KATARZYNA, księżniczka pomorska
| < Poprzednie | Następne > |
KATARZYNA (około 1257 – po 1312), księżniczka pomorska z dynastii Sobiesławiców. Była najstarszą córką księcia gdańskiego Mściwoja II i Judyty z miśnieńskich Wettynów, rodzoną siostrą Eufemii. Jako ledwo pełnoletnia stała się w roku 1269 – podczas składania przez ojca w Choszcznie hołdu margrabiom ze starszej, tzw. joannickiej (stendalskiej) linii władców Brandenburgii, Janowi II (zm. 1281), Ottonowi IV ze Strzałą (zm. 1308) i Konradowi I (zm. 1304) – przedmiotem osobnych pertraktacji. Margrabiowie zobowiązali się do wyszukania dla niej odpowiedniego męża, ustalono też, że jej posag wynosić będzie tysiąc grzywien srebra, a przyszły mąż wianuje ją stoma grzywnami. Najpewniej już wówczas wydano ją za księcia meklemburskiego Przybysława II, syna Przybysława I, jednego z sojuszników margrabiów, wygnańca z rodzimego Parchimia. Akurat do 1269 roku Brandenburczycy zbrojnie walczyli o odzyskanie dziedzictwa Przybysławów, ale kiedy stało się jasne, że do Parchimia już nie wrócą, w 1270 roku osiedli w Wolinie. Od 1276 wraz z mężem przebywała w Białogardzie nad Parsętą, którą jej mąż posiadał z łaski księcia szczecińskiego Bogusława IV, sojusznika Mściwoja II.
Utrzymywała bliskie kontakty z ojcem, zapewne to ona zadecydowała o powrocie, z mężem i dziećmi, na Pomorze Wschodnie. Z nadania ojca otrzymała dla siebie, męża i dzieci Parchowo z okolicą. 1 I 1312 roku Przybysław II, określając się „władcą szlachetnie urodzonym, chociaż bez ziemi i prowincji”, zastawił zakonowi krzyżackiemu jezioro Mausz. Zgody na ów zastaw udzielili Katarzyna, jej syn Mściwoj i córka Ludgarda. Więcej nienotowana, nic nie wiadomo o losach jej dzieci. Mąż Przybysław II zmarł około 1315–1316, zapewne podczas nieudanej próby odzyskania należnego mu księstwa w Meklemburgii.
