wyjechał na trzymiesięczne stypendium naukowe do ZSRR (Moskwa). W 1968 na podstawie rozprawy Wpływ prątków typu ptasiego na przebieg gruźlicy doświadczalnej świnek morskich, wywołanych prątkami H37-RV uzyskał tytuł doktora habilitowanego. Pod koniec 1972 otrzymał etat docenta AMG. W 1976 został kierownikiem Kliniki Ftyzjopulmonologii (Instytutu Chorób Wewnętrznych AMG), od 1984 – Kliniki Chorób Płuc i Gruźlicy. W latach 1976–1995 był konsultantem w Poradni Gruźlicy i Chorób Płuc Przychodni Przyklinicznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku, w 1978–1989 pełnił funkcję specjalisty wojewódzkiego do spraw chorób płuc i gruźlicy. Od 1989 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1989–1995 specjalista regionalny do spraw chorób płuc i gruźlicy. Od 1995 na emeryturze.
Autor prac z zakresu gruźlicy, chorób płuc, nowotworów płuc i szeroko pojętych schorzeń układu oddechowego. Był członkiem Krajowego Zespołu Specjalistycznego w Dziedzinie Chorób Płuc i Gruźlicy, Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumonologicznego, Międzynarodowej Unii Przeciwgruźliczej w Paryżu (od 1974). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1989), odznakami I i II stopnia Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumonologicznego, odznaką „Zasłużonym ziemi gdańskiej”, Medalem 30-lecia (1975), 40-lecia (1085) i 50-lecia (1995) Akademii Medycznej w Gdańsku.
Od 29 VIII 1953 żonaty z Bożeną z domu Szelezińską, felczerem, między innymi w przyzakładowym ambulatorium przy ul. Na Piaskach. Ojciec Daniela (ur. 1954), optyka w Wejherowie, i Stanisława (ur. 1955), optyka w Rumi. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
