KLUKOWSKI IGNACY, malarz, rysownik, konserwator zabytków
| < Poprzednie | Następne > |
w rzeźbie
IGNACY KLUKOWSKI (30 V 1908 majątek Łotowiany, Litwa – 19 IV 1978 Gdańsk), malarz, rysownik, konserwator zabytków. Syn Karola (1874 – 18 IX 1952), inżyniera technologa, wicedyrektora w belgijskich zakładach metalurgicznych w Kamieńskoje na Zaporożu, i Anny z Szadziewiczów (1874 – 28 XII 1951), lekarza, absolwentów petersburskich instytutów. Od 1919 mieszkał w Wilnie. W 1925 rozpoczął naukę na Zawodowych Dokształcających Kursach Rysunkowych Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Uczęszczał na zajęcia Mariana Kuleszy, Bolesława Jamontta, Tymona Niesiołowskiego. Od 1927 do 1932 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Kształcił się w pracowniach Ferdynanda Ruszczyca i Ludomira Sleńdzińskiego, a w zakresie konserwacji zabytków u Stanisława Lorentza i Jana Borowskiego.
W latach 1932–1937 przebywał w Paryżu, studiował w École nationale supérieure des beaux-arts i uczęszczał na kurs rysunku do szkoły Montparnasse 80. Brał udział w wystawach Grupy Artystów Polskich we Francji i ich Przyjaciół. Po powrocie utrzymywał się z malowania obrazów i z dochodów z własnego majątku ziemskiego. Okres II wojny światowej spędził w Wilnie i w pobliskim majątku Plikiszki. W czasie powstania warszawskiego zniszczonych zostało około 300 jego prac, przechowywanych w mieszkaniu ojca.
W sierpniu 1945 osiedlił się w Gdańsku. 7 IX 1945 uczestniczył w założeniu Związku Polskich Artystów Plastyków na Wybrzeżu. Od września tego roku uwieczniał na płótnie zniszczenia wojenne, następnie krajobrazy odradzającego się Gdańska. Przedwojenne obrazy i pierwsze gdańskie prace prezentował na indywidualnej wystawie we Wrzeszczu w maju–lipcu 1946. Od 1947 wykonywał doraźne prace konserwatorskie zabytków. W 1949 został zatrudniony przez Pracownie Konserwatorskie przy Wojewódzkim Konserwatorze Zabytków do zabezpieczenia i konserwacji wystroju Sali Czerwonej Ratusza Głównego Miasta oraz innych prac konserwatorskich. Od 1 IV 1951 pracownik nowo powołanego Przedsiębiorstwa Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków na stanowisku konserwatora, następnie od lutego 1957 starszego konserwatora, w latach 1971–1975 główny konserwator. Brał udział w rekonstrukcji kamienic przy Długim Targu, między innymi w 1954 Złotej Kamieniczki.
Malował portrety(zob. Franciszek Kotus-Jankowski), pejzaże, weduty, martwe natury, we Francji tworzył kompozycje realistyczne. Jego obraz Mnich został w 1936 nagrodzony złotym medalem na Salon des amis des arts de Seine-et-Oise w Wersalu. W późniejszych latach rozjaśnił paletę, tworząc w estetyce postimpresjonizmu. W okresie powojennym ważne miejsce w jego twórczości zajmowała marynistyka, weduty gdańskie, a przede wszystkim portret. Należał do utworzonej w 1946 Grupy Polskich Marynistów Plastyków. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Gdańska, Narodowego Muzeum Morskiego w Gdańsku, Muzeum Ziemi Puckiej im. Floriana Ceynowy w Pucku, Lietuvos meno pažinimo centro (Centrum Poznania Sztuki Litewskiej) „Tartle” na Zarzeczu w Wilnie, w zbiorach instytucji Wybrzeża i prywatnych.
Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko, w rodzinnym grobie wraz z rodzicami i żoną (od 1938) Jadwigą z domu Wojciechowską (23 X 1907 – 1 XII 1981).
