SCHURICHT CARL ADOLF, dyrygent, kompozytor
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''CARL ADOLF''' (Adolph) '''SCHURICHT''' (3 VII 1880 Gdańsk – 7 I 1967 Corseaux-sur-Vevey, Szwajcaria), dyrygent, kompozytor. Syn (pogrobowiec) [[SCHURICHT CARL CONRAD | Carla Conrada Schurichta]], wnuk [[SCHURICHT CARL GOTTHILF JULIUS | Carla Gotthilfa Schurichta]]. W latach 1920–1939 miał obywatelstwo [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]]. We wczesnym dzieciństwie wyjechał wraz z matką z Gdańska. Od 1886 | + | '''CARL ADOLF''' (Adolph) '''SCHURICHT''' (3 VII 1880 Gdańsk – 7 I 1967 Corseaux-sur-Vevey, Szwajcaria), dyrygent, kompozytor. Syn (pogrobowiec) [[SCHURICHT CARL CONRAD, organmistrz, fortepianmistrz | Carla Conrada Schurichta]], wnuk [[SCHURICHT CARL GOTTHILF JULIUS, budowniczy instrumentów | Carla Gotthilfa Schurichta]]. Przyszedł na świat w mieszkaniu rodziców przy Poggenpfuhl 3 (ul. Żabi Kruk). Zakończony o wpół do trzeciej popołudniu poród odebrała położna Louise Kaminski z domu Marth, zamieszkała przy Vorstädtischer Graben 52 (ul. Podwale Przedmiejskie), która dopiero tydzień później, 10 lipca, powiadomiła o tym Urząd Stanu Cywilnego.<br/><br/> |
| − | W 1914 | + | W latach 1920–1939 miał obywatelstwo [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]]. We wczesnym dzieciństwie wyjechał wraz z matką z Gdańska. Od 1886 uczył się we Friedrichs-Realgymnasium w Berlinie, od 1892 – w Königliches Realgymnasium w Wiesbaden. Muzyki uczył się w Berlinie – gry na skrzypcach i na fortepianie oraz kompozycji, i w Wiesbaden – dyrygowania u Franza Mannstädta. W okresie 1901–1902 był korepetytorem chóru w teatrze miejskim w Moguncji (Nadrenia-Palatynat). W 1902 otrzymał nagrodę kompozytorską fundacji Paula Kuczynskiego (Kuczynski-Stiftung) i stypendium Franza von Mendelssohna juniora, dzięki czemu mógł studiować w konserwatorium muzycznym w Berlinie (Sternsche Konservatorium für Musik) – grę na fortepianie u Ernsta Rudorffa, kompozycję u Heinricha van Eykena oraz, dodatkowo, u Maxa Regera w Lipsku. Od 1906 do 1912 był kolejno dyrygentem: orkiestry filharmonicznej w Dortmundzie, teatru miejskiego w Zwickau (Saksonia), orkiestry promenadowej w Bad Kreuznach (Nadrenia-Palatynat), chóru filharmonicznego w Goslar (Dolna Saksonia), chóru oratoryjnego Rühl’sche Oratorienverein we Frankfurcie nad Menem. W latach 1912–1944 pracował jako dyrygent (Musikdirektor, od 1922 Generalmusikdirektor) orkiestry miejskiej w Wiesbaden. Od 1930 do 1939 prowadził koncerty letnie w Scheveningen (Holandia) oraz dawał koncerty z orkiestrą Concertgebouw w Amsterdamie i Residentie-Orkest w Hadze. W latach 1931–1933 główny dyrygent (Chefdirigent) Orkiestry Rozgłośni Radiowej w Lipsku. <br/><br/> |
| − | Jego utwory wykonano w Gdańsku po raz pierwszy w 1905 | + | W 1914 dał pierwszy koncert w Londynie i w Teatro alla Scala w Mediolanie. W 1921 roku po raz pierwszy dyrygował Filharmonikami Berlińskimi, w 1927 wystąpił w USA (koncerty z Saint Louis Symphony Orchestra), w 1934 zadebiutował jako dyrygent Filharmoników Wiedeńskich (w 1960 wyróżniony przez nich honorowym członkostwem). <br/><br/> |
| − | Jako dyrygent Schuricht wystąpił w Gdańsku na pięciu koncertach, w tym na dwóch w 1906 | + | Jego utwory wykonano w Gdańsku po raz pierwszy w 1905: 10 marca na koncercie Towarzystwa Orkiestrowego (Orchesterverein; [[MUZYKA | Muzyka. Początek XIX wieku – 1945 rok]]) we Friedrich-Wilhelm-Schützenhaus ([[OGRÓD STRZELECKI I DOM STRZELECKI IM. FRYDERYKA WILHELMA | Ogród Strzelecki i Dom Strzelecki]]) Emil Schwarz (1858–1929) dyrygował cykl ''Herbststücke'' (''Jesienne utwory'') op. 2 – ''Vom Hochwald'' (''O lesie górskim''), ''Herbstluft'' (''Jesienne powietrze''), ''Herbstleid'' (''Jesienne cierpienie''). 23 marca ten sam cykl dyrygował [[THEIL CARL CHRISTIAN HUGO, dyrygent, skrzypek, klarnecista | Carl Theil]]. <br/><br/> |
| − | Od listopada 1944 | + | Jako dyrygent Schuricht wystąpił w Gdańsku na pięciu koncertach, w tym na dwóch w 1906: 16 października na koncercie zorganizowanym przez [[BINDER FRITZ CARL, pianista, dyrygent | Fritza Bindera]] wykonał własne utwory z cykli ''Herbststücke'' i ''Nordische Phantasie'' (''Fantazja nordycka'') – ''Sturm an der Felsküste'' (''Burza u skalistego wybrzeża''), ''Nordlicht'' (''Zorza polarna''), ''Bergfreiheit'' (''Wolność gór)'', oraz ''Symfonię A-dur'' op. 92 Ludwiga van Beethovena i ''Holberg-Suite'' (''Suita z czasów Holberga'') op. 40 Edwarda Griega; 25 października na koncercie zorganizowanym przez Carla Theila – ponownie cykl ''Nordische Phantasie'' oraz ''Drei slavische Intermezzi'' (''Trzy intermezza słowiańskie'') Edmunda Uhla (1853–1929) i uwerturę do opery ''Närodal'' Ottona Dorna (1848–1931). 7 XII 1912 na nadzwyczajnym koncercie Towarzystwa Orkiestrowego wykonał uwerturę do opery ''Euryanthe'' Carla Marii von Webera, uwerturę do opery ''Tannhäuser'' Richarda Wagnera i ''Trzecią Suitę G-dur'' op. 55 Piotra Czajkowskiego (solistą koncertu był polski skrzypek Bronisław Hubermann, który zagrał między innymi ''Koncert skrzypcowy D-dur'' op. 35 Piotra Czajkowskiego); 30 IV 1914 na ostatnim koncercie Festiwalu Beethovena, Brahmsa i Brucknera – zorganizowanego przez Lehrergesangverein (Chór Nauczycielski) i Heidingsfeldsche Singakademie (Towarzystwo Śpiewacze [[HEIDINGSFELD LUDWIG, dyrygent, kompozytor | Ludwiga Heidingsfelda]]) – dyrygował wykonaniem ''IX Symfonii d-moll'' op. 125 Ludwiga van Beethovena; 8 V 1937 na gościnnym koncercie Filharmoników Berlińskich w Teatrze Państwowym dyrygował orkiestrą podczas wykonania uwertury do opery ''Wolny strzelec'' Carla Marii von Webera, ''Symfonii D-dur'' nr 101 „Zegarowej” Josepha Haydna i ''Symfonii Es-dur'' op. 55 „Eroica” Beethovena. <br/><br/> |
| + | Od listopada 1944 mieszkał w Szwajcarii. Dawał koncerty z Orkiestrą Szwajcarii Romańskiej oraz z orkiestrami rozgłośni radiowych w Stuttgarcie, Hamburgu, Frankfurcie nad Menem, Monachium. Od 1946 regularnie występował z Filharmonikami Wiedeńskimi na Festiwalu Salzburskim, po raz ostatni 6 VIII 1965. <br/><br/> | ||
Uhonorowany licznymi odznaczeniami, między innymi Orderem Feniksa (Tagma tou Finikos; Grecja 1936), Orderem Oranje-Nassau III Klasy (Orde van Oranje-Nassau; Królestwo Niderlandów 1938), Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (Großes Verdienstkreuz der Bundesrepublik Deutschland; 1953), Wielkim Krzyżem Orderu Alfonsa X Mądrego (Orden Civil de Alfonso X el Sabio; Hiszpania 1965). Od 1953 roku honorowy obywatel Wiesbaden, tam także patron ulicy Carl-Schuricht-Strasse. <br/><br/> | Uhonorowany licznymi odznaczeniami, między innymi Orderem Feniksa (Tagma tou Finikos; Grecja 1936), Orderem Oranje-Nassau III Klasy (Orde van Oranje-Nassau; Królestwo Niderlandów 1938), Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (Großes Verdienstkreuz der Bundesrepublik Deutschland; 1953), Wielkim Krzyżem Orderu Alfonsa X Mądrego (Orden Civil de Alfonso X el Sabio; Hiszpania 1965). Od 1953 roku honorowy obywatel Wiesbaden, tam także patron ulicy Carl-Schuricht-Strasse. <br/><br/> | ||
Zaliczany do grona najwybitniejszych niemieckich dyrygentów połowy XX wieku, na równi z Wilhelmem Furtwänglerem, Erichem Kleiberem, Ottonem Klempererem, Brunonem Walterem, Hermannem Abendrothem. Obdarzony fenomenalną pamięcią muzyczną – od początku kariery dyrygenckiej prowadził próby i koncerty bez partytury. Jego dorobek fonograficzny obejmuje około 150 utworów nagranych z Filharmonikami Wiedeńskimi, z Orchestre de la Société des Concerts du Conservatoire w Paryżu i z orkiestrami radiowymi. <br/><br/> | Zaliczany do grona najwybitniejszych niemieckich dyrygentów połowy XX wieku, na równi z Wilhelmem Furtwänglerem, Erichem Kleiberem, Ottonem Klempererem, Brunonem Walterem, Hermannem Abendrothem. Obdarzony fenomenalną pamięcią muzyczną – od początku kariery dyrygenckiej prowadził próby i koncerty bez partytury. Jego dorobek fonograficzny obejmuje około 150 utworów nagranych z Filharmonikami Wiedeńskimi, z Orchestre de la Société des Concerts du Conservatoire w Paryżu i z orkiestrami radiowymi. <br/><br/> | ||
| − | Czterokrotnie żonaty. 11 VII 1908 poślubił Friederike (Friedel) Heinemann, w 1922 rozwiódł się z nią. Informacje o dwóch kolejnych żonach są nieprecyzyjne: w 1933 | + | Czterokrotnie żonaty. 11 VII 1908 poślubił Friederike (Friedel) Heinemann, w 1922 rozwiódł się z nią. Informacje o dwóch kolejnych żonach są nieprecyzyjne: w 1933 rozwiódł się z nieznaną z imienia i nazwiska (drugą) żoną ze względu na jej żydowskie pochodzenie (za pomoc w zorganizowaniu jej ucieczki do USA groziło mu w 1944 zesłanie do obozu koncentracyjnego, czego uniknął, uciekając do Szwajcarii), z trzecią żoną – Grete Bauer (nazwisko panieńskie nieznane) – korespondował jeszcze w 1945. Czwarta – Martha Maria Banz (1916 – 21 V 2011) – którą poślubił wiosną 1944, została jego jedyną spadkobierczynią. {{author: JMM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 15:41, 22 gru 2022
_SCHURICHT.jpg)
CARL ADOLF (Adolph) SCHURICHT (3 VII 1880 Gdańsk – 7 I 1967 Corseaux-sur-Vevey, Szwajcaria), dyrygent, kompozytor. Syn (pogrobowiec) Carla Conrada Schurichta, wnuk Carla Gotthilfa Schurichta. Przyszedł na świat w mieszkaniu rodziców przy Poggenpfuhl 3 (ul. Żabi Kruk). Zakończony o wpół do trzeciej popołudniu poród odebrała położna Louise Kaminski z domu Marth, zamieszkała przy Vorstädtischer Graben 52 (ul. Podwale Przedmiejskie), która dopiero tydzień później, 10 lipca, powiadomiła o tym Urząd Stanu Cywilnego.
W latach 1920–1939 miał obywatelstwo II Wolnego Miasta Gdańska. We wczesnym dzieciństwie wyjechał wraz z matką z Gdańska. Od 1886 uczył się we Friedrichs-Realgymnasium w Berlinie, od 1892 – w Königliches Realgymnasium w Wiesbaden. Muzyki uczył się w Berlinie – gry na skrzypcach i na fortepianie oraz kompozycji, i w Wiesbaden – dyrygowania u Franza Mannstädta. W okresie 1901–1902 był korepetytorem chóru w teatrze miejskim w Moguncji (Nadrenia-Palatynat). W 1902 otrzymał nagrodę kompozytorską fundacji Paula Kuczynskiego (Kuczynski-Stiftung) i stypendium Franza von Mendelssohna juniora, dzięki czemu mógł studiować w konserwatorium muzycznym w Berlinie (Sternsche Konservatorium für Musik) – grę na fortepianie u Ernsta Rudorffa, kompozycję u Heinricha van Eykena oraz, dodatkowo, u Maxa Regera w Lipsku. Od 1906 do 1912 był kolejno dyrygentem: orkiestry filharmonicznej w Dortmundzie, teatru miejskiego w Zwickau (Saksonia), orkiestry promenadowej w Bad Kreuznach (Nadrenia-Palatynat), chóru filharmonicznego w Goslar (Dolna Saksonia), chóru oratoryjnego Rühl’sche Oratorienverein we Frankfurcie nad Menem. W latach 1912–1944 pracował jako dyrygent (Musikdirektor, od 1922 Generalmusikdirektor) orkiestry miejskiej w Wiesbaden. Od 1930 do 1939 prowadził koncerty letnie w Scheveningen (Holandia) oraz dawał koncerty z orkiestrą Concertgebouw w Amsterdamie i Residentie-Orkest w Hadze. W latach 1931–1933 główny dyrygent (Chefdirigent) Orkiestry Rozgłośni Radiowej w Lipsku.
W 1914 dał pierwszy koncert w Londynie i w Teatro alla Scala w Mediolanie. W 1921 roku po raz pierwszy dyrygował Filharmonikami Berlińskimi, w 1927 wystąpił w USA (koncerty z Saint Louis Symphony Orchestra), w 1934 zadebiutował jako dyrygent Filharmoników Wiedeńskich (w 1960 wyróżniony przez nich honorowym członkostwem).
Jego utwory wykonano w Gdańsku po raz pierwszy w 1905: 10 marca na koncercie Towarzystwa Orkiestrowego (Orchesterverein; Muzyka. Początek XIX wieku – 1945 rok) we Friedrich-Wilhelm-Schützenhaus ( Ogród Strzelecki i Dom Strzelecki) Emil Schwarz (1858–1929) dyrygował cykl Herbststücke (Jesienne utwory) op. 2 – Vom Hochwald (O lesie górskim), Herbstluft (Jesienne powietrze), Herbstleid (Jesienne cierpienie). 23 marca ten sam cykl dyrygował Carl Theil.
Jako dyrygent Schuricht wystąpił w Gdańsku na pięciu koncertach, w tym na dwóch w 1906: 16 października na koncercie zorganizowanym przez Fritza Bindera wykonał własne utwory z cykli Herbststücke i Nordische Phantasie (Fantazja nordycka) – Sturm an der Felsküste (Burza u skalistego wybrzeża), Nordlicht (Zorza polarna), Bergfreiheit (Wolność gór), oraz Symfonię A-dur op. 92 Ludwiga van Beethovena i Holberg-Suite (Suita z czasów Holberga) op. 40 Edwarda Griega; 25 października na koncercie zorganizowanym przez Carla Theila – ponownie cykl Nordische Phantasie oraz Drei slavische Intermezzi (Trzy intermezza słowiańskie) Edmunda Uhla (1853–1929) i uwerturę do opery Närodal Ottona Dorna (1848–1931). 7 XII 1912 na nadzwyczajnym koncercie Towarzystwa Orkiestrowego wykonał uwerturę do opery Euryanthe Carla Marii von Webera, uwerturę do opery Tannhäuser Richarda Wagnera i Trzecią Suitę G-dur op. 55 Piotra Czajkowskiego (solistą koncertu był polski skrzypek Bronisław Hubermann, który zagrał między innymi Koncert skrzypcowy D-dur op. 35 Piotra Czajkowskiego); 30 IV 1914 na ostatnim koncercie Festiwalu Beethovena, Brahmsa i Brucknera – zorganizowanego przez Lehrergesangverein (Chór Nauczycielski) i Heidingsfeldsche Singakademie (Towarzystwo Śpiewacze Ludwiga Heidingsfelda) – dyrygował wykonaniem IX Symfonii d-moll op. 125 Ludwiga van Beethovena; 8 V 1937 na gościnnym koncercie Filharmoników Berlińskich w Teatrze Państwowym dyrygował orkiestrą podczas wykonania uwertury do opery Wolny strzelec Carla Marii von Webera, Symfonii D-dur nr 101 „Zegarowej” Josepha Haydna i Symfonii Es-dur op. 55 „Eroica” Beethovena.
Od listopada 1944 mieszkał w Szwajcarii. Dawał koncerty z Orkiestrą Szwajcarii Romańskiej oraz z orkiestrami rozgłośni radiowych w Stuttgarcie, Hamburgu, Frankfurcie nad Menem, Monachium. Od 1946 regularnie występował z Filharmonikami Wiedeńskimi na Festiwalu Salzburskim, po raz ostatni 6 VIII 1965.
Uhonorowany licznymi odznaczeniami, między innymi Orderem Feniksa (Tagma tou Finikos; Grecja 1936), Orderem Oranje-Nassau III Klasy (Orde van Oranje-Nassau; Królestwo Niderlandów 1938), Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (Großes Verdienstkreuz der Bundesrepublik Deutschland; 1953), Wielkim Krzyżem Orderu Alfonsa X Mądrego (Orden Civil de Alfonso X el Sabio; Hiszpania 1965). Od 1953 roku honorowy obywatel Wiesbaden, tam także patron ulicy Carl-Schuricht-Strasse.
Zaliczany do grona najwybitniejszych niemieckich dyrygentów połowy XX wieku, na równi z Wilhelmem Furtwänglerem, Erichem Kleiberem, Ottonem Klempererem, Brunonem Walterem, Hermannem Abendrothem. Obdarzony fenomenalną pamięcią muzyczną – od początku kariery dyrygenckiej prowadził próby i koncerty bez partytury. Jego dorobek fonograficzny obejmuje około 150 utworów nagranych z Filharmonikami Wiedeńskimi, z Orchestre de la Société des Concerts du Conservatoire w Paryżu i z orkiestrami radiowymi.
Czterokrotnie żonaty. 11 VII 1908 poślubił Friederike (Friedel) Heinemann, w 1922 rozwiódł się z nią. Informacje o dwóch kolejnych żonach są nieprecyzyjne: w 1933 rozwiódł się z nieznaną z imienia i nazwiska (drugą) żoną ze względu na jej żydowskie pochodzenie (za pomoc w zorganizowaniu jej ucieczki do USA groziło mu w 1944 zesłanie do obozu koncentracyjnego, czego uniknął, uciekając do Szwajcarii), z trzecią żoną – Grete Bauer (nazwisko panieńskie nieznane) – korespondował jeszcze w 1945. Czwarta – Martha Maria Banz (1916 – 21 V 2011) – którą poślubił wiosną 1944, została jego jedyną spadkobierczynią.
