BELLON FRANCISZEK, pocztowiec
| < Poprzednie | Następne > |
FRANCISZEK BELLON (26 XII 1900 Więckowy – 16 V 1940 Sachsenhausen), pocztowiec. Syn Józefa i Józefy z domu Urban. W latach 1907–1914 uczęszczał do szkoły powszechnej w Więckowach, gdzie kilka razy został pobity przez nauczyciela za używanie mowy polskiej. W 1914 został zwolniony ze szkoły. Po powołaniu ojca do wojska zajął się pracą w rodzinnym gospodarstwie. Od listopada 1918 uczęszczał do nowo utworzonej Polskiej Szkoły Dokształcającej w Więckowach, w której był porządkowym i kilkukrotnie występował w przedstawieniach teatralnych. Od 10 XI 1918 do 10 VIII 1919 był członkiem Straży Ludowej w Więckowach oraz Organizacji Wojskowej Pomorza. Na rozkaz Rady Ludowej ( Podkomisariat Naczelnej Rady Ludowej w Gdańsku) zajmował się między innymi pilnowaniem przed wywozem do Niemiec maszyn i płodów rolnych. Brał też udział w obronie przed napadem Grenzschutzu proboszcza parafii w Pogódkach, ks. Stanisława Zakrysia. Występował na wiecach i manifestacjach, agitując za tworzeniem szkół polskich. Pod koniec 1919 wyjechał w sprawach rodzinnych do Dortmundu.
Oczekując na możliwość powrotu do kraju, co było utrudnione ze względu na sytuację polityczną, zajmował się werbowaniem w środowisku niemieckiej Polonii ochotników do Armii Polskiej. Do kraju wrócił w lipcu 1920, 3 sierpnia tego roku wstąpił ochotniczo do Armii Polskiej. Służył w I baonie 265 pułku piechoty, od 12 XI 1920 w II baonie 65 pułku piechoty. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, następnie przez pół roku pełnił służbę na granicy z Prusami Wschodnimi, służył też w garnizonach. 20 V 1922 awansowany został na starszego szeregowego. Zdemobilizowany 18 XI 1922, podjął pracę jako inspektor rolny w majątku Mirowo. Od 15 VIII 1924 do 31 III 1926 był posterunkowym Policji Państwowej w Okręgu Wileńskim. Równolegle ukończył z wynikiem dobrym szkołę posterunkowych.
9 VIII 1926 został przyjęty na służbę Poczty Polskiej ( poczta). W 1928 pracował jako woźny pocztowy w Polskim Urzędzie Pocztowo-Telegraficznym Gdańsk 1 przy Heveliusplatz (plac Obrońców Poczty Polskiej), następnie zaś jako pocztylion w Polskim Urzędzie Pocztowym Gdańsk 3 (tzw. poczta morska) przy Broschkischerweg 26 (ul. Chodackiego). 1 XI 1930 został napadnięty w drodze do domu po pracy. Na moście przy Schüsseldamm (ul. Łagiewniki) dwóch mężczyzn najpierw znieważyło go ze względu na polską narodowość, po czym pobiło do nieprzytomności. Napastnicy zbiegli. Policji nie wezwano. W 1932 został ponownie znieważony ze względu na polską narodowość przez bezrobotnego hitlerowca Lemkego, którego 10 V 1932 skazano na grzywnę 30 guldenów lub sześć dni więzienia.
Należał między innymi do Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków oraz Pocztowego Przysposobienia Wojskowego. W Gdańsku mieszkał Rennerstiftgasse 6 (ul. Gdyńskich Kosynierów) i Broschkischerweg 26a (ul. Wiślna). Aresztowany 1 IX 1939 w Urzędzie Pocztowym Gdańsk 3 razem z naczelnikiem Augustynem Sikorskim i Stanisławem Guzińskim, przetrzymywany był w rewirze policyjnym w Gdańsku- Nowym Porcie i jeszcze tego samego dnia osadzony w Victoriaschule. Następnie więzień obozu Stutthof, skąd 20 IV 1940 został przewieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (numer obozowy 22958). Zmarł na tzw. kwarantannie.
Odznaczony Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości. Jego nazwisko znajduje się na tablicy upamiętniającej poległych i pomordowanych pocztowców w holu budynku Poczty Polskiej na pl. Obrońców Poczty Polskiej 1-2, a także na pomniku poświęconym poległym i pomordowanym przedstawicielom gdańskiej Polonii na Cmentarzu Ofiar Hitleryzmu na Zaspie.
