GŁOS STOCZNIOWCA, pismo
| < Poprzednie | Następne > |
„GŁOS STOCZNIOWCA”, tygodnik ukazujący się w latach 1950–1996, początkowo jako dodatek „Głosu Wybrzeża” (obok „Głosu Zamechu”). Samodzielny od 14 X 1950, z podtytułem „Pismo Komitetów Zakładowych i Rad Zakładowych Stoczni Okrętowych” i numerem 95. Redagowany na terenie Stoczni Gdańskiej.
Do 1956 liczył cztery kolumny objętości. Do lipca 1957 nie podawano składu redakcji ani wydawcy. Pierwsza informacja o redaktorze naczelnym, Tadeuszu Daszczyńskim, pojawiła się w numerze 445 z 26 VII 1957. Zmienił się też podtytuł – „Tygodnik Pracowników Przemysłu Okrętowego”. Od 1957 posiadał delegaturę w Szczecinie. Od lata 1969 redakcja mieściła się w Gdańsku przy ul. Tuwima 9/11. Od numeru 1168 z 9 VII 1971 podawano skład redakcji.
W piśmie ukazywały się teksty poświęcone gospodarce morskiej, zwłaszcza związane z przemysłem stoczniowym. Oprócz treści ekonomicznych i politycznych pojawiły się dowcipy i poezja, głównie gdańskich twórców, 30 XII 1976 rubrykę otwierał wiersz Zbigniewa Herberta. Od 1980 z podtytułem „Tygodnik Przemysłu Okrętowego”. Między 11 XII 1981 a 6 VI 1982 pismo zawieszone. Od lutego 1983 do lutego 1986 redaktorem naczelnym był Włodzimierz Jabłoński, od czerwca 1986 do sierpnia 1989 ponownie Tadeusz Daszczyński, a od sierpnia 1990 do 1996 Marian Hensler. Pismo zmieniło winietę na pisaną „solidarycą” ( Solidarność).
W 1994 przekształcone w dwutygodnik, w 1996 wyszło tylko pięć numerów, papier gazetowy, objętość 6–8 kolumn, format A4. Ukazały się 2294 numery. Informacje o wydawcy pojawiały się w stopce redakcyjnej tylko w 1990. Do 12 VIII 1990 wydawcą była Stocznia Północna, od 19 VIII 1990 Stocznia Gdańska SA.
