STANECKI JAN, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
JAN STANECKI (ur. 7 VII 1958 Bystrzyca Kłodzka), działacz opozycji demokratycznej. W 1977 w rodzinnym mieście absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej o kierunku masarskim, od września 1973 do lipca 1976 pracował tamże jako masarz w Wojewódzkiej Spółdzielni Spożywców „Społem”. Od lutego 1980 do kwietnia 1986 cieśla w Kopalni Węgla Kamiennego „Pokój” w Rudzie Śląskiej. Od czerwca 1986 do lipca 1987 spawacz w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, od sierpnia 1987 do września 1987 w Przedsiębiorstwie Instalacji Przemysłowych „Instal” w Warszawie.
Od września 1987 do 30 IV 1988 spawacz w Stoczni Gdańskiej. 1 V 1988, po mszy w kościele św. Brygidy w Gdańsku, na przykościelnym dziedzińcu podczas tradycyjnego wiecu z udziałem Lecha Wałęsy, nawoływał do solidarności ze strajkującymi w Nowej Hucie i rozpoczęcia od poniedziałku protestu w Stoczni Gdańskiej ( Strajki w Stoczni Gdańskiej w 1988). 2 V 1988 pojawił się w Stoczni Gdańskiej po odbiór dokumentów i realizację tzw. obiegówki, jednak podczas przerwy śniadaniowej (godz. 9:00–9:30) w stołówce Wydziału K–1 przekonał do rozpoczęcia strajku młodych wiekiem i stażem pracy stoczniowców i stanął na czele protestu. Protest wywołał bez wsparcia ze strony działaczy stoczniowej Tajnej Komisji Zakładowej (TKZ) i zapewne bez porozumienia z władzami podziemnej regionalnej „Solidarności”.
W pierwszych godzinach akcji protestacyjnej mocno protestował przeciwko – jego zdaniem – próbom porozumienia się m.in. Alojzego Szablewskiego i Brunona Baranowskiego z TKZ Stoczni Gdańskiej z dyrektorem naczelnym zakładu Czesławem Tołwińskim w celu zakończenia protestu. Po wejściu do strajku TKZ i Lecha Wałęsy oraz ukonstytuowaniu się Komitetu Strajkowego, został jego członkiem. Nie do końca potrafił się odnaleźć w nowej sytuacji, kiedy nie był już przywódcą młodych stoczniowców, a stery strajku objęli bardziej znani działacze. Na całe dnie i noce znikał w czasie protestu i nie wiedziano, co się z nim działo.
Po strajku odszedł ze Stoczni Gdańskiej. Od lipca do listopada 1988 pracował w Stoczni Wisła w Gdańsku. W sierpniu 1988 zorganizował tam strajk, był przewodniczącym Komitetu Strajkowego. Po strajku kierował strukturami związkowymi w zakładzie, wydał kilka numerów pisma „Głos Wisły”. W październiku 1988 był organizatorem kolejnego strajku w tej stoczni. W zamierzeniu organizatorów miało to być zarzewiem strajku generalnego w całej Polsce, mającym zmusić władze PRL do oddania rządów bez zawierania umów przy Okrągłym Stole.
Jesienią 1988 założył partię polityczną „Opozycja 88”, przeciwną porozumieniu przedstawicieli opozycji z władzą państwową przy Okrągłym Stole. Zarzucał przedstawicielom „Solidarności” zdradę ideałów Sierpnia ’80. Od lutego 1989 do czerwca 1992 zatrudniony był jako spawacz w Stoczni Gdynia S.A., od lipca do sierpnia 1992 ponownie pracował w Stoczni Gdańskiej. W sierpniu 1992 był organizatorem strajku w Stoczni Gdańskiej, który miał zmusić odpowiednie instytucje do podjęcia reform ratujących stocznię, uczestniczył w głodówce i w okupacji Bramy nr 2 Stoczni. Od 1993 pracował w przemyśle stoczniowym w Norwegii i Niemczech.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2014).
