STEIMMIG FRANZ RUDOLF, przedsiębiorca
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Po śmierci barta Carla Eduarda w 1873 przejął kierownictwo rodzinnego zakładu przy Weidengasse 34 (ul. Łąkowa), jego wspólnikiem był nadal [[LAUBMEYER HERMANN AUGUST | Hermann August Laubmeyer]]. W 1874 zmienił nazwę firmy na „Carl Steimmig und Comp.” i rozbudował do rangi jednego z największych zakładów produkcyjnych Gdańska w ostatnim ćwierćwieczu XIX wieku (w 1893 zatrudniała 120 osób, w 1897 już 210). Obok osprzętu metalowego do budowanych w Gdańsku statków, firma wytwarzała dźwigi portowe i stoczniowe, elementy maszyn kute i odlewane, przęsła mostów (w Gdańsku dla modernizowanych mostów: [[MOST POPIELNY | Popielnego]], [[MOST NA SZOPY | na Szopy]], [[MOST TORUŃSKI | Toruńskiego]]), posiadała własną odlewnię. Od 1858 był właścicielem papierni w Bielkówku pod Gdańskiem, którą nabył od radcy handlowego [[TENNSTAEDT JOHANN GOTTLIEB| Johanna Gottlieba Tennstädta]].<br/><br/> | Po śmierci barta Carla Eduarda w 1873 przejął kierownictwo rodzinnego zakładu przy Weidengasse 34 (ul. Łąkowa), jego wspólnikiem był nadal [[LAUBMEYER HERMANN AUGUST | Hermann August Laubmeyer]]. W 1874 zmienił nazwę firmy na „Carl Steimmig und Comp.” i rozbudował do rangi jednego z największych zakładów produkcyjnych Gdańska w ostatnim ćwierćwieczu XIX wieku (w 1893 zatrudniała 120 osób, w 1897 już 210). Obok osprzętu metalowego do budowanych w Gdańsku statków, firma wytwarzała dźwigi portowe i stoczniowe, elementy maszyn kute i odlewane, przęsła mostów (w Gdańsku dla modernizowanych mostów: [[MOST POPIELNY | Popielnego]], [[MOST NA SZOPY | na Szopy]], [[MOST TORUŃSKI | Toruńskiego]]), posiadała własną odlewnię. Od 1858 był właścicielem papierni w Bielkówku pod Gdańskiem, którą nabył od radcy handlowego [[TENNSTAEDT JOHANN GOTTLIEB| Johanna Gottlieba Tennstädta]].<br/><br/> | ||
Zasiadał w radzie nadzorczej [[DANZIGER PRIVAT-AKTIEN-BANK | Danziger Privat-Aktien-Banku]] i w radzie parafialnej przy [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]]. Brał udział w wielu akcjach charytatywnych i społecznych na rzecz miasta. W 1891 odsprzedał miastu część gruntów fabrycznych, na których powstała Starussgasse (ul. Chlodna). <br/><br/> | Zasiadał w radzie nadzorczej [[DANZIGER PRIVAT-AKTIEN-BANK | Danziger Privat-Aktien-Banku]] i w radzie parafialnej przy [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]]. Brał udział w wielu akcjach charytatywnych i społecznych na rzecz miasta. W 1891 odsprzedał miastu część gruntów fabrycznych, na których powstała Starussgasse (ul. Chlodna). <br/><br/> | ||
| − | + | 21 VI 1852 zawarł w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] związek małżeński z Marią Theresą (ur. 1824), córką aptekarza Rudolfa Hessego. Mieszkał z rodziną przy Ankerschmiedengasse 15 (ul. Kotwiczników). Ojciec [[STEIMMIG RUDOLF | Rudolfa]] i Jeanetty Heleny (ur. 25 VIII 1854 Gdańsk), od 12 IX 1876 zamężnej za syna wspólnika, inżyniera Hermanna Augusta Laubmeyera jr. (8 VIII 1848 Gdańsk – 14 III 1928 majątek Gostkówko, pow. Bytów). Córka z mężem dziedziczyli do 1925 dom przy Ankerschmiedengasse 15 (ul. Kotwiczników), odsprzedając go firmie [[BEHNKE UND SIEG | Behenke und Sieg]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Wersja z 17:45, 15 lip 2021
FRANZ RUDOLF STEIMMIG (4 IV 1818 Gdańsk – 18 II 1893 Gdańsk), przedsiębiorca. Syn Georga Carla Philippa (około 1785 – 21 VI 1831 Gdańsk), właściciela firmy handlowej „G.P.Steimmig”, w 1831 z siedzibą przy Brotbänkengasse 691 (ul. Chlebnicka 24), w 1826 członka Korporacji Kupców Gdańskich, od 1818 żonatego z Heleną Henriettą Schönick (1789–1867). Brat Carla Eduarda Georga oraz Laury Johanny (31 XII 1819 Gdańsk – 17 X 1895 Sopot), Emilii Mathildy (11 V 1822 Gdańsk – 19 IX 1899 Sopot) i Louisy (19 IV 1828 Gdańsk – 19 VII 1898 Sopot) (wszystkie pozostały pannami).
Po śmierci barta Carla Eduarda w 1873 przejął kierownictwo rodzinnego zakładu przy Weidengasse 34 (ul. Łąkowa), jego wspólnikiem był nadal Hermann August Laubmeyer. W 1874 zmienił nazwę firmy na „Carl Steimmig und Comp.” i rozbudował do rangi jednego z największych zakładów produkcyjnych Gdańska w ostatnim ćwierćwieczu XIX wieku (w 1893 zatrudniała 120 osób, w 1897 już 210). Obok osprzętu metalowego do budowanych w Gdańsku statków, firma wytwarzała dźwigi portowe i stoczniowe, elementy maszyn kute i odlewane, przęsła mostów (w Gdańsku dla modernizowanych mostów: Popielnego, na Szopy, Toruńskiego), posiadała własną odlewnię. Od 1858 był właścicielem papierni w Bielkówku pod Gdańskiem, którą nabył od radcy handlowego Johanna Gottlieba Tennstädta.
Zasiadał w radzie nadzorczej Danziger Privat-Aktien-Banku i w radzie parafialnej przy kościele św. Trójcy. Brał udział w wielu akcjach charytatywnych i społecznych na rzecz miasta. W 1891 odsprzedał miastu część gruntów fabrycznych, na których powstała Starussgasse (ul. Chlodna).
21 VI 1852 zawarł w kościele Najświętszej Marii Panny związek małżeński z Marią Theresą (ur. 1824), córką aptekarza Rudolfa Hessego. Mieszkał z rodziną przy Ankerschmiedengasse 15 (ul. Kotwiczników). Ojciec Rudolfa i Jeanetty Heleny (ur. 25 VIII 1854 Gdańsk), od 12 IX 1876 zamężnej za syna wspólnika, inżyniera Hermanna Augusta Laubmeyera jr. (8 VIII 1848 Gdańsk – 14 III 1928 majątek Gostkówko, pow. Bytów). Córka z mężem dziedziczyli do 1925 dom przy Ankerschmiedengasse 15 (ul. Kotwiczników), odsprzedając go firmie Behenke und Sieg.
