MACHCEWICZ PAWEŁ, dyrektor Muzeum II Wojny Światowej
| < Poprzednie | Następne > |
PAWEŁ MACHCEWICZ (ur. 27 IV 1966 Warszawa), historyk, politolog, dyrektor Muzeum II Wojny Światowej. W 1989 absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Od 1990 pracuje w Zakładzie Najnowszej Historii Politycznej Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Od 1993 doktor, od 2000 doktor habilitowany. Współtworzył Instytut Pamięci Narodowej (IPN), od sierpnia 2000 do stycznia 2006 dyrektor Biura Edukacji Publicznej IPN. W latach 2003–2007 przewodniczący zespołu historyków zajmującego się wyjaśnianiem wydarzeń bydgoskich z 3 i 4 IX 1939. W 2000–2006 pracował w Collegium Civitas w Warszawie (w 2006 prorektor do spraw akademickich), w 2006–2009 kierownik Zakładu Systemów Komunistycznych i Zimnej Wojny w Instytucie Stosunków Międzynarodowych na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 2009 profesor tytularny. Od 2009 w Instytucie Dziennikarstwa na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW. Od 1 IX 2008 główny doradca w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów oraz Pełnomocnik Prezesa Rady Ministrów do spraw Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, od 1 XII 2008 do 2017 dyrektor tego muzeum. W latach 2011–2014 ponownie główny doradca w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów. Od 30 IX 2024 przewodniczący Rady Naukowej Muzeum II Wojny Światowej.
Autor m.in.: Polski rok 1956 (1993; w 2009 rozszerzona wersja Rebellious Satellite. Poland 1956 ukazała się w USA), Władysław Gomułka (1995), Historia Hiszpanii (1998, wraz z Tadeuszem Miłkowskim), Emigracja w polityce międzynarodowej (1999), Wokół Jedwabnego. Studia i dokumenty (2002, redaktor wraz z Krzysztofem Persakiem), Monachijska menażeria. Walka z Radiem Wolna Europa 1950–1989 (2007), Bydgoszcz. 3–4 września 1939. Studia i dokumenty (2008, redaktor wraz z Tomaszem Chincińskim), Spory o historię 2001–2011 (2012). Zajmuje się także publicystyką historyczną i popularyzacją historii (autor artykułów publikowanych między innymi na łamach „Gazety Wyborczej”, „Mówią Wieki”, „Polityki”, „Rzeczpospolitej”, „Tygodnika Powszechnego”, „Więzi”). W okresie 1990–2000 redaktor Magazynu Historycznego „Mówią Wieki”. Stypendysta m.in. Programu Fulbrighta (w 1997–1998 na Georgetown University w Waszyngtonie), Woodrow Wilson Center for International Scholars w Waszyngtonie, British Academy w Londynie, hiszpańskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Ministerstwa Edukacji, Maison des Sciences de l’Homme w Paryżu.
Odznaczony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2008), Medalem Stulecia Niepodległości dla biznesmenów, urzędników oraz ludzi nauki i kultury (2018). Otrzymał Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej dla młodych pracowników naukowych (1993), Nagrodę Historyczną Tygodnika „Polityka” (1994), Nagrodę im. Jerzego Giedroycia (2001) za książkę Emigracja w polityce międzynarodowej, Nagrodę Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” za rok 2016.
Żonaty z Anną z domu Rusinowską (ur. 10 III 1965 Warszawa), historyczką i dziennikarką, pracownicą Instytutu Studiów Politycznych PAN. Ojciec dwójki dzieci.
