POMIANOWSKI KAROL, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
KAROL POMIANOWSKI (29 IX 1874 Lwów – 2 VII 1948 Rabka), naukowiec, hydrotechnik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn adwokata Aleksandra i Karoliny z domu Schuman. W 1893 ukończył II Gimnazjum Klasyczne we Lwowie, w 1898 studia na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Po dwuletniej praktyce n abudowie kolei Chabówka–Zakopane uzyskał dyplom inżyniera budownictwa. od 1901 zatrudniony w Katedrze Budownictwa Wodnego na macierzystej uczelni, początkowo asystent, następnie konstruktor, od 1908 docent, wykładał o wodociągach i kanalizacji. Od 1912 doktor nauk technicznych, od 1914 profesor nadzwyczajny, od 1917 kierownik Katedry Kanalizacji i Wodociągów. Od 1918 do 1939 na Politechnice Warszawskiej kierownik Katedry Budownictwa Wodnego, w 1919 profesor zwyczajny. Od 1923 członek-korespondent Akademii Nauk Technicznych, następnie członek zwyczajny.
Zaprojektował między innymi kanalizację Lwowa, urządzenia wodno-kanalizacyjne w Warszawie, Gdyni, Kaliszu, kataster sił wodnych na Dunajcu, Sanie, pierwszą w Europie oczyszczalnię ścieków z wielokrotnym zraszaniem złoży biologicznych wybudowaną w Gdyni w 1937 roku. Podczas II wojny światowej wykładał w otwartej przez Niemców Państwowej Wyższej Szkole Technicznej, jednocześnie prowadził tajne nauczanie.
W 1945 powrócił na Uniwersytet Warszawski, na prośbę Ministerstwa Oświaty od 1 X 1945 w Gdańsku na PG utworzył Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej, objął kierownictwo Katedry Hydrauliki i Hydrologii oraz Budowy Zapór, Jazów i Zakładów o Sile Wodnej. Uruchomił Laboratorium Wodne, które wykonywało również prace na rzecz gospodarki, rozpoczął pionierskie badania zjawisk ruchu rumowiska i rozpraszania energii wodnej.
Od 1908 żonaty był Marią Konstancją z domu Raschke (ur. 18 II 1887), ojciec Marii po mężu Dworskiej i Ewy po mężu Orczykowskiej. Zmarł podczas leczenia w Rabce, tam pochowany. Odznaczony przez prezydenta II Rzeczypospolitej Polskiej prof. Ignacego Mościckiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego imieniem nazwano Fundację Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska Politechniki Gdańskiej.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 477.
