WEICKHMANN JOACHIM WILHELM, burgrabia gdański
| < Poprzednie | Następne > |
JOACHIM WILHELM WEICKHMANN (3 IX 1737 Gdańsk – 31 VII 1819 Gdańsk), kupiec, rajca, burgrabia. Wnuk Joachima Weickhmanna pastora kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Syn Johanna Leonharda Weickhmanna (24 VI 1710 – 27 I 1764, pochowany w kościele NMP), w 1727 zapisanego do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, studiującego medycynę w 1731 w Wittenberdze, od 1735 doktora medycyny, właściciela Dworu I „Montbrillant” na Polankach, i poślubionej przez niego w 1736 Charlotty Wilhelminy (1712 – pochowana 2 VII 1757 w kościele NMP), córki Heinricha Gottlieba von Dorne. Bratanek burmistrza Gottlieba Gabriela von Weickhmanna i Carla Friedricha, kaznodziei kościoła św. Jakuba i diakona w kościele NMP.
14 II 1752 zapisany do klasy secundy gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. Jako uczeń, 9 XI 1752 był współzałożycielem działającego do 1758 „Deutsche Gesellschaft der Wissenschaften zu Danzig” („Niemieckie Towarzystwo Naukowe w Gdańsku”), towarzystwa stawiającego sobie za cel dbałość o czystość języka i doskonalenie wiedzy. W 1756 został członkiem kolejnego towarzystwa, „Gesellschaft zur Beförderung des guten Geschmacks in Danzig” („Towarzystwo Popierania Dobrego Smaku w Gdańsku”; działającego do 1759), przyjmując na siebie zadanie uprawiania twórczości literackiej, którą na zebraniach oceniano za język, poetykę i styl wypowiedzi. (zob. towarzystwa literackie w Gdańsku w XVIII wieku). Pisywał wówczas drobne utwory, między innymi żegnające kończących naukę kolegów, w tym w 1757 także brata stryjecznego, Joachima Friedricha Weickhmanna (syna Carla Friedricha), zachowały się też jego wpisy do pamiętników kolegów z gimnazjalnej ławy. Kończąc w 1758 gimnazjum sam również doczekał się od kolegów pożegnalnych utworów.
Studiował prawo w latach 1758–1760 w Wittenberdze, w 1762 w Lipsku, w 1765–1766 ponownie w Wittenberdze. Z okresu pierwszych studiów w Wittenberdze (ze stycznia 1759) znany jest jego kolejny utwór w stylu poprzednich, dedykowany bratu stryjecznemu Gabrielowi Joachimowi Weickhmannowi (synowi burmistrza Gottlieba Gabriela), kończącemu edukację w tym akademickim ośrodku. W 1762 kolejnym utworem, w zasadzie rozprawą o historii Gdańska i jego prawach otrzymanych od króla Kazimierza Jagiellończyka i dalszych ich losach, gratulował stryjowi Gottliebowi Gabrielowi wyboru na urząd burmistrza.
Po powrocie do Gdańska w 1770 został mistrzem Kwartału Wysokiego, od 1775 był ławnikiem Głównego Miasta, od 1781 rajcą, w 1785 sędzią, w latach 1782, 1786 i 1789 burgrabią królewskim w Gdańsku. Od 1777 do 1778 był też dyrektorem (prezesem) gdańskiego Towarzystwa Przyrodniczego. Po zajęciu Gdańska przez Prusy został radcą prawnym w Kamerze (Izbie) Wojen i Domen, od 1794 do 1801 prezes sądu wetowego. W początkach napoleońskiego Wolnego Miasta Gdańska (I WMG) Senat (dawna Rada Miejska), po uzgodnieniach z gubernatorem Jeanem Rappem, wybrała go jednym z czterech nowych gdańskich burmistrzów, zrezygnował jednak z objęcia tego urzędu.
Po ojcu był między innymi właścicielem Dworu I na Polankach. 28 IV 1768 w kościele NMP ożenił się z Heleną Constantią, córką rajcy Johanna Gottfrieda Meyera (1743–1795). Ojciec nadburmistrza Joachima Heinricha Weickhmanna, ławnika Johanna Wilhelma Weickhmanna i Johanny Heleny Charlotty, żony senatora I WMG Karla Michaela von Groddecka.
