GOMULICKI WIKTOR, poeta, pisarz, patron gdańskiej ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
WIKTOR GOMULICKI (17 X 1848 Ostrołęka – 14 II 1919 Warszawa), poeta, pisarz, eseista okresu pozytywizmu, patron gdańskiej ulicy. Wychowany w Pułtusku, od 1864 mieszkał w Warszawie, w latach 1866–1869 studiował w Szkole Głównej, po przekształceniu jej w rosyjski uniwersytet zrezygnował z dalszej nauki. Pracował w Warszawie jako dziennikarz.
Po raz pierwszy odwiedził Gdańsk 1 VIII 1877 i pozostał kilka dni; zatrzymał się w hotelu Zum Kronprinzen ( hotele) przy ul. Hundegasse 96 (ul. Ogarna), zwiedził Oliwę i Sopot. Ponownie odwiedzał Gdańsk ze swoją pierwszą żoną, Marią z Humięckich, około roku 1884, w październiku 1894 z dziewięcioletnim synem Romkiem przebywał tu przez dwa tygodnie, po raz ostatni był w Gdańsku z drugą żoną, Leokadią z Życińskich, latem 1897. Refleksje z pobytu zawarł w relacjach z podróży publikowanych w prasie warszawskiej: Wrażenia z podróży („Kurier Codzienny”, październik 1877; 1878, nr 29), Gdańsk. Wenecja Północy („Tygodnik Ilustrowany” 1908, nr 3).
Temat gdański pojawiał się w jego nowelach i powieściach, np. Miecz i łokieć. Powieść z wieku XVII (1903). Najbardziej znany jest poemat Pieśń o Gdańsku, będący podsumowaniem wrażeń artysty z pobytu w tym mieście. Utwór powstał w 1896, opublikowany tegoż roku w „Dzienniku Poznańskim” (nr 241–261); w 1900 poprawiony przez autora tekst wydano w osobnym tomiku w Warszawie, wznowiony po kolejnej korekcie poety oraz uzupełniony jego objaśnieniami w 1919 w Poznaniu. Ostatni tekst był podstawą wydania go przez Wydawnictwo Morskie w 1978, z przedmową syna, prof. literatury Juliana Wiktora Gomulickiego (1909–2006), autora artykułu podsumowującego tematy gdańskie w twórczości ojca: Wiktor Gomulicki jako pieśniarz Gdańska („Wiadomości Literackie” 1939, nr 31/32). Od 1946 patron ulicy w Gdańsku-Wrzeszczu (Górnym).
