DOBRZYŃSKA LEOKADIA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
LEOKADIA GABRIELA DOBRZYŃSKA (15 XI 1928 Zwierzyniec, województwo lubelskie – 14 VII 2006 Gdańsk) lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z neurologii, profesor uczelniany Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka stolarza Franciszka Szymańskiego i Natalii z domu Kubiszyn, siostra Władysławy, Stanisława i Pelagii. W latach 1935–1942 uczęszczała do Szkoły Podstawowej w Zwierzyńcu, w 1943–1944 była pracownikiem fizycznym w miejscowym majątku hrabiów Zamojskich, co uchroniło ją przed wywózką do prac przymusowych w Niemczech.
W 1945 wraz z rodziną przeniosła się do Połczyna-Zdroju. W 1946 rozpoczęła naukę w tamtejszym Państwowym Gimnazjum i Liceum, z powodu zamknięcia szkoły w 1948 przeniosła się do Gimnazjum i Liceum w Białogardzie. Podczas nauki pracowała w miejscowej aptece. W 1949 zdała egzamin dojrzałości i podjęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego. Na pierwszym roku studiów otrzymała stypendium naukowe i wyjechała na studia medyczne na Wydziale Medycyny Ogólnej Uniwersytetu Karola w Pradze (z siedzibą w Hradec Králové). Wstąpiła do Związku Studentów Polskich w Czechosłowacji oraz Międzynarodowego Związku Studentów. Będąc na trzecim roku studiów, przebywała na stypendium w Ołomuńcu nad Morawą. Od 1952, na polecenie Ministerstwa Zdrowia, kontynuowała studia medyczne w Gdańsku, na Wydziale Lekarskim AMG. Na czwartym roku studiów wstąpiła do Koła Naukowego działającego przy Katedrze Neurologii AMG.
Studia ukończyła w 1954, otrzymując roczne stypendium specjalizacyjne. Staż z neurologii odbyła w Klinice Chorób Nerwowych AMG, a po jego ukończeniu w 1955 została zatrudniona na stanowisku młodszego asystenta. W latach 1956–1987 pracowała jednocześnie w Przychodni Neurologicznej Szpitala Klinicznego nr 1 AMG. W latach 1957–1969 była konsultantem w Wojewódzkiej Przychodni Zdrowia Psychicznego nr 4 przy Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1 w Gdańsku. W 1958 awansowała na stanowisko starszego asystenta w Klinice Chorób Nerwowych AMG, pełniła też funkcję kierownika klinicznej biblioteki. W 1961, po ukończeniu specjalizacji II stopnia z neurologii, rozpoczęła prowadzenie pracowni EEG. W latach 1961–1963 opiekowała się Studenckim Kołem Neurologicznym.
Od 1964, na podstawie rozprawy Drgawki gorączkowe a padaczka u dzieci (promotor: Zofia Majewska) doktor nauk medycznych. Dysertację doktorską uznano za pionierską w swojej dziedzinie, dała ona początek rodzącej się dopiero w Polsce nowej dziedzinie, neurologii rozwojowej. Od 1964 adiunkt i ordynatorka Oddziału Kobiecego w Klinice Neurologicznej AMG. W 1967 przebywała na ośmiomiesięcznym stażu naukowym we Francji, doszkalając się w dziedzinie padaczki i encefalografii. W 1970 Rada Wydziału Lekarskiego AMG przyznała jej veniam examinali (prawo egzaminowania studentów w zastępstwie kierownika Kliniki).
Od 1974, na podstawie dorobku i rozprawy Badania nad dynamiką napadów padaczkowych u dzieci na podstawie obrazu klinicznego i elektroencefalograficznego, doktor habilitowany nauk medycznych w zakresie neurologii. W 1975 prowadziła kursy doszkalające dla anestezjologów, a w 1977 – dla psychologów. W 1976 pełniła funkcję konsultanta do spraw neurologii dla województwa elbląskiego. Od 1977 docent, od 1978 zastępca dyrektora Instytutu Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłów AMG, w latach 1979–1981 dyrektorka tego Instytutu. Zrezygnowała ze stanowiska w związku z wykryciem u niej zapalenia wątroby. W latach 1982–1997 była ordynatorem Kliniki Neurologii Dorosłych AMG. W 1987 prowadziła kursy doszkalające z neurologii dla anestezjologów i psychiatrów.
Od lutego 1991 profesor uczelniany AMG. W latach 1993–1999 była kierownikiem Katedry Neurologii i Kliniki Neurologii Dorosłych AMG, w 1994–1997 pracowała też w Studium Medycznym, prowadząc zajęcia z elektroencefalografii, a od 1994 do 1998 pełniła funkcję konsultanta do spraw neurologii dla województw gdańskiego, elbląskiego i słupskiego. W 1998 stwierdzono u niej chorobę zawodową (porażenie strun głosowych), w 1999 przeszła na emeryturę.
Autorka między innymi Badania EEG u chorych z toczniem rumieniowatym układowym („Wiadomości Lekarskie” 2003), Występowanie i charakterystyka 581 chorych ze stanami padaczkowymi: prospektywne wieloośrodkowe badania w Polsce w okresie od IV 2000 do V 2001 („Epileptologia” 2003). Była członkinią Polskiego Towarzystwa Neurologicznego, Polskiego Towarzystwa Neurologów i Neurochirurgów, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (od 1967), Oddziału Polskiego Międzynarodowej Ligi Przeciwpadaczkowej, członkinią założycielką Polskiego Towarzystwa Bólu Głowy i przewodniczącą Sądu Koleżeńskiego (1997), założycielką gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Neurofizjologii Klinicznej. Należała do Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1978).
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1976), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1997), Medalem 40-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1985), Medalem 50-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1995), Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku”.
Od 1955 była żoną Lecha Dobrzyńskiego (6 III 1929 – 12 IX 2005 Gdańsk), w czasie wojny robotnika w cementowni "Wysoka" koło Zawiercia, w 1955 absolwenta studiów medycznych Uniwersytetu Karola w Pradze, lekarza w Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Gdańsku. Bezdzietna. Pochowana z mężem 21 VII 2006 na cmentarzu Srebrzysko.
