BOROWCZYK STANISŁAW JÓZEF, proboszcz Garnizonu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW JÓZEF BOROWCZYK (20 II 1902 Dąbrowa Tarnowska – 21 IX 1968 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, podpułkownik Ludowego Wojska Polskiego, proboszcz Garnizonu Gdańskiego. Syn urzędnika skarbowego Władysława i Stanisławy, m.in. w 1909 działaczy Towarzystwa Oświaty Ludowej oraz Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Krzeszowicach. Uczył się w szkole powszechnej w Krzeszowicach i gimnazjum w Strzyżowie nad Wisłokiem. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w 1918–1919 i polsko-rosyjskiej w 1920. Nauczyciel w szkole powszechnej w Wysokiem Mazowieckiem, w latach 1921–1925 alumn Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży. Święcenia kapłańskie przyjął 21 VI 1925 w Łomży.
Wikariusz i katecheta w parafiach Tykocin (1925–1926), Zuzela (1926–1927), Zambrów (1927–1930). W Zambrowie równocześnie kapelan pomocniczy w 71. Pułku Piechoty i Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty. Proboszcz i katecheta w parafiach Łabno (1930–1937) i Adamowicze (1939–1940). We wrześniu 1939 wstąpił w szeregi Związku Walki Zbrojnej Obwodu Grodno, w którym pełnił funkcję komendanta. 21 III 1940 ujęty przez NKWD, zbiegł, następnie aresztowany 5 IV 1940 przez Gestapo. Więzień obozów koncentracyjnych w Działdowie, Sachsenhausen i Dachau. Po oswobodzeniu w dniu 29 IV 1945 – kapelan w stopniu kapitana przy 1. Dywizji Zmechanizowanej gen. Maczka w okupowanych Niemczech.
Do Polski powrócił w 1948 i pracował jako duszpasterz oraz nauczyciel religii w okolicach Jeleniej Góry. 30 VI 1950 zmobilizowany ponownie do wojska, pełnił kolejno funkcje: proboszcza 10. Sudeckiej Dywizji Pancernej (1950), proboszcza Garnizonu Jelenia Góra (1950–1951), kapelana Generalnego Dziekanatu Wojska Polskiego – proboszcza Garnizonu Warszawa (1951–1955), proboszcza Garnizonu Poznań (1955–1960). Początkowo w stopniu majora, od 1958 podpułkownik.
Rozkazem ministra obrony narodowej z 23 VI 1960 wyznaczony na stanowisko proboszcza Garnizonu Gdańsk, 12 VII 1960 przejął kościół garnizonowy św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Wrzeszczu. Od 1961 pełnił też funkcję kapelana więziennego w Zakładzie Karnym w Sztumie. W 1962 postarał się o dokumenty dotyczące tytułu kościoła oraz indult odpustowy, których wcześniej ani w kościele, ani w kurii nie było. Od tamtej pory w sposób bardziej podniosły odprawiano uroczystości odpustowe w dniu patronów świątyni. Pomimo zwolnienia do rezerwy z dniem 29 IV 1964 na własną prośbę pozostał na stanowisku. Przekazał je swemu następcy 29 X 1965.
Należał do „księży patriotów” od początku istnienia tego ruchu, m.in. był drugim sekretarzem Głównej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Dekorację. W późniejszym okresie sekretarz Komisji Rewizyjnej Zarządu Głównego Zrzeszenia Katolików Caritas oraz Wojewódzkiego Koła Księży Caritas w Gdańsku.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Oceniany jako mało aktywny politycznie. Po przejściu na emeryturę pozostał na plebanii kościoła garnizonowego we Wrzeszczu. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
