WOŁEK JÓZEF, działacz społeczno-polityczny
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF WOŁEK (9 VIII 1913 Dąb koło Chrzanowa – 10 III 1985 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny. Pochodził z rodziny inteligenckiej. W 1937 roku ukończył Wydział Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego (z zawodu nauczyciel matematyki). Przed II wojną światową pracował w Fabryce Materiałów Ogniotrwałych w Skawinie. Był aktywistą młodzieżowym i działaczem robotniczych klubów sportowych. W latach 1937–1939 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). W 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej. Ranny w bitwie nad Bzurą, zbiegł z niemieckiej niewoli podczas transportu do obozu jenieckiego i wrócił do Skawiny. W latach 1942–1945 pracował i mieszkał w Krakowie.
Do Gdańska przyjechał w 1945, ponownie wstąpił do PPS. Pomiędzy czerwcem 1945 a listopadem 1948 pełnił funkcje kierownika wydziału organizacyjnego, sekretarza do spraw organizacyjnych, sekretarza do spraw propagandy i I sekretarza Wojewódzkiego Komitetu PPS w Gdańsku (od czerwca 1947); od 1947 był członkiem Rady Naczelnej PPS. Jednocześnie piastował stanowiska prezesa Rady Okręgowej „Społem” (1946–1948) oraz wiceprezesa Robotniczego Przedsiębiorstwa Przeładunków Portowych „Portorob” (1947–1949). W okresie 1948–1950 był posłem (z okręgu gdańskiego) na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL), członkiem sejmowej Komisji Ziem Zachodnich. W listopadzie 1948 – w wyniku walk frakcyjnych towarzyszących „zjednoczeniu” PPS i Polskiej Partii Robotniczej – został zawieszony w prawach członka partii.
W 1950 uzyskał dyplom księgowego-bilansisty w gdańskiej filii warszawskiej Szkoły Głównej Handlowej. W latach 1950–1951 był naczelnikiem Wydziału Administracyjnego Przemysłowego Zjednoczenia Budowlanego w Gdańsku, 1951–1953 zastępcą dyrektora Ekspozytury Wojewódzkiej Domu Książki w Gdańsku. 19 XI 1956 został zrehabilitowany w prawach członka partii. W latach 1956–1958 działał w Komisji Rehabilitacyjnej Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KW PZPR) w Gdańsku, od 26 XI 1956 do 10 XI 1960 przewodniczył Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku ( województwo gdańskie), 1958–1961 był członkiem egzekutywy KW PZPR w Gdańsku, 1960–1966 dyrektorem Morskiego Instytutu Rybackiego w Gdyni, w latach 1961–1965 posłem na Sejm (z okręgu tczewskiego), w 1964 gdańskim delegatem na IV Zjazd PZPR. Był też przewodniczącym oddziału gdańskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich. Od 1966 do 1970 pełnił funkcję radcy do spraw rybołówstwa w ataszacie żeglugi przy Ambasadzie PRL w Berlinie.
Działacz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i Zarządu Głównego Polskiego Związku Wędkarskiego. 24 I 1957 wybrano go na przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego Uniwersytetu Gdańskiego (inicjatywa powołania uniwersytetu nie doszła wówczas do skutku). W 1984 został prezesem Koła Pionierów Odbudowy Gdańska.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964) oraz Złotą Odznaką PCK (1959), Złotą Odznaką „Zasłużony Pracownik Morza” (1960), Medalem Grunwaldzkim (1960). Żonaty był z Romualdą (27 X 1913 – 2 IX 1974 Gdańsk), ojciec publicysty Tomasza Wołka. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
