SCHMIDT FERDINAND GOTTLIEB, cukiernik
| < Poprzednie | Następne > |
FERDINAND GOTTLIEB SCHMIDT (3 X 1816 Hermensdorf, obecnie Pogranicznyj, Rosja – 4 II 1882 Gdańsk), cukiernik. W Gdańsku wraz z żoną notowany od 1844 roku. Od 1846 roku w wynajętych pomieszczeniach kamienicy przy Jopengasse 740 (ul. Piwna 61), na parterze i w oficynie, prowadził wytwórnię wyrobów czekoladowych i cukierków „Dampf Chocoladen Fabrik”. W prasowej reklamie polecał gorącą czekoladę swojego wyrobu jako lek na wiele dolegliwości oraz marchewkowe cukierki w cenie 8 groszy srebrnych za funt (467 gram). Po odstąpieniu dzierżawy cukiernikowi Hermannowi Robertowi Hintzowi przeniósł wytwórnię oraz sklep firmowy „F.G.Schmidt” do zakupionej w 1852 kamienicy przy Langgasse 367 (ul. Długa 9), gdzie firma działała jako „Bonbon–Chocoladen Fabrik und Conditor”. Produkcja prowadzona była w oficynach, we frontowej kamienicy na parterze znajdował się sklep firmowy z wydzieloną częścią ze stolikami do konsumpcji na miejscu. Ponowne otwarcie lokalu anonsował w prasie, polecając gorącą czekoladę do picia, szeroką gamę wyrobów czekoladowych, cukierków oraz duży wybór tortów, ciast i ciastek.
Od czerwca 1873 był członkiem gdańskiej loży masońskiej „Eugenia”. Żonaty był z Friederką Wilhelminą Karendorf. Córka Elisabeth Adela ( 1 IX 1857 Gdańsk – 5 VIII 1939 Gdańsk) była żoną właściciela browaru w Gdańsku Nowym Porcie Georga Alberta Fischera i matką kolejnych właścicieli tego dużego browaru.
Spadkobiercą firmy był syn Georg Ludwig (6 II 1855 Gdańsk – 30 X 1901 Gdańsk), po nim do 1907 prowadziła ją wdowa Martha Hodam–Schmidt, od tego roku ich syn Eugen, prowadzący firmę w rodzinnej kamienicy przy Langgasse 9 (ul. Długa) i dodatkowo ze sklepem przy St. Elisabeth 7 (ul. Elżbietańska). W wyniku załamania się koniunktury w okresie I wojny światowej zmuszony był jednak sprzedać w 1917 nieruchomość przy Langgasse 9 (ul. Długa), przenosząc siedzibę na Altstädtischer Graben 10 (ul. Podwale Staromiejskie) i ograniczając się do produkcji i sprzedaży konfitur. W 1939 firmę prowadził Max Milewsky, prawdopodobnie zięć przebywającego już wówczas na emeryturze Eugena.
