TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ”

< Poprzednie

Następne >

Henryk Czaplicki, prezes gdańskiego Okręgu I Sokoła 1925-1928, wiceprezes Dzielnicy Pomorskiej

Członkowie gdańskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół na Cmentarzu Obrońców Lwowa

POLSKIE TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ” W GDAŃSKU. Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” (TG „Sokół”) powstało we Lwowie. Spotkanie założycielskie odbyło się 16 XII 1866 roku, a 7 II 1867 roku oficjalnie zatwierdzono statut towarzystwa przez władze i tę datę przyjmuje się za początek organizacji. Inicjatorami jej zawiązania byli akademicy: Klemens Żukotyński (przyszły adwokat) oraz Ludwik Goltental (przyszły inżynier kolei), którzy wzorowali się na czeskim Sokole. W komitecie organizacyjnym znalazł się również Jan Żalpachta (uczestnik powstania styczniowego). Zajęcia odbywały się w sali gimnastycznej dr. Bacodego we Lwowie. Nauczycielem wychowania fizycznego został Stanisław Szytliński.

W Gdańsku TG „Sokół” powstało jako trzecie w Okręgu Nadwiślańskim. 17 grudnia 1894 roku w jadłodajni Richarda Uplegera przy Heilige-Geist-Gasse 78 (ul. św. Ducha) odbyło się pierwsze zebranie tutejszego tzw. gniazda sokolskiego. Uchwalono statut, cele, a także wybrano pierwszy zarząd w składzie: Ludwik Szubert (prezes), Czesław Kusztelan (zastępca prezesa), Karol Bahrke (sekretarz), Jan Czarniecki (II sekretarz), Bernard Milski (kronikarz), Stanisław Simon i Klemens Forecki (nauczyciele gimnastyki). TG „Sokół” zostało oficjalnie zarejestrowane przez władze niemieckie 7 stycznia 1895 roku. W tym samym roku gdański oddział przystąpił do Związku Sokołów Polskich w Państwie Niemieckim.

Członkowie towarzystwa (tzw. druhowie sokoli, sokoli lub sokoły) rekrutowali się w większości spośród młodych ludzi mieszkających w Gdańsku, ale urodzonych poza nim. Byli to urzędnicy prywatnych firm, lekarz, drobni przemysłowcy i właściciele ziemscy z terenu Pomorza (te grupy zawodowe stanowiły około 70% składu), w mniejszym stopniu rzemieślnicy (tylko 1/3 sokołów była rzemieślnikami, co odróżniało gdańskie gniazdo od innych, które zazwyczaj składały się w około 50% z rzemieślników). W poniedziałki i czwartki odbywały się stałe zajęcia z gimnastyki, raz w miesiącu – zebrania z odczytami, organizowano również popisy publiczne, wycieczki i występy. Pod koniec XIX wieku działalność gdańskiego Sokoła praktycznie zamarła, zmniejszyła się liczba jego członków oraz osób ćwiczących (w 1894 roku było to 38 osób, w 1900 już tylko 20, w tym 10 osób ćwiczących). Powodem był konflikt wewnętrzny, który zaczął się w 1897 roku. Zmalała wówczas frekwencja na zajęciach, część członków nie uczęszczała na ćwiczenia gimnastyczne, skarżąc się na rutynę i nudę. Wielu druhów sokolich wolało brać udział w atrakcyjniejszych zajęciach organizowanych przez inne polskie towarzystwa (oferowały one zabawy taneczne, przedstawienia teatralne itd.). Zarząd nie podszedł do sprawy poważnie, przez co naraził się władzom związkowym. W końcu usunięto jednego druha, a kilku innym dano nagany za nieprzestrzeganie regulaminu stałych ćwiczeń gimnastycznych. To jednak nie na wiele się zdało i gdańskie gniazdo przestało funkcjonować w 1906 roku, zostało również usunięte ze Związku Sokołów Polskich w Państwie Niemieckim. Mimo opisanych trudności w latach 1899–1900 towarzystwo oparło się naciskowi gdańskiej policji, która wywierała presję na władze gniazda, by zmieniły nazwę organizacji na Turnverein „Falke” Danzig.

Z inicjatywy doktora prawa Franciszka Kręckiego (1883–1940) 20 IX 1910 roku reaktywowano gdańskie TG „Sokół” i uchwalono decyzję o jego powrocie do Związku Sokołów Polskich w Państwie Niemieckim. W 1912 roku powstały nowe oddziały w Sopocie (prezes: Augustyn Jankowski, wiceprezes: Aleksander Majkowski) i w Firodze (ostatecznie nie podjęto statutowej działalności). Organem prasowym gniazda była „Gazeta Gdańska”. Podczas I wojny światowej w armii niemieckiej służyło wielu członków towarzystwa (między innymi F. Kręcki). Mimo osłabienia kontynuowało ono w Gdańsku swą działalność: nadal uprawiano ćwiczenia gimnastyczne, ponadto organizowano obchody rocznic (na przykład 3 V 1916 rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 maja, 4 II 1917 urodzin Tadeusza Kościuszki), zbiórki pieniędzy dla rodzin poległych członków Sokoła (przykładem może być amatorskie przedstawienie z 28 II 1917, na którym zostały odegrane komedie Consilium facultatis oraz Majster i czeladnik). 20 X 1917 roku zatwierdzono decyzję o organizacji wycieczek do tzw. miejsc zabezpieczonych (place musztry wojskowej, poligony) i odbywania tam ćwiczeń wojskowych (strzelanie, musztra). Łączność pomiędzy gniazdami działającymi w różnych zaborach utrzymywano za pomocą pisma „Sokół”, ponadto co kilka miesięcy odbywały się spotkania władz towarzystwa. Na przykład 28 IV 1917 i 20 X 1917 w zebraniach Wydziału Związkowego w Poznaniu wzięli udział przedstawiciele gdańskiego Sokoła, jego ówczesny prezes Julian Dobrowolski i naczelnik Franciszek Garyantesiewicz.

Po I wojnie światowej gdańskie gniazdo liczyło 84 członków. 25 XII 1918 roku jego przedstawiciele witali przybyłego do Gdańska Ignacego Paderewskiego, włączyli się także w działalność zmierzającą do przyłączenia ziem zaboru pruskiego do Polski. W utworzonym wówczas Podkomisariacie Naczelnej Rady Ludowej (PNRL) spośród gdańskich sokołów znaleźli się między innymi Stefan Łaszewski, Józef Wybicki, F. Kręcki, J. Dobrowolski, Jan Kwiatkowski. Działalność PNRL była obserwowana przez Niemców, w lutym 1919 roku Podkomisariat dwukrotnie skontrolowano, rewizje przeprowadzono również w siedzibie „Gazety Gdańskiej”. W ramach PNRL ścierały się dwie koncepcje: legalnej działalności i czekania na decyzję z Wersalu oraz konspiracyjnej walki zbrojnej. Wyrazicielem tej drugiej koncepcji stała się Organizacja Wojskowa Pomorza, na której czele stanął F. Kręcki i do której przystąpiło około 500 ochotników z Gdańska i okolic. W czasie trwania konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku gdańskie i sopockie gniazda urządziły obchody Konstytucji 3 maja, będące manifestacją patriotyczną mającą na celu przyłączenie Gdańska do Polski. Doprowadziło to do zamknięcia przez policję TG „Sokół” w Gdańsku 13 maja 1919 roku; wielu czołowych członków z obawy przed represjami opuściło miasto (między innymi Julian Dobrowolski).

W początkach 1920 władze polskiego sokolstwa rozpoczęły proces jednoczenia TG „Sokół” z trzech byłych zaborów. Na obszarze Wolnego Miasta Gdańska najwcześniej odbyło się spotkanie w Sopocie, członkowie tamtejszego Sokoła wybrali zarząd, zatwierdzili nowy statut, zgodzili się na przynależność do powstającego nowego okręgu oraz potwierdzili przystąpienie do Związku TG „Sokół” w Polsce. W Gdańsku zebranie odnawiające ruch sokoli odbyło się 16 stycznia 1920 – podobnie jak spotkanie założycielskie z 1894 roku – w Cafe Upleger. Na czele nowego zarządu stanął Jan Kwiatkowski, drukarz i wydawca „Gazety Polskiej”. 18 maja 1920 roku, podczas zebrania w Toruniu, podjęto decyzję o utworzeniu Dzielnicy Pomorskiej Związku TG „Sokół” w Polsce. Powołano w niej pięć okręgów, dokonując tym samym nowego podziału administracyjnego towarzystwa. Były to: Okręg I Gdański (zwany też Kaszubskim, obejmujący gniazda: gdańskie, sopockie, kościerskie, lipuskie, wejherowskie, skarszewskie, starogardzkie, tczewskie oraz ze Starej Kiszewy), Okręg II Tucholski, Okręg III Grudziądzki, Okręg IV Toruński, Okręg V Bydgoski. Na czele zarządu Dzielnicy Pomorskiej stanął działacz z Torunia, Jakub Sulecki. 20 czerwca 1920 roku wybrano w Gdańsku zarząd powstającego Okręgu Gdańskiego. Prezesem został F. Kręcki. Pod koniec stycznia odbył się w Gdańsku zjazd delegatów ze wszystkich terenów polskich. Zatwierdzono statut i wybrano na prezesa zjednoczonej organizacji Bernarda Chrzanowskiego. Od 8 do 10 VII 1920 roku w Warszawie miał miejsce I Zlot Sokołów Polskich (uczestniczyło w nim około 7 tysięcy osób), 18 lipca odbył się Zjazd Rady ZTG „Sokół”, na prezesa Rady (organu nadzorującego pracę zarządów) wybrano hr. Adama Zamoyskiego.

W 1924 roku Rada dokonała podziału Okręgu I, powstał wówczas Okręg VII Tczewski (gniazda z Tczewa, Pelplina, Zblewa, Lubichowa i Starogardu), w 1927 powstał Okręg IX Kościerski i Okręg X Morski, przez co Okręg I Gdański zachował tylko gniazda z terenu II Wolnego Miasta Gdańska (WMG), czyli z Sopotu, Gdańska-Śródmieścia, Oliwy, Siedlec, Nowego Portu (niewymienione tu okręgi VI i VIII działały w innych częściach II Rzeczypospolitej). Mimo to Okręg Gdański był silny liczebnie, nawet wówczas, kiedy w 1929 roku zostało zamknięte gniazdo w Oliwie; zrzeszał też najwięcej osób zatrudnionych na kolei (w 1928 roku na 200 druhów sokolich było około 130 kolejarzy).

Prezesi Okręgu I Gdańskiego
w latach 1923–1939

1923	dr Franciszek Kręcki
1923–1925	Wojciech Jedwabski
1925–1928	inż. Henryk Czaplicki
1928–1932	inż. Włodzimierz Grützmacher
1932–1933	Roch Ziehms
1933–1936	Bronisław Kubicki
1937–1939	Wojciech Jedwabski
KLJ

Członkowie TG „Sokół” w Gdańsku
w latach 1894–1939 (statystyka)

Rok	Liczba druhów sokolich
1894	38
1900	20
1918	84
1920	80
1928	200
1933	ponad 300
1934	165
1939	80–100
KLJ

Najważniejszą funkcją okręgu była organizacja własnych zlotów i uczestniczenie w innych (okręgowych, dzielnicowych, związkowych). Były one zwieńczeniem pracy sokolej na polu sportowym i kulturalnym. W 1922 roku w gdańskim Sokole zlikwidowano sekcję piłki nożnej, w rezultacie powstał Klub Sportowy „Gedania” (w barwach tego klubu grało wielu sokolich, między innymi Edward Bellon, Franciszek Damaszke, Jan Formella, Jan Kuntz, Alojzy Murawski). TG „Sokół” w II WMG borykało się z problemami finansowymi, brakowało miejsc do ćwiczeń, często korzystano z sal w lokalach prywatnych, restauracjach. Marta Lehmann-Steppuhn (1866 – po 1939), wdowa po restauratorze Johannesie Steppuhnie (1853–1914), i jej syn Kurt udostępniali (zarówno w czasie I wojny światowej, jak i po niej) swój lokal Danziger Bürgergarten przy Karthäuserstraße 27 (ul. Kartuska, Siedlce), po 1924 korzystano także z Domu Polskiego przy Wallgasse 16A (ul. Wałowa 17). 15 kwietnia 1924 kierownictwo związku powołało specjalny fundusz na budowę własnej siedziby. Po zbiórce pieniędzy wśród Polonii w 1925 rozpoczęto budowę sokolni we Wrzeszczu, przy polskim kościele św. Stanisława na Heeresanger 11B (al. Legionów). Teren został przyznany przez Komisarza Generalnego RP, Henryka Leona Strasburgera. Do użytku sokolników wykorzystywano sąsiadujące z nim boisko polskiego klubu sportowego Gedania), dostosowane do ćwiczeń lekkoatletycznych, ponadto korty, bieżnię, stanowisko do rzutów i skoków oraz szatnię. Do wybuchu II wojny światowej budowa sokolni nie została jednak ukończona.

Po zamachu majowym Józefa Piłsudskiego (12–15 V 1926) TG „Sokół”, uważane za związane z Narodową Demokracją, napotkało utrudnienia w funkcjonowaniu, obóz rządzący propagował organizację Strzelec. Z Sokoła odeszło wielu działaczy obawiających się o swoją pozycję w Dyrekcji Kolei, w Komisariacie Generalnym i w innych instytucjach. Pogłębiały się problemy finansowe. Koszty kolejnych organizowanych zlotów niejednokrotnie przekraczały dochód (na przykład zlot Okręgu I Gdańskiego w Kościerzynie 12–13 VI 1926 roku kosztował około 2 tysięcy zł, przynosząc tylko 800 zł zysku). Mimo to w 1933 roku gdańskie gniazdo liczyło jeszcze ponad trzystu członków. Ale już w 1934 roku, po dojściu do władzy nazistów i przeniesieniu w 1931 roku siedziby Dyrekcji Kolei z Gdańska do Torunia, gdański Sokół miał jedynie 165 członków, w 1939 – tylko od 80 do 100 aktywnych działaczy. Ostatnim wydarzeniem, które odbiło się szerokim echem, a w którym uczestniczyło 50 działaczy z Gdańska, był VIII Zlot Sokolstwa Polskiego w Katowicach 26–29 VI 1937 roku. Wiosną 1938 hitlerowcy zdemolowali sokolnię we Wrzeszczu, ostatnie zebranie Okręgu odbyło się w poczekalni Dworca Głównego 21 III 1939 roku. Wobec zbliżającej się II wojny światowej wszystkie gniazda Okręgu Kaszubskiego otrzymały obowiązek wprowadzania programu przysposobienia wojskowego, wezwano wszystkich sokołów i sokolice do moralnego i bojowego przygotowania się na ewentualny niemiecki atak. Wśród aresztowanych 1 IX 1939 roku przedstawicieli Polonii Gdańskiej byli wszyscy działacze TG „Sokół” w Gdańsku. Wielu z nich zginęło 11 I 1940 i 22 III 1940 roku w masowej egzekucji w Stutthofie. KLJ

Działacze TG „Sokół” w Gdańsku aresztowani 1 IX 1939 i w czasie wojny

Imię i nazwisko	Zawód i/lub miejsce pracy	Losy po aresztowaniu
Wiktor Bellwon	pracownik PKP
Leon Józef Block	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Paweł Bojar	pracownik PKP
Marian Brzostowski	pracownik PKP
Franciszek Budzisz	pracownik PKP
Maksymilian Budzisz	pracownik PKP
Paweł Budzisz	pracownik PKP
Edmund Jan Dettlaff	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
dr Bernard Filarski	lekarz, pracownik Dyrekcji Kolei	aresztowany 1 IX 1939, zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Jan Formella	pracownik PKP
Alfons Garyantesiewicz	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Bronisław Gaweł	nauczyciel	nie znaleziono ciała ani miejsca pochówku, widziany ostatni raz w Laskowicach w roku 1939 w podróży do Poznania (odwiedziny syna)
Józef Gołembiewski	robotnik	wiosną 1940 aresztowany przez Gestapo, osadzony w Stutthofie, zmarł tam 13 VII 1940 roku
Józef Gregorkiewicz	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Wilhelm Krystian Grimsmann	drukarz, dziennikarz	aresztowany w 1940 roku przez Gestapo, osadzony w Stutthofie, gdzie został zamordowany wraz z synem w masowej egzekucji 22 III 1940; żona Grimsmanna została zamordowana trzy lata później w Ravensbrück
Edward Groth	pracownik PKP
Paweł Jakubowski	pracownik PKP
Jan Jesikiewicz	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Franciszek Leon Kręcki	handlowiec, bankowiec	aresztowany 1 IX 1939 roku przez Gestapo, 11 I 1940 zamordowany w Stutthofie w egzekucji
Teofil Bronisław Marcinkowski	pracownik PKP	wiosną 1940 roku aresztowany przez Gestapo i wysłany do Oranienburga, a następnie do Neuengamme, gdzie w sierpniu 1940 został zamordowany
Alojzy Murawski	pracownik PKP	w grudniu 1940 roku aresztowany przez Gestapo; wraz z rodziną został zesłany do obozu pracy w Toruniu, zmarła tam jego żona oraz trzyletni synek Edward; przeżył wojnę, po której dowiedział się, że stracił ojca i teściów w Stutthofie
Władysław Murawski	pracownik PKP
Witold Józef Nełkowski	pracownik PKP	zamordowany w egzekucji 11 I 1940 roku w Stutthofie
Mieczysław Olszewski	pracownik PKP
Józef Tomasz Ossowski	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Stefan Ostrowski	pracownik PKP
Piotr Pawlik	pracownik PKP
Alfons Runowski	pracownik PKP
Konrad Sojecki	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
inż. Henryk Thomas	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Alfons Tryba	pracownik PKP
Leon Trzebiatowski	pracownik PKP	zamordowany w masowej egzekucji 22 III 1940 roku w Stutthofie
Augustyn Uller	pracownik PKP
Jan Leon Quandt	pracownik PKP
Franciszek Wiśniewski	pracownik PKP
Jan Winiecki	pracownik PKP
Franciszek Ziehms	pracownik PKP
Alfons Żelewski	pracownik PKP
KLJ