WALLENBERG ADOLF, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn Abrahama (1839–1914), lekarza z Nowego Dworu Gdańskiego, po przybyciu do Gdańska zamieszkałego w zakupionej od Karla Theodora Lemckego położonej przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) kamienicy zwanej „Domem pod Żółwiem” (zob. Christian Heinrich Trosiener). Brat Georga, matematyka, oraz Theodora, okulisty.
Maturę uzyskał w 1881 w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy, którą sprzedał w 1897), pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych.
