FELIŃSKI ZENON, skrzypek, pedagog Wyższej Szkoły Muzycznej
| < Poprzednie | Następne > |
ZENON FELIŃSKI (do 1946 Fleischer) (29 XI 1898 Tarnów – 23 VI 1971 Kraków), skrzypek, pedagog Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (PWSM) z siedzibą w Sopocie (od 1982 Akademia Muzyczna w Gdańsku). Edukację muzyczną rozpoczął w dzieciństwie, ucząc się gry na skrzypcach. Naukę kontynuował w latach 1918–1919 w Pradze pod opieką S. Suchego, następnie od 1919 do 1920 w Pisku (Czechosłowacja) u Otakara Ševčíka, w 1922 w berlińskiej Hochschule für Musik (Wyższa Szkoła Muzyczna) u Karla Flescha. W latach 1924–1928 uczył się w Neues Wiener Konservatorium (Nowe Konservatorium Wiedeńskie) pod opieką S. Bondiego i R. Pollaka, tam też rozpoczął działalność pedagogiczną. W latach 1920–1930 prowadził jednocześnie działalność koncertową jako solista w Wiedniu i Berlinie. Od 1932 przebywał w Szwajcarii jako nauczyciel gry na skrzypcach oraz wiolonczeli.
W latach 1939–1941 mieszkał we Lwowie, od 1942 do 1944 w getcie w Drohobyczu. Od 1945 nauczyciel w Państwowym Liceum Muzycznym w Katowicach. Od 1947 jeden z pierwszych pedagogów PWSM w Sopocie, prowadził klasę skrzypiec, w latach 1947–1948 był dziekanem Wydziału Instrumentalnego. Jeszcze w 1947 zatrudniony został w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, pracował tam do 1950 i ponownie od 1956, uzyskując w tym roku tytuł profesora nadzwyczajnego. Jednocześnie w latach 1948–1950 i ponownie w 1953–1960 prowadził w Krakowie klasę skrzypiec w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej. W latach 1950–1956 nauczał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Od 1957 na stałe zamieszkał w Krakowie, do 1962 pracował w Państwowym Liceum Muzycznym.
Autor prac metodycznych z zakresu wiolinistyki oraz opracowań literatury muzycznej z przeznaczeniem do nauczania gry na skrzypcach, m.in. Zbiór kadencji J. Joachima na skrzypce solo (Kraków 1955), Vivaldi – Koncert G-dur, Koncert a-moll na dwoje skrzypiec (Kraków 1953) . Wiele tekstów publikował w „Ruchu Muzycznym”, m.in. Kilka uwag o technice gry skrzypcowej w nowym oświetleniu (1948/1949), Odruchowość i schematyzm w dydaktyce i wykonawstwie instrumentalnym (nr 13/1964). Współtworzył podręczniki z zakresu pedagogiki skrzypcowej Elementarną szkołę gry na skrzypcach (z Józefem Powroźniakiem i Emilem Górskim, Kraków 1951, 1965), Fizjologię gry skrzypcowej (z Henrykiem Gaertnerem, Kraków 1952), Metodykę nauczania gry na skrzypcach (z Emilem Górskiem Kraków, 1954).
Odznaczony w 1956 Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, w 1966 otrzymał nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki.
