RIEDEL JOSEPH ALEXANDER, stolarz, lutnik, organmistrz
| < Poprzednie | Następne > |
JOSEPH ALEXANDER RIEDEL (15 IX 1810 Weis (Weissig?) koło Ścinawy (Steinau) lub koło Szprotawy (Sprottau) – 2 X 1866 Gdańsk), stolarz, lutnik, organmistrz. Początkowo stolarz, uczeń w Głogowie, w 1832 jako mistrz przyjechał do Brójec (Braetz), gdzie 23 XII 1834 otrzymał prawa miejskie, od 1850 lutnik, notowany od 30 XII 1855 w Międzyrzeczu (Meseritz).
W Gdańsku od 1863, mieszkał przy Breitgasse 92 (ul. Szeroka), od kwietnia 1865 przy Scheibenrittergasse 6 (ul. Szklary). Naprawił skrzypce psychiatry dr. Kesslera i sporządził ich kopię; Kessler wspomagał go w pracy, dostarczając literaturę fachową i instrumenty do kopiowania. Prowadził studia dostępnych mu instrumentów, szukając najlepszego materiału do instrumentów własnych. Jego werniks, głównie złoto-żółty, ma pewne niedoskonałości. Wzorował się na modelach Stradivariego i Guarneriego del Gesù. Stosował kartki drukowane: „Joseph Riedel, Meseritz / nach Straduari fecit anno 1858 / No 173”, „Joseph Riedel in Meseritz / nach Guarnerius a 1858 N: 186”. Jego prace przyniosły mu uznanie, między innymi w 1854 otrzymał nagrodę 100 talarów od Królewskiego Pruskiego Ministerstwa Handlu. Oferując swoje skrzypce i wiolonczele, powoływał się na przychylne opinie berlińskich koncertmistrzów, takich jak Ries, Zimmermann, Böhmer, Ronneburger, Pidel, Griebel, Laub i inni.
Zmarł w czasie epidemii cholery, będąc u szczytu swoich możliwości wytwórczych (około 15–20 instrumentów rocznie). W latach 1859–1863 budował także organy. Wdowa po nim jeszcze około sierpnia 1867 prowadziła skład i pracownię męża, oferując włoskie struny do skrzypiec i wiolonczeli, skrzypce, smyczki i futerały; zapewniała też konserwację instrumentów smyczkowych kościołowi św. Jana (25 IV 1867 za kwotę 12 talarów).
W 2003 jego skrzypce opus 173 wyceniono we Fryburgu na 1800 euro.
Bibliografia:
Vogel Beniamin, Słownik lutników działających na historycznych i obecnych ziemiach polskich oraz lutników polskich działających za granicą do 1950 roku, Bydgoszcz 2019, s. 179.
