ŁADA-STUDNICKA KRYSTYNA, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
KRYSTYNA ŁADA-STUDNICKA (16 XI 1907 Czeladź, województwo śląskie – 14 VII 1999 Warszawa), malarka, pedagog. W latach 1926-1928 studiowała w Wolnej Szkole Malarstwa u Jerzego Fedkowicza, w 1928–1929 w Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Krakowie u Władysława Jarockiego, następnie do 1932 w warszawskiej pracowni Felicjana Kowarskiego. Od 1928 należała do grupy Pryzmat, była związana z Instytutem Propagandy Sztuki (IPS) w Warszawie. W 1937 przebywała w Paryżu, po powrocie do kraju uczyła w Wakacyjnym Ognisku Rysunkowym w Wiśniowcu (Ukraina), organizowanym przez Liceum Krzemienieckie.
Podczas II wojny światowej pracowała między innymi w krakowskiej Kawiarni Artystów (Związek Polskich Artystów Plastyków); po wojnie z mężem Juliuszem Studnickim w Sopocie współorganizowała Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku ( Akademia Sztuk Pięknych). Prowadziła początkowo pracownię rysunku wieczornego oraz pracownię malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz, następnie pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa (1951–1970); w 1955 otrzymała tytuł profesora. W 1969 podjęła też pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, gdzie przeniosła się w 1970 i pracowała do 1978.
We własnym malarstwie, inspirując się francuskim impresjonizmem i postimpresjonizmem (między innymi sztuką Claude’a Moneta) oraz rodzimym koloryzmem (np. Zygmunta Waliszewskiego), stosowała dywizjonistyczną, wrażeniową technikę drobnych uderzeń pędzla; komponowała głównie pejzaże, przede wszystkim kaszubskie i pomorskie oraz sceny figuralne w pejzażu, rzadziej portrety. W okresie socrealizmu związana ze szkołą sopocką, próbowała w „tematycznych” pejzażach pogodzić wymogi doktryny z własną koncepcją twórczą; malowała też portrety i uczestniczyła w malowaniu zespołowej kompozycji Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku (1951). W 2. połowie lat 50. XX wieku powróciła do poprzednich tematów, zbliżając się w przedstawieniach pejzażowych niemal do abstrakcji. Unikała pracy w plenerze, dopiero w pracowni przetwarzała zapamiętany obraz.
Należała do Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1949, w ramach Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie, była komisarzem ekspozycji "Wystawa prac artysty ludowego Nikifora ze zbiorów prywatnych dr. Andrzeja Banacha", w 1962 z Jackiem Żuławskim przygotowała ekspozycję wystawy obrazów Józefy Wnukowej. Pracowała przy tworzeniu polichromii odbudowywanych kamienic przy ulicach Długa i Długi Targ w Gdańsku oraz na Starym Mieście w Warszawie. Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954). Od 1936 zamężna z Juliuszem Studnickim. Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe.
