NARTOWSKI BRONISŁAW, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
BRONISŁAW NARTOWSKI (15 III 1898 Lwów – 14 IV 1955 Gdańsk), chemik, docent Politechniki Gdańskiej (PG). Syn pracownika Banku Gospodarstwa Krajowego Antoniego (zm. 1928) i Olgi z domu Andruszewskiej (zm. 1946). W 1915 ukończył szkołę realną w Wiedniu i rozpoczął studia chemiczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie. Następnie był telegrafistą na lwowskiej kolei. Od maja 1916 do 1 X 1918 był żołnierzem 19. i 20. Pułku Piechoty armii austriackiej, od listopada 1918 podoficerem I Pułku Saperów Kolejowych Wojska Polskiego. W 1919 ukończył Szkołę Oficerską Wojsk Kolejowych w Krakowie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył w walkach pod Lwowem, gdzie został ranny. W lipcu 1921 zwolniono go z armii w stopniu porucznika piechoty.
11 VI 1924 uzyskał dyplom inżyniera chemika na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. W latach 1923–1928 pracował na tej uczelni jako kierownik Laboratorium Nieorganicznej Technologii Chemicznej i jednocześnie w 1923 w Chemicznym Instytucie Badawczym we Lwowie. Od 1 IX 1928 do IX 1939 pracował w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Tarnowie Mościcach, był autorem planów i projektów budowanej fabryki syntezy amoniaku i kierownikiem Oddziału Amoniaku. W 1940 pracował w Biurze Studiów i Planów Trustu Soli Potasowych we Lwowie, w latach 1941–1942 w Katedrze Chemii Ogólnej Politechniki Lwowskiej. W okresie 1941–1942 był zawiadowcą składu paliw w Kołomyi. Tam aresztowany przez Niemców, został zwolniony po kilku miesiącach. W latach 1943–1944 pracował jako zawiadowca składu paliw w Stanisławowie. Od 1944 do maja 1945 roku uczył chemii i fizyki w szkole średniej w Kołomyi, po repatriacji pracował w Fabryce Przetworów Owocowych w Gumniskach pod Tarnowem. Od lipca 1945 do 30 IX 1950 pracował w Zjednoczeniu Przemysłu Paliw Syntetycznych w Dworach koło Oświęcimia, od sierpnia 1946 pełnił funkcję kierownika oddziału chemicznego i kierownika wytwórni. W 1946 kierował ekipą demontującą sprzęt do wytwarzania benzyny syntetycznej w Zakładach Brabag w Schwarzheide pod Dreznem. W 1949 uruchomił w fabryce w Dworach koło Oświęcimia produkcję benzyny syntetycznej.
Jednocześnie od 1 IX 1948 do 1955 pracował na PG. Od października 1948 był zastępcą profesora, od października 1950 profesorem nadzwyczajnym, od 27 XI 1954 docentem. Od października 1948 kierował Katedrą Technologii Paliw, Smarów i Wody, w latach 1951–1955 Katedrą Technologii Ogólnej Nieorganicznej na Wydziale Chemicznym. Prekursor wykładów z podstaw inżynierii chemicznej na tym wydziale. Autor prac na temat technologii paliw, technologii syntezy amoniaku, chemii nieorganicznej, publikował między innymi w „Przeglądzie Technicznym”. Ekspert projektów racjonalizatorskich dla Biura Projektów Budownictwa Morskiego i Biura Projektowego „Prozamet” w Gdańsku.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1938). Był żonaty od 1931 z Janiną z domu Jankowską (9 X 1916 Mikuszowice – 14 X 2020 Gdańsk), nauczycielką, bibliotekarką, tłumaczką, miał synów (bliźniaków): Jerzego Antoniego i Piotra Jana (ur. 7 IV 1938 Lwów). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 385.
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 202.
