CHOJNACKI STANISŁAW, dowódca ZOMO w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW CHOJNACKI (26 XI 1925 Mała Wólka, powiat lubawski – 1 III 1984 Gdańsk), dowódca Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej (ZOMO) w Gdańsku. Syn robotnika Marcelego (1900–1965) i Julianny z domu Pynomka (ur. 1909). Brat Jadwigi (ur. 1928), Zbigniewa (ur. 1933) i Ryszarda (ur. 1936). Deklarował się jako niepraktykujący katolik. W latach 1932–1939 uczęszczał do szkoły powszechnej w Sosnowie, w powiecie rypińskim. Od 1940 do 1945 pracował jako robotnik przymusowy w gospodarstwie rolnym na Wielkich Żuławach. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał z rodziną w Kwidzynie. W maju 1945 rozpoczął służbę w szeregach Milicji Obywatelskiej, od 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej, a następnie PZPR. Początkowo był milicjantem w Komendzie Powiatowej (KP) MO w Kwidzynie. W 1946, podczas służby asystującej, został poważnie ranny w głowę, do końca życia miał widoczną bliznę na czole. Po ukończeniu w 1947 Szkoły Oficerskiej MO w Słupsku i awansowaniu do stopnia sierżanta został instruktorem służby zewnętrznej KPMO w Elblągu. W 1952 otrzymał awans na chorążego. W 1953 przeniesiony do Komendy Miejskiej (KM) MO w Gdyni, gdzie był zastępcą kierownika II Komisariatu MO. W 1959 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Gdyni. W 1954 awansowany na podporucznika, w 1956 na porucznika, w 1960 na kapitana.
W 1962 otrzymał przeniesienie do KMMO w Gdańsku na stanowisko naczelnika Wydziału Służby Zewnętrznej. Od lipca 1969 był zastępcą komendanta KMMO w Gdańsku, zaś od lipca 1977 dowódcą ZOMO w Gdańsku. Systematycznie awansowany, od 1965 major, od 1969 podpułkownik, od 1978 pułkownik. Od początku służby był dobrze postrzegany przez swoich przełożonych. Podkreślano jego aktywność, obowiązkowość, inicjatywę oraz dobre podejście do ludzi i pracy. Poza służbą angażował się w działalność sekcji żużlowej Gdańskiego Klubu Sportowego (GKS) Wybrzeże. Ze względu na zły stan zdrowia i orzeczenie drugiej grupy inwalidzkiej 31 X 1981 odszedł ze służby.
Odznaczony był Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim (1969) i Krzyżem Oficerskim (1979) Orderu Odrodzenia Polski, srebrnym medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” (1964), odznaką „20 lat w Służbie Narodu” (1965), brązowym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1969), brązową odznaką „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1973), Medalem 30-lecia PRL (1974), złotą odznaką „W Służbie Narodu” (1975), srebrną (1975) i złotą (1978) odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”.
Żonaty był z Genowefą z domu Kowalewską (ur. 1929), ojciec Wiesława (22 XI 1950 – 17 VIII 1984 Gdańsk) i Marioli (ur. 1952). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej Oddział Gdańsk 032/152 (akta osobowe Stanisława Chojnackiego).
