MEINERTZ JOHANN, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN MEINERTZ (Meinert; Meinerts) (zm. 1709 Gdańsk), złotnik. Syn Nicolasa. W latach 1678–1679 był czeladnikiem w warsztacie Gottfrieda Schuberta. Pracę mistrzowską wykonał 1680 u Adama Freymanna. 24 X 1680 otrzymał obywatelstwo miejskie jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). W 1692 pełnił funkcję kompana w gdańskim cechu złotników, starszego cechu – w 1693. Naukę zawodu ukończyli u niego Johann Wiese (1696) i Gottfried Kamaß (1697). Od kwietnia 1703 na zasiłku cechowym w wysokości 1 florena tygodniowo.
Używał znaku warsztatowego z monogramem JM z kropką w polu w kształcie serca (dawniej mylnie wiązanego z Melcherem Jaske). W jego dorobku wyróżnia się ponad dwadzieścia kufli dekorowanych scenami z życia proroka Eliasza, alegoriami cnót oraz personifikacjami zmysłów. Ponadto srebra sakralne: kielich (Żarnowiec), puszki eucharystyczne ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Nowa Cerkiew), monstrancja (Lubieszewo), krzyż (Piaseczno), dzbany liturgiczne (Muzeum Narodowe w Gdańsku, dawniej Gnojewo).
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Lucią, córką złotnika Daniela Detloffa (2 X 1613 – 18 I 1679 Gdańsk), po raz drugi w 1682 z jej stryjeczną siostrą, Anną, córką złotnika Hansa Detloffa (1600 Gdańsk – 1662 Gdańsk). Ojciec ochrzczonej 29 IX 1681 w kościele NMP Adelgundy. Zmarł na dżumę.
Bibliografia:
Czihak Eugen von, Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen, Leipzig 1908, s. 63, 66, 93.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 170; 3, 303.
