PAWŁOWSKI JANUSZ, judoka, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
JANUSZ PAWŁOWSKI (20 VII 1959 Sopot), judoka (kategoria lekka, 65 kg), medalista olimpijski. Syn Tadeusza i Teresy z domu Glegocińskiej. Ukończył Szkołę Podstawową nr 32 w Gdyni, w 1978 II Liceum Ogólnokształcące w Gdyni, w 1988 Akademię Wychowania Fizycznego, mgr sportu, specjalność judo. W latach 1971–1977 zawodnik Floty Gdynia (trener Jerzy Lewiński), w 1975 zdobył tytuł wicemistrza Wybrzeża juniorów w kategorii piórkowej, mistrz Polski juniorów młodszych, uczestnik Mistrzostw Europy juniorów w 1976 w Łodzi. Dwukrotny mistrz Polski juniorów.
W latach 1977–1990 zawodnik GKS Wybrzeże. W 1978 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Europy juniorów i brązowy medal Mistrzostw Polski seniorów. Podczas Akademickich Mistrzostwa Świata (AMŚ) w Rio de Janeiro w 1978 zdobył brązowy medal, w 1982 na AMŚ w Finlandii - medal srebrny. Sześciokrotny mistrz Polski seniorów (1979-1983, 1985, w 1980 uznany za najlepszego technika), wicemistrz Polski (1988). W 1978 zwyciężył w I Międzynarodowych Mistrzostwach Gdańska. W 1980 akademicki Mistrz Polski. W 1983 i 1984 międzynarodowy mistrz RFN, w 1984 międzynarodowy mistrz Holandii. W 1981 mistrz Wybrzeża. Brązowy medalista na igrzyskach olimpijskich w Moskwie (1980) i srebrny w Seulu (1988), brązowy medalista na Mistrzostwach Świata w Paryżu (1979), Moskwie (1983), Essen (1987), brązowy medalista Mistrzostw Europy w Rostoku (1982), Paryżu (1983) i Belgradzie (1986). W 1978 podczas głośnego turnieju „Jigoro Kano” w Japonii zajął w swojej kategorii ósme miejsce. Zwycięzca wielu turniejów międzynarodowych: między innymi w sierpniu 1978 międzynarodowego turnieju w Gdańsku o Puchar Prezesa GKS Wybrzeże (startowali zawodnicy ze Szwecji i RFN); w marcu 1979 turnieju w Gdańsku z udziałem zawodników Leningradu i Joensuu (Finlandia). W 1989 zwyciężył w turnieju o Puchar „Głosu Wybrzeża” z okazji Dni Gdańska, uznany za najlepszego zawodnika turnieju.
Z zespołem GKS Wybrzeże startował w Pucharze Europy (maj 1988 w I rundzie z TSV Grosshadern/ Niemcy 1:3, walkę zremisował). W 1984 stwierdzono u niego zakaźną żółtaczkę i zakazano uprawiania sportu, mimo to powrócił do startów w 1985. Po raz ostatni wystąpił w reprezentacji Polski na turnieju w Oslo, zwyciężając w swojej kategorii w drużynowych otwartych mistrzostwach Norwegii 18 XI 1989. W rozgrywkach krajowych był niepokonany przez siedem lat. Uroczyście zakończył karierę 21 XII 1989 (co nie przeszkodziło mu jeszcze w kilku startach).
W 1988 w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” uplasował się na ósmej pozycji wśród najlepszych sportowców polskich. W latach 1983 i 1988 wybrany w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” najlepszym sportowcem regionu. Po zakończeniu czynnej kariery sportowej pracował jako trener kadry juniorów w Kuwejcie i w 1992-1996 we Włoszech, w Centro Sperimentale Nord Italia w Monza (Centrum Szkolenia Judo Włoch Północnych), przygotowując również ten ośrodek od strony technicznej. W latach 1997–1999 trener polskiej kadry narodowej. W 2000 trener judoków Słowenii, następnie pracował w Centrum Szkolenia w Turynie, w latach 2014-2017 asystent trener judoków w Narodowym Instytucie Sportowym w Montrealu (Kanada).
Wyróżniony tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu, brązowym (1978), srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Srebrnym Krzyżem Zasługi, medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).
