KIELAS JAN, lekkoatleta, olimpijczyk, patron ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
JAN KIELAS (9 VII 1916 Gdańsk-Wrzeszcz – 23 IV 1997 Gdańsk), lekkoatleta, olimpijczyk, biegacz średnio- i długodystansowy, patron gdańskiej ulicy. Syn Teofila (zm. 1945 Skarszewy) i Anny (zm. 1931 Skarszewy) z domu Arasnus. Z wykształcenia piekarz i kucharz. W latach 1933–1936 zawodnik Sokoła Skarszewy, 1936–1937 ► Gedanii Gdańsk, 1937–1938 Sokoła Bydgoszcz, w 1938 Gedanii, 1939 Klubu Marynarki Wojennej na Oksywiu. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej jako obrońca Kępy Oksywskiej. Po wojnie zawodnik: w 1946 Gedanii, w latach 1947–1948 Zrywu Gdańsk, 1949–1950 Budowlanych (► Lechia), 1951–1955 Gwardii (► GKS Wybrzeże).
W 1933 (jako niestowarzyszony uczeń) zajął IV miejsce w regionalnym Biegu Narodowym rozgrywanym w Skarszewach. W tym samym roku, już jako zawodnik Sokoła Skarszewy, zwyciężył w biegach na 1500 i 3000 m podczas zawodów w Kościerzynie. Pierwsze większe sukcesy odniósł w Gedanii, między innymi 25 IV 1937 zajął II miejsce w gdańskim V Polskim Biegu na Przełaj, w spotkaniu Gedania–Tczew zajął II miejsce w biegu na 3000 m, w spotkaniu Gedania – Sportverein Schutzpolizei Danzig wygrał bieg na 1500 m, w kwietniu 1938 zdobył mistrzostwo ► II Wolnego Miasta Gdańska w biegu na przełaj na dystansie 5000 m (zawody rozgrywane na Stogach). W czerwcu 1938, już w barwach Sokoła Bydgoszcz, mistrz Pomorza w biegu na 5000 m (15:54,2) i wicemistrz na 10 000 m (34:57,3). W 1938 był notowany przez Polski Związek Lekkoatletyczny na X pozycji w rankingu biegaczy na 10 000 m. 11 IX 1938 w meczu Bydgoszcz–Grudziądz wygrał na 1500 m.
Od 1945 pracował w jednej z gdańskich piekarni. Powrócił do sportu 7 IV 1946, kiedy jako widz spotkania lekkoatletycznego Gdańsk–Olsztyn (58,5:50,5) został poproszony o zastąpienie w gdańskiej drużynie nieobecnego zawodnika; wyszedł nieprzygotowany na bieżnię i wygrał bieg na 3000 m.
W 1952 uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach. Odpadł w eliminacjach biegu na 3000 m z przeszkodami (zajął VII miejsce w swoim przedbiegu, konkurując z dwunastoma zawodnikami – awansowało czterech), choć pobił ówczesny rekord Polski (9:15,4).
Dwunastokrotny mistrz Polski: w biegu na 5000 m w latach 1947, 1948 i 1949; na 10 000 m – 1947, 1948 i 1950; na 3000 m z przeszkodami – 1949 i 1950 (wicemistrz w 1951 i 1953); w biegu przełajowym – 1948, 1949 i 1950 (wicemistrz 1951); w sztafecie 4 × 1500 m – 1950. W 1949 roku zimowy mistrz Polski w biegu na 3000 m w hali. W 1950 brązowy medalista międzynarodowych mistrzostw Rumunii w biegu na 3000 m z przeszkodami (w biegu na 10 000 m – będąc na IV pozycji – usłuchał błędnego wskazania sędziów i zszedł z bieżni o jedno okrążenie za wcześnie). Mistrz Wybrzeża w 1947 w biegu na 10 000 m (33:28,9 – rekord okręgu), w 1949 na 5000 m, w 1950 na 3000 m, w 1954 wicemistrz Wybrzeża w biegu na przełaj na 5500 m. W 1955 zimowy wicemistrz Wybrzeża w biegu na 3000 m. W 1952 wicemistrz zrzeszenia Gwardii na 5000 m, w 1953 mistrz na 3000.
W latach 1949–1953 wystąpił w ośmiu meczach międzypaństwowych w reprezentacji Polski (jedenaście startów, jedno zwycięstwo indywidualne). Występował także w innych reprezentacjach Polski (okręgowych, spartakiadowych).
W 1947 zajął II miejsce w Narodowym Biegu na Przełaj. Czterokrotnie (1948, 1949, 1950, 1951) wygrał gdański bieg o Puchar ► „Głosu Wybrzeża” (po trzecim zwycięstwie zdobył go na własność). Trzykrotny zwycięzca biegu o Puchar ► „Dziennika Bałtyckiego” (1948, 1949, 1951). Dwukrotnie wygrywał w bydgoskim biegu o Puchar „Ilustrowanego Kuriera Polskiego” (1949 i 1950, w 1947 drugi, w 1952 piąty), zwyciężył w biegu ulicznym w Gdańsku z okazji Święta Ludowego (22 VII 1947), a także w biegach o Puchar „Robotnika” w Warszawie (1947), o Puchar „Głosu Wielkopolskiego” w Poznaniu (1947), o Puchar „Kuriera Szczecińskiego” (1 VI 1947 na 5000 m; w 1951 drugi), o Puchar „Głosu Ludu Poznańskiego” (1947 na 4600 m) i o Puchar „Życia Olsztyńskiego” (1950). 16 III 1952 brał udział w dorocznym światowym biegu na 10 000 m organizowanym w Paryżu przez dziennik „L’Humanité” (pierwszy start Polaków), na 89 startujących zawodników był 19.
Po zakończeniu w maju 1956 kariery sportowej pracował jako kucharz na trawlerach przetwórniach Dalmoru. Działał w Morskim Klubie Olimpijczyka.
W 1952 otrzymał tytuł „Mistrz Sportu”. Wyróżniony między innymi Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), odznaką ► „Zasłużony Ziemi Gdańskiej” i „Zasłużony Pracownik Morza”. Pochowany na ► cmentarzu Garnizonowym. Od 2006 patron ulicy w dzielnicy ►Orunia Górna–Gdańsk Południowy. W Skarszewach od 1998 rozgrywane są corocznie w początkach maja Biegi Uliczne im. Jana Kielasa. W 2018 przyznano mu medal "Za zasługi dla gdańskiego sportu".
Był żonaty z Jadwigą Anną z domu Toporek (11 VI 1918 – 22 VIII 2010 Gdańsk), miał córkę Urszulę (ur. 1948) i syna Jerzego (ur. 1952).
►Tabela: Występy Jana Kielasa w mistrzostwach Polski
►Tabela: Występy Jana Kielasa w reprezentacji Polski (1949–1953)*
