BUDYNEK POWSZECHNEJ REJONOWEJ KASY CHORYCH

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Budynek Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych w budowie
Budynek Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych, 1925–1927
Wejście główne do budynku Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych
Hol główny w budynku Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych
Budynek Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych przy ul. Wałowej, 2010
Budynek Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych
przy ul. Wałowej, 2010
Budynek Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych przy ul. Wałowej, 2021

BUDYNEK POWSZECHNEJ REJONOWEJ KASY CHORYCH (Ortskrankenkasse). Kasa Chorych, świadcząca usługi lekarskie osobom ubezpieczonym, została utworzona 1 I 1914, z pierwotną siedzibą przy Jopengasse 25 (ul. Piwna). Po zakupie działki 2400 m² przy Wallgasse 14 (ul. Wałowa 27) jesienią 1924 rozpisano konkurs na projekt budynku. Zwyciężyła propozycja Adolpha Bielefeldta (współpraca Hans Heidingsfeld oraz Conze i G. Albetzke). Prace budowlane rozpoczęto 5 I 1925, budynek główny oddano do użytku 9 X 1926, drugi, mieszczący gabinety zabiegowe, 30 IV 1927.

Łączna kubatura wynosiła 31 tysięcy m². Budynek główny zbudowano na rzucie zbliżonym do prostokąta, dopasowanym do półkolistego w tym miejscu przebiegu ulicy, co ożywiło dużą bryłę. Żelbetowa konstrukcja (projekt Richarda Kohnkego, profesora Technische Hochschule Danzig) umożliwiała swobodne kształtowanie wnętrza, zdecydowała też o wyrazie plastycznym pomieszczeń. Na zewnątrz konstrukcja obłożona została ceglaną wykładziną o zróżnicowanej fakturze i detalu przywodzącym na myśl tradycyjne gotyckie budownictwo ceglane. Osiągnięte dzięki temu efekty plastyczne, kolorystyczne, światłocieniowe stawiają tę budowlę w rzędzie licznych na terenie północnych Niemiec realizacji ekspresjonistycznych.

Elewacja główna skomponowana wedle klasycznych zasad: symetrycznie z wejściowym portalem na osi. W piwnicach umieszczono magazyny, archiwum i mieszkania służbowe; na parterze pomieszczenie operacyjne (w tym 28 okienek do obsługi interesantów); na I piętrze: administracyjne, sala konferencyjna i dla zaprzysiężonego lekarza; na II piętrze znajdowały się: mieszkanie dyrektora kasy, kolejne mieszkanie służbowe oraz biuro, pozostała część powierzchni stanowiła rezerwę; na III i IV piętrze znajdowały się 4 mieszkania; na poddaszu: pralnia, suszarnia, archiwum i dwa mieszkania dla podrzędnego personelu. W budynku pobocznym uruchomiono łaźnię publiczną (Wallgasse 14B).

Budynki przetrwały II wojnę światową, późniejsze remonty nie wpłynęły na ich formę architektoniczną. Wnętrza zostały przekształcone, umeblowanie uległo w znacznym stopniu zniszczeniu, zachowały się tylko pojedyncze meble. Po 1945 budynek wykorzystywany na cele przychodni lekarskich, następnie przez Zespół Niepublicznych Poradni Specjalistycznych i Stację Sanitarno-Epidemiologiczną. WS

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania