HEISING ROMAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej
| < Poprzednie | Następne > |
ROMAN HEISING (8 VII 1902 Wieruszów – 7 X 1989 Gdynia), artysta muzyk, śpiewak, muzykolog, pedagog. W latach 1918–1920 uczeń Ursynowskiego Seminarium Nauczycielskiego w Warszawie, w 1922 ukończył Państwowe Męskie Seminarium Nauczycielskie w Lesznie. Pracował jako nauczyciel wiejski, od 1925 uczył się na wyższym kursie nauczycielskim w Poznaniu, w 1929 uzyskał dyplom wirtuozowski po studiach na Wydziale Pedagogicznym i Śpiewu Solowego w Państwowym Konserwatorium w Poznaniu. W 1938 ukończył studia muzykologiczne na uniwersytecie w Poznaniu. W latach 1925–1930 był nauczycielem oraz
instruktorem muzycznym Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu, w 1930–1939 wykładowcą w Państwowym Konserwatorium oraz lektorem solfeżu na tamtejszym uniwersytecie. Występował jako śpiewak estradowy w Poznaniu i innych miastach, także jako solista Opery Poznańskiej (ponad 100 występów w 12 operach). W czasie okupacji ukrywał się, był na liście osób poszukiwanych przez Gestapo. W 1945 nauczyciel w gimnazjum i przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Kępnie.
Od 15 VII 1945 zastępca kierownika Wydziału Oświaty i Kultury w Zarządzie Miasta w Sopocie i nauczyciel w Gdańskim Instytucie Muzycznym (z siedzibą w Sopocie). Od 1 I 1946 do 31 XII 1949 naczelnik Wydziału Społecznego w Zarządzie Miasta Sopotu. W okresie 1947–1972 pracownik Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej,
docent i profesor nadzwyczajny, w 1947–1961 dziekan Wydziału Pedagogicznego, 1954 i 1959–1961 prorektor, 1961–1972 (do emerytury) rektor, 1961–1972 kierownik Katedry Wychowania Muzycznego. Jednocześnie w roku szkolnym 1951/1952 dyrektor Szkoły Muzycznej w Gdyni, w latach 1952–1956 dyrektor Państwowego Liceum Muzycznego w Sopocie.
Występował w Filharmonii Bałtyckiej. Odkrywca dzieł Marcina Żebrowskiego (z XVIII wieku); opracował kantatę Wstań, Gdańsku Johanna Balthasara Freislicha; autor między innymi Metodyki nauczania śpiewu (1930), juror konkursów chóralnych oraz międzynarodowych festiwali piosenki w Sopocie.
W latach 1961-1964 radny i przewodniczący Komisji Kultury Miejskiej Rady Narodowej w Sopocie.
Odznaczony między innymi Srebrnym (trzykrotnie: 1934, 1938, 1952) i Złotym (1955) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim (1962) i Komandorskim (1972) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 10-lecia PRL (1955), Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1972), odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1966), Zasłużony Nauczyciel PRL (1971). Laureat między innymi Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1971) i II stopnia (1966). W 1957 otrzymał Nagrodę Miasta Gdańska w dziedzinie społeczno-artystycznej. Od 1982 honorowy obywatel Sopotu.
Od 1927 żonaty był z Heleną (zm. 1955), absolwentką Konserwatorium Muzycznego i Akademii Sztuk Pięknych, ojciec Amelii, żony Antoniego Poszowskiego i Lucyny. Pochowany na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. Od 2002 jego imię nosi aula w gdańskiej Akademii Muzycznej.
