STRYJEC RYSZARD, grafik, rysownik, malarz

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 1: Linia 1:
 
{{paper}}
 
{{paper}}
[[File: Ryszard_Stryjec.jpeg |thumb| Ryszard Stryjec (z lewej) i [[ŻAKIEWICZ ZBIGNIEW | Zbigniew Żakiewicz]] (z prawej)]]
+
[[File: Ryszard_Stryjec.jpeg |thumb| Ryszard Stryjec (z lewej) i [[ŻAKIEWICZ ZBIGNIEW, pisarz, prozaik, eseista | Zbigniew Żakiewicz]] (z prawej)]]
 
[[File:Ryszard_Stryjec_tablica_pamiątkowa.JPG|thumb|Tablica pamiątkowa Ryszarda Stryjca na Targu Rybnym, 2001, ufundowana przez [[DUSZPASTERSTWO ŚRODOWISK TWÓRCZYCH ARCHIDIECEZJI GDAŃSKIEJ | Duszpasterstwo Środowisk Twórczych Archidiecezji Gdańskiej]]]]
 
[[File:Ryszard_Stryjec_tablica_pamiątkowa.JPG|thumb|Tablica pamiątkowa Ryszarda Stryjca na Targu Rybnym, 2001, ufundowana przez [[DUSZPASTERSTWO ŚRODOWISK TWÓRCZYCH ARCHIDIECEZJI GDAŃSKIEJ | Duszpasterstwo Środowisk Twórczych Archidiecezji Gdańskiej]]]]
 
[[File:Ryszard Stryjec, Don Kichot, 1987.JPG|thumb|Ryszard Stryjec ''Don Kichot'', 1987]]
 
[[File:Ryszard Stryjec, Don Kichot, 1987.JPG|thumb|Ryszard Stryjec ''Don Kichot'', 1987]]
  
 
'''RYSZARD STRYJEC''' (30 IV 1932, Lipniszki koło Lidy, obecna Białoruś – 5 VI 1997 Gdańsk), grafik, rysownik, malarz, ceramik. Po śmierci ojca Jana (policjanta i legionisty) zabitego przez NKWD, deportowany z matka Heleną z domu Rybak i siostrą Heleną do Kazachstanu. W Polsce od 1946, zamieszkał w w Świebodzinie, gdzie ukończył szkołę podstawowa i uzyskał w gimnazjum "małą maturę".<br/><br/>
 
'''RYSZARD STRYJEC''' (30 IV 1932, Lipniszki koło Lidy, obecna Białoruś – 5 VI 1997 Gdańsk), grafik, rysownik, malarz, ceramik. Po śmierci ojca Jana (policjanta i legionisty) zabitego przez NKWD, deportowany z matka Heleną z domu Rybak i siostrą Heleną do Kazachstanu. W Polsce od 1946, zamieszkał w w Świebodzinie, gdzie ukończył szkołę podstawowa i uzyskał w gimnazjum "małą maturę".<br/><br/>
W latach 1950–1952 uczył się w Liceum Technik Plastycznych w Gdyni-Orłowie, następnie do 1958 studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP; [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku]]) malarstwo u [[TEISSEYRE STANISŁAW | Stanisława Teisseyre’a]] i [[ŁADA-STUDNICKA KRYSTYNA | Krystyny Łada-Studnickiej]] oraz grafikę u Zygmunta Karolaka. W latach 50. XX wieku współpracował z grupą ceramiczną Kadyny, prowadzoną przez [[ŻUŁAWSKA HANNA | Hannę Żuławską]], w latach 60. XX wieku był redaktorem graficznym gdańskiego miesięcznika [[LITERY | „Litery”]], współpracował z czasopismem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego „Pomerania” oraz Wydawnictwem  Morskim.<br/><br/>
+
W latach 1950–1952 uczył się w Liceum Technik Plastycznych w Gdyni-Orłowie, następnie do 1958 studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP; [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku]]) malarstwo u [[TEISSEYRE STANISŁAW, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych | Stanisława Teisseyre’a]] i [[ŁADA-STUDNICKA KRYSTYNA, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych | Krystyny Łada-Studnickiej]] oraz grafikę u Zygmunta Karolaka. W latach 50. XX wieku współpracował z grupą ceramiczną Kadyny, prowadzoną przez [[ŻUŁAWSKA HANNA, malarka, pedagog | Hannę Żuławską]], w latach 60. XX wieku był redaktorem graficznym gdańskiego miesięcznika [[LITERY, pismo | „Litery”]], współpracował z czasopismem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego „Pomerania” oraz Wydawnictwem  Morskim.<br/><br/>
 
Głównie zajmował się rysunkiem i grafiką, malarstwo i ceramikę traktował suplementarnie. Wczesne malarskie pejzaże wywodzą się z tradycji koloryzmu zakorzenionej w gdańskiej PWSSP, późniejsze obrazy to głównie alegoryczne postaci kobiece z atrybutami, fragmentami pejzażu lub wnętrza, barwne transkrypcje figur graficznych. W grafice początkowo uprawiał głównie monotypię, linoryt i gipsoryt, z czasem jego twórczość zdominowały techniki metalowe: akwaforta, mezzotinta, suchoryt, metody łączone. Tworzył zarówno plansze autonomiczne, jak i cykle oraz serie, a także ilustracje, ekslibrisy, grafiki okolicznościowe. W pracach wypukłodrukowych typowa jest mozaikowa, płaska kompozycja, zdecydowana, twarda linia skontrastowana z czarnymi płaszczyznami; pojawiają się też charakterystyczne tematy – portrety, pejzaże – a przede wszystkim wątki liturgiczne, alegoryczne (''Pejzaż gdański'', ''Miasto fantastyczne'', 1961, gipsoryty; ''Nabrzeże'', ''Postać z instrumentem'', lata 60, linoryty). Akwaforty, suchoryty i pokrewne cechuje zwykle rozbudowana konstrukcja i skomplikowana ikonografia, swoista kontaminacja tradycji i współczesności zarówno w sposobie obrazowania, jak i ewokowanego sensu. Przeważają kompozycje pionowe, symetryczne lub osiowe, z dominantą centralnej lub kilku postaci o wydłużonych proporcjach – jeźdźca, amazonki, aktu – której podporządkowane są rozmieszczone wokół przedmioty, zwierzęta, fantastyczne hybrydy, elementy pejzażu i architektury. Elementy figuratywne wydobywają się z plątaniny miękkich splotów linii i szrafowań. Artysta prowadzi dialog z tradycją, przetwarza i łączy wątki z twórczości między innymi Albrechta Dürera (''Melancholia'', ''Św. Hieronim'', ''Adam i Ewa'', różne warianty ''Jeźdźców''), Pietera Brueghela Starszego (''Małpa na łańcuchu'', ujęty z góry, narracyjny pejzaż w ''Kocie zimą'', akwaforta 1980), z mitologii, demonologii i repertuaru średniowiecznych bestiariuszy, symboliki astrologicznej i wanitatywnej – z realnością współczesną i lokalną. W tle ''Don Kichota'', ''Jednorożca'', Meduzy lub amazonki (''Harpia'', akwaforta, 1986) pojawia się widok gdański lub morski, tytułowy ''Pejzaż kaszubski'' na akwaforcie z 1974 przenika się z alegoryczną, pierwszoplanową postacią kobiecą, rycerz gra w szachy ze śmiercią na tle masywu [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]], nad którym unoszą się jeźdźcy i demoniczne hybrydy. Dziełem malarstwa monumentalnego jest sgraffito na elewacjach dawnego Domu Rzemiosła we Wrzeszczu przy ul. Klonowej.<br/><br/>
 
Głównie zajmował się rysunkiem i grafiką, malarstwo i ceramikę traktował suplementarnie. Wczesne malarskie pejzaże wywodzą się z tradycji koloryzmu zakorzenionej w gdańskiej PWSSP, późniejsze obrazy to głównie alegoryczne postaci kobiece z atrybutami, fragmentami pejzażu lub wnętrza, barwne transkrypcje figur graficznych. W grafice początkowo uprawiał głównie monotypię, linoryt i gipsoryt, z czasem jego twórczość zdominowały techniki metalowe: akwaforta, mezzotinta, suchoryt, metody łączone. Tworzył zarówno plansze autonomiczne, jak i cykle oraz serie, a także ilustracje, ekslibrisy, grafiki okolicznościowe. W pracach wypukłodrukowych typowa jest mozaikowa, płaska kompozycja, zdecydowana, twarda linia skontrastowana z czarnymi płaszczyznami; pojawiają się też charakterystyczne tematy – portrety, pejzaże – a przede wszystkim wątki liturgiczne, alegoryczne (''Pejzaż gdański'', ''Miasto fantastyczne'', 1961, gipsoryty; ''Nabrzeże'', ''Postać z instrumentem'', lata 60, linoryty). Akwaforty, suchoryty i pokrewne cechuje zwykle rozbudowana konstrukcja i skomplikowana ikonografia, swoista kontaminacja tradycji i współczesności zarówno w sposobie obrazowania, jak i ewokowanego sensu. Przeważają kompozycje pionowe, symetryczne lub osiowe, z dominantą centralnej lub kilku postaci o wydłużonych proporcjach – jeźdźca, amazonki, aktu – której podporządkowane są rozmieszczone wokół przedmioty, zwierzęta, fantastyczne hybrydy, elementy pejzażu i architektury. Elementy figuratywne wydobywają się z plątaniny miękkich splotów linii i szrafowań. Artysta prowadzi dialog z tradycją, przetwarza i łączy wątki z twórczości między innymi Albrechta Dürera (''Melancholia'', ''Św. Hieronim'', ''Adam i Ewa'', różne warianty ''Jeźdźców''), Pietera Brueghela Starszego (''Małpa na łańcuchu'', ujęty z góry, narracyjny pejzaż w ''Kocie zimą'', akwaforta 1980), z mitologii, demonologii i repertuaru średniowiecznych bestiariuszy, symboliki astrologicznej i wanitatywnej – z realnością współczesną i lokalną. W tle ''Don Kichota'', ''Jednorożca'', Meduzy lub amazonki (''Harpia'', akwaforta, 1986) pojawia się widok gdański lub morski, tytułowy ''Pejzaż kaszubski'' na akwaforcie z 1974 przenika się z alegoryczną, pierwszoplanową postacią kobiecą, rycerz gra w szachy ze śmiercią na tle masywu [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]], nad którym unoszą się jeźdźcy i demoniczne hybrydy. Dziełem malarstwa monumentalnego jest sgraffito na elewacjach dawnego Domu Rzemiosła we Wrzeszczu przy ul. Klonowej.<br/><br/>
 
Laureat między innymi Nagrody Artystycznej [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] (1995).
 
Laureat między innymi Nagrody Artystycznej [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] (1995).
 
W latach 1964–1984 żonaty był z Janiną z domu Śpiewak, artystką grafikiem, ojciec Jarosława (ur. 1965), rzeźbiarza. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. 8 VII 2001 na Targu Rybnym, na ścianie kamienicy w której mieszkał, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową według projektu [[TUSK BRONISŁAW,  rzeźbiarz | Bronisława Tuska]], z napisem: W TEJ KAMIENICY / W LATACH 1965-1997 / MIESZKAŁ I TWORZYŁ / RYSZARD STRYJEC / GRAFIK/MALARZ / RZEŹBIARZ; (zob. też [[NALAZEK RAINER, polityk | Rainer Nalazek]]). {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]
 
W latach 1964–1984 żonaty był z Janiną z domu Śpiewak, artystką grafikiem, ojciec Jarosława (ur. 1965), rzeźbiarza. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. 8 VII 2001 na Targu Rybnym, na ścianie kamienicy w której mieszkał, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową według projektu [[TUSK BRONISŁAW,  rzeźbiarz | Bronisława Tuska]], z napisem: W TEJ KAMIENICY / W LATACH 1965-1997 / MIESZKAŁ I TWORZYŁ / RYSZARD STRYJEC / GRAFIK/MALARZ / RZEŹBIARZ; (zob. też [[NALAZEK RAINER, polityk | Rainer Nalazek]]). {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]

Wersja z 11:50, 11 gru 2022

Ryszard Stryjec (z lewej) i Zbigniew Żakiewicz (z prawej)
Tablica pamiątkowa Ryszarda Stryjca na Targu Rybnym, 2001, ufundowana przez Duszpasterstwo Środowisk Twórczych Archidiecezji Gdańskiej
Ryszard Stryjec Don Kichot, 1987

RYSZARD STRYJEC (30 IV 1932, Lipniszki koło Lidy, obecna Białoruś – 5 VI 1997 Gdańsk), grafik, rysownik, malarz, ceramik. Po śmierci ojca Jana (policjanta i legionisty) zabitego przez NKWD, deportowany z matka Heleną z domu Rybak i siostrą Heleną do Kazachstanu. W Polsce od 1946, zamieszkał w w Świebodzinie, gdzie ukończył szkołę podstawowa i uzyskał w gimnazjum "małą maturę".

W latach 1950–1952 uczył się w Liceum Technik Plastycznych w Gdyni-Orłowie, następnie do 1958 studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP; Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku) malarstwo u Stanisława Teisseyre’a i Krystyny Łada-Studnickiej oraz grafikę u Zygmunta Karolaka. W latach 50. XX wieku współpracował z grupą ceramiczną Kadyny, prowadzoną przez Hannę Żuławską, w latach 60. XX wieku był redaktorem graficznym gdańskiego miesięcznika „Litery”, współpracował z czasopismem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego „Pomerania” oraz Wydawnictwem Morskim.

Głównie zajmował się rysunkiem i grafiką, malarstwo i ceramikę traktował suplementarnie. Wczesne malarskie pejzaże wywodzą się z tradycji koloryzmu zakorzenionej w gdańskiej PWSSP, późniejsze obrazy to głównie alegoryczne postaci kobiece z atrybutami, fragmentami pejzażu lub wnętrza, barwne transkrypcje figur graficznych. W grafice początkowo uprawiał głównie monotypię, linoryt i gipsoryt, z czasem jego twórczość zdominowały techniki metalowe: akwaforta, mezzotinta, suchoryt, metody łączone. Tworzył zarówno plansze autonomiczne, jak i cykle oraz serie, a także ilustracje, ekslibrisy, grafiki okolicznościowe. W pracach wypukłodrukowych typowa jest mozaikowa, płaska kompozycja, zdecydowana, twarda linia skontrastowana z czarnymi płaszczyznami; pojawiają się też charakterystyczne tematy – portrety, pejzaże – a przede wszystkim wątki liturgiczne, alegoryczne (Pejzaż gdański, Miasto fantastyczne, 1961, gipsoryty; Nabrzeże, Postać z instrumentem, lata 60, linoryty). Akwaforty, suchoryty i pokrewne cechuje zwykle rozbudowana konstrukcja i skomplikowana ikonografia, swoista kontaminacja tradycji i współczesności zarówno w sposobie obrazowania, jak i ewokowanego sensu. Przeważają kompozycje pionowe, symetryczne lub osiowe, z dominantą centralnej lub kilku postaci o wydłużonych proporcjach – jeźdźca, amazonki, aktu – której podporządkowane są rozmieszczone wokół przedmioty, zwierzęta, fantastyczne hybrydy, elementy pejzażu i architektury. Elementy figuratywne wydobywają się z plątaniny miękkich splotów linii i szrafowań. Artysta prowadzi dialog z tradycją, przetwarza i łączy wątki z twórczości między innymi Albrechta Dürera (Melancholia, Św. Hieronim, Adam i Ewa, różne warianty Jeźdźców), Pietera Brueghela Starszego (Małpa na łańcuchu, ujęty z góry, narracyjny pejzaż w Kocie zimą, akwaforta 1980), z mitologii, demonologii i repertuaru średniowiecznych bestiariuszy, symboliki astrologicznej i wanitatywnej – z realnością współczesną i lokalną. W tle Don Kichota, Jednorożca, Meduzy lub amazonki (Harpia, akwaforta, 1986) pojawia się widok gdański lub morski, tytułowy Pejzaż kaszubski na akwaforcie z 1974 przenika się z alegoryczną, pierwszoplanową postacią kobiecą, rycerz gra w szachy ze śmiercią na tle masywu kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, nad którym unoszą się jeźdźcy i demoniczne hybrydy. Dziełem malarstwa monumentalnego jest sgraffito na elewacjach dawnego Domu Rzemiosła we Wrzeszczu przy ul. Klonowej.

Laureat między innymi Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1995). W latach 1964–1984 żonaty był z Janiną z domu Śpiewak, artystką grafikiem, ojciec Jarosława (ur. 1965), rzeźbiarza. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. 8 VII 2001 na Targu Rybnym, na ścianie kamienicy w której mieszkał, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową według projektu Bronisława Tuska, z napisem: W TEJ KAMIENICY / W LATACH 1965-1997 / MIESZKAŁ I TWORZYŁ / RYSZARD STRYJEC / GRAFIK/MALARZ / RZEŹBIARZ; (zob. też Rainer Nalazek). EKA

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania