WIŚNIEWSKI LUDWIK OP, dominikanin, honorowy obywatel Gdańska

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Ludwik Wiśniewski OP
Ludwik Wiśniewski OP, 2019

LUDWIK WIŚNIEWSKI OP (ur. 25 X 1936 Skierbieszowo koło Zamościa), dominikanin, duszpasterz akademicki oraz środowisk niepodległościowych, działacz opozycji antykomunistycznej, kapelan Solidarności, honorowy obywatel miasta Gdańska. Ukończył Prywatne Męskie Gimnazjum i Liceum Biskupie w Lublinie. Nowicjat rozpoczął w 1952 roku w klasztorze oo. dominikanów w Poznaniu. 15 VI 1961 przyjął święcenia kapłańskie.

W 1962 rozpoczął pracę duszpasterską w Gdańsku, przerwaną w latach 1966–1968 studiami na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Po studiach ponownie w Gdańsku jako duszpasterz akademicki przy kościele św. Mikołaja, gdzie organizował spotkania z młodzieżą licealną. Na początku lat 70. XX wieku na jego zajęcia uczęszczali – wówczas uczniowie szkół średnich – późniejsi założyciele Ruchu Młodej Polski i członkowie Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO): Aleksander Hall, Arkadiusz Rybicki, Grzegorz Grzelak, Maciej Grzywaczewski, Marian Terlecki, współpracownicy Komitetu Samoobrony Społecznej KOR: Antoni Pawlak, Wojciech Samoliński. Organizował wykłady otwarte Tadeusza Mazowieckiego, Józefy Hennelowej, Bohdana Cywińskiego, Andrzeja Wielowieyskiego, ojca Jacka Salija, cykliczne spotkania z wykładowcami Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, między innymi Albertem Krąpcem, siostrą Zofią Zdybicką, Stanisławem Kamińskim, Antonim Stępniem. W ramach duszpasterstwa odbywały się spektakle Teatru przy Stoliku.

W kwietniu 1972, w związku z zatrzymaniem czterech członków duszpasterstwa rozklejających nielegalne ulotki, był przesłuchiwany przez Służbę Bezpieczeństwa, a plebania kościoła św. Mikołaja została zrewidowana. We wrześniu 1972 przeniesiony do Lublina, gdzie przejął obowiązki duszpasterza akademickiego. Wśród jego podopiecznych był między innymi Bogdan Borusewicz. W 1976 sygnatariusz listu otwartego do I sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edwarda Gierka, dotyczącego dyskryminacji ludzi wierzących, nierównych relacji państwo–Kościół, w 1976 współtwórca akcji pomocowej dla rodzin robotników represjonowanych w Radomiu. W lutym 1977 wymieniony wśród 60 polskich opozycjonistów w dokumencie „Rozpoznanie antysocjalistycznych wrogich i negatywnych sił w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” przygotowanym przez wschodnioniemiecką Służbę Bezpieczeństwa (Stasi).

Od 1977 autor tekstów w niezależnym piśmie „Spotkania”, wydawanym przez osoby związane z duszpasterstwem, w 1977 współzałożyciel ROPCiO, 1981–1988 duszpasterz akademicki we Wrocławiu, 1988–1990 pracował w Krakowie, 1990–1996 w parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Sankt Petersburgu, gdzie odbudował katolicką wspólnotę wokół odzyskanego kościoła przy Newskim Prospekcie.

Po 1996 mieszkaniec Ustronia Śląskiego, Małego Cichego koło Zakopanego, Szczecina, ponownie Lublina. W 2002 jeden z pomysłodawców salonu politycznego w Gdańsku, skupiającego byłych wychowanków, obecnie funkcjonującego jako Salon Młodopolski im. Arama Rybickiego. Od roku 2005 mieszka w Lublinie, kapelan Europejskiego Domu Spotkań Fundacja Nowy Staw. Odznaczony Krzyżem Komandorskim (2006) i Krzyżem Wielkim (2015) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem św. Wojciecha (1998), Medalem św. Jerzego „Tygodnika Powszechnego” (2011). Laureat nagrody warszawskiego Klub Inteligencji Katolickiej Pontifici (2015), Perły Honorowej Polskiej Gospodarki (w kategorii krzewienie polskich tradycji i wartości patriotycznych) czasopisma „Polish Market” (2015), Nagrody im. ks. Józefa Tischnera (2019), Nagrody Orła Jana Karskiego (2020). 26 V 2011 otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Gdańska, od 2015 honorowy obywatel Wrocławia, od 2020 Lublina. JH

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania