KORYNT ROMAN, piłkarz, trener
| < Poprzednie | Następne > |
ROMAN KORYNT (12 X 1929 Tczew – 15 VII 2018 Gdynia), bokser, piłkarz, reprezentant Polski. Od 1930 mieszkaniec Gdyni, początkowo jego nazwisko zapisywano Korinth (ojciec Jan Korinth (20 II 1902 Tczew – 5 VI 1973 Gdynia) był potomkiem greckich emigrantów). Karierę sportową rozpoczął jako piłkarz w drużynie juniorów Gromu Gdynia. Od zimy 1946 trenował boks w Czynie-Czytelniku Gdynia. W 1946 i 1948 mistrz Wybrzeża juniorów w wadze lekkiej i półśredniej. Podczas Mistrzostw Polski juniorów w Sopocie w lipcu 1947 po wygraniu wstępnej walki uchodził za faworyta w wadze piórkowej, jednak został wykluczony z dalszych zawodów za spóźnienie się na ważenie. 22 VI 1947 wystąpił w bokserskiej reprezentacji juniorów Gdańska w pojedynku z reprezentacją Poznania (5:11), walkę zremisował. W reprezentacji seniorów Gdańska wystąpił 18 I 1948 w spotkaniu Wybrzeże–Pomorze (10:6), przegrał swoją walkę w wadze półśredniej w II rundzie z mistrzem Polski Alfredem Palińskim (mimo że w I rundzie dwukrotnie powalił przeciwnika na deski).
W sumie wystąpił w ośmiu meczach bokserskiej reprezentacji Gdańska. Wedle rankingu gdańskiego Okręgowego Związku Bokserskiego w 1947 został uznany za trzeciego z najlepszych pięściarzy Wybrzeża w wadze półśredniej. W 1947 był w kadrze narodowej bokserów juniorów (waga piórkowa), przygotowywano go do spotkań z Czechosłowacją i Węgrami. Od początku 1948 zawodnik Milicyjnego Klubu Sportowego Gdynia, wicemistrza Polski. Boksował w zespole rezerwowym w okręgowej klasie B, w I lidze walczył 14 III 1948 w wadze średniej w spotkaniu z ŁKS (5:11), przegrana walka z Rychtelskim zniechęciła go do boksu. Stoczył 36 oficjalnych pojedynków, w marcu 1948 był klasyfikowany jako trzeci bokser Wybrzeża w wadze półśredniej (za ► Zygmuntem Chychłą i Bolesławem Iwańskim).
Równocześnie trenował piłkę nożną. W pierwszym zespole seniorów Gromu Gdynia debiutował na pozycji lewego pomocnika 27 IV 1947 (w meczu z Płomieniem Gdańsk Nowy Port). Od 1949 poświęcił się wyłącznie piłce nożnej, gdy został mistrzem gdańskiej okręgowej klasy A z Gromem Gdynia. Po fuzji Gromu z ► Gedanią w czerwcu/lipcu 1949 reprezentował jej barwy w barażach o wejście do II ligi. Reprezentant Wybrzeża (Gdańska) zarówno w piłkarskiej drużynie juniorów, m.in. 1 IV 1949 w meczu reprezentacji juniorów Wybrzeża i Lechii Gdańsk (3:7), jak i seniorów, na przykład 16 VI 1949 w meczu Gdańsk–Warszawa (4:3), 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin (6:0), 22 VII 1950 Gdańsk – Kadra Narodowa Polski (4:3), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań (2:1).
Z końcem 1950 został powołany do wojska. Skierowany z Warszawy do sekcji bokserskiej OWKS Lubliniaka, w jej barwach stoczył kolejne cztery pojedynki na ringu. W 1951 w trybie awaryjnym (kontuzja podstawowego obrońcy) został ściągnięty do zespołu piłkarskiego CWKS (Legia) Warszawa na mecz z Polonią Warszawa. Debiutował w I lidze (ekstraklasie) w spotkaniu z Polonią Warszawa 2 IX 1951, po raz ostatni wystąpił w Legii Warszawa (również w spotkaniu z Polonią Warszawa) 21 XII 1952. W Legii w I lidze pojawił się piętnaście razy (w sezonie 1951 – pięć spotkań, w sezonie 1952 – dziesięć spotkań) i sześć razy w Pucharze Polski (w 1952).
Po ukończonej służbie wojskowej nie został przyjęty z powrotem w Gedanii z powodu słabego wzroku, zgłosił akces do ► Lechii Gdańsk. Pierwsze spotkanie w tym zespole w I lidze odbył 15 III 1953 w meczu z Cracovią (0:0). W Lechii występował do 1968. W 1953 rozegrał 21 spotkań w I lidze oraz mecz w Pucharze Polski; bilans kolejnych lat to: 1955 – 22 spotkania i bramka (oraz pięć meczów w Pucharze Polski, dojście do finału), 1956 – 22 spotkania, 1957 – 22 spotkania i bramka (oraz mecz w Pucharze Polski), 1958 – 16 spotkań, 1959 – 22 spotkania, 1960 – 22 spotkania, 1961 – 26 spotkań, 1962 – 11 spotkań (oraz mecz w Pucharze Polski), w sezonie 1962/1963 – 23 spotkania. Łącznie w I lidze rozegrał 222 spotkania, z czego 207 w Lechii. W II lidze z Lechią w sezonie 1954 rozegrał dziewiętnaście spotkań, w sezonie 1963/1964 – osiemnaście, w sezonie 1964/1965 – 29 spotkań, zdobywając cztery bramki, w sezonie 1965/1966 – 23 spotkania, strzelając jedną bramkę, oraz mecz w Pucharze Polski; w sezonie 1966/1967 – 26 spotkań (i trzy w Pucharze Polski). W II lidze z Lechią zagrał 115 spotkań. W sezonie 1967/1968 w barwach Lechii zagrał siedem spotkań w III lidze. Łącznie w Lechii w rozgrywkach I, II i III ligi wystąpił w 329 spotkaniach, strzelił dwie bramki dla Lechii w I lidze i pięć w II lidze. Jako zawodnik Lechii grał w spotkaniach reprezentacji Gdańska, między innymi 12 VII 1953 z Warszawą (1:2), 21 VII 1953 z Łodzią (3:0), 31 V 1959 z Poznaniem (2:2). Karierę zakończył w 1968, gdy Lechia grała w III lidze. Uroczyście pożegnano go 31 VIII 1969 podczas meczu z Polonią Bydgoszcz (3:0).
Był trzydziestoczterokrotnym reprezentantem Polski, debiutował 22 V 1952 w Bukareszcie w meczu z Rumunią (0:1). 15 VI 1952 w drugim występie w spotkaniu z Węgrami (1:5) wypadł słabo i nie pojechał na Igrzyska Olimpijskie w Helsinkach. W 1955 w drużynie Warszawy (reprezentacja Polski) brał udział w II Międzynarodowych Igrzyskach Sportowych Młodzieży (trzecie miejsce).
W latach 1956–1958 czynił starania o przeniesienie do Gwardii Warszawa, trzykrotnie nie otrzymując zgody Lechii. W marcu 1958 został zawieszony, w kwietniu poprosił o anulowanie podania o zwolnienie. 16 XI 1958 wystąpił gościnnie w Monachium w zespole mistrza Polski ŁKS Łódź w spotkaniu z TSV 1860 München (3:1). W 1960 z powodów pozasportowych (za wypowiedź na temat pseudoamatorstwa w polskim futbolu) został odsunięty od gry w reprezentacji.
W konkursie katowickiego „Sportu” w latach 1959 i 1960 uznano go za najlepszego piłkarza I ligi. Zdobywca „Złotych Butów”, w 1955 zwycięzca plebiscytu na najlepszego sportowca roku, a w 1995 na najlepszego piłkarza 50-lecia Pomorza Gdańskiego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1995), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), złotą odznaką Polskiego Związku Piłki Nożnej (1960), odznaką ► „Za Zasługi dla Gdańska” (1966), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). 20 V 2002 w Alei Gwiazd na ► stadionie przy ul. Traugutta uhonorowano go pamiątkową tablicą. W 2014 został członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta w Piłce Nożnej Mężczyzn.
Żonaty był z Anną (21 VII 1931 – 9 VIII 2011 Gdynia), ojciec Ewy i Tomasza (ur. 27 X 1954 Gdynia), także piłkarza, między innymi Lechii,
Arki Gdynia (44 bramki w 145 meczach), Bałtyku Gdynia (49 goli w 186 meczach), austriackich: First Vienna FC 1894, Favoritner AC i FC Seitenstetten oraz francuskiego Limoges FC, także reprezentacji Polski seniorów (jeden mecz, 4 IV 1979 z Węgrami 1:1) i olimpijskiej (pięć występów i pięć goli), w 1996/1997 króla strzelców IV ligi (34 gole dla Orła Choczewo).
Pochowany wraz z żoną na Cmentarzu Komunalnym w Kosakowie.
