PIETREWICZ HENRYK, proboszcz Garnizonu Gdańsk
| < Poprzednie | Następne > |
HENRYK PIETREWICZ SDB (1 X 1938 Rogożyn Stary, powiat Augustów – 13 III 2014 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, członek Towarzystwa św. Franciszka Salezego (salezjanin), proboszcz Garnizonu Gdańsk, pułkownik Wojska Polskiego i komandor Marynarki Wojennej. Syn rolników Michała i Franciszki. Uczył się w szkole w Rygałówce oraz w salezjańskiej szkole średniej w Różanym Stoku, ukończonej maturą w 1955, po której wstąpił do salezjanów. Po dwóch latach studiów filozoficznych odbył praktykę duszpasterską w Czerwińsku nad Wisłą (1957–1959) i Sokołowie Podlaskim (1959–1960). W latach 1960–1964 uczył się w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego w Lądzie nad Wartą, gdzie 7 IV 1964 przyjął święcenia kapłańskie.
Pracował jako wikariusz i katecheta w parafiach i placówkach salezjanów: Boleszkowice (1964–1965), Witnica Gorzowska (1965–1966), Rumia (1966–1970), Aleksandrów Kujawski (1970–1972). W sierpniu 1972 wstąpił w szeregi duszpasterstwa wojskowego, początkowo jako kapelan pomocniczy na etacie cywilnym; od lipca 1976 w służbie czynnej. Początkowo w stopniu kapitana (1973), następnie major (1978), podpułkownik (1982) i pułkownik komandor (1992). W latach 1972–1975 kapelan pomocniczy przy kościele garnizonowym w Łodzi, w 1975 – w Kielcach, 1975–1986 proboszcz Garnizonu Inowrocław, gdzie między innymi wybudował plebanię.
W czerwcu 1986 mianowany proboszczem Garnizonu Gdańsk, 2 VII 1986 przejął kościół garnizonowy św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Wrzeszczu. Za jego kadencji między innymi wyasfaltowano teren wokół świątyni. Po odtworzeniu struktur Ordynariatu Polowego pozostał proboszczem kościoła. 10 IX 1992 odwołany i mianowany kapelanem Szpitala Marynarki Wojennej w Gdańsku. Pełnił tę funkcję do 14 VII 1994 i ponownie w okresie od 30 IX 1995 do 30 IX 1996. W latach 1994–1995 kapelan Garnizonu Wejherowo – parafii wojskowej św. Wojciecha w Wejherowie. W 1996 przeszedł w stan spoczynku. Pozostał w Gdańsku, mieszkał przy ul. Słowackiego i pomagał w pracy duszpasterskiej przy kościele garnizonowym.
W okresie PRL członek Zrzeszenia Katolików Caritas (od 1970). Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1980) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984). Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu w Lipsku nad Biebrzą.
