RYBICKA-GRZYWACZEWSKA BOŻENA, działaczka opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
Rybicka-Grzywaczewska
BOŻENA RYBICKA-GRZYWACZEWSKA (ur. 10 IX 1957 Gdynia), działaczka opozycji demokratycznej. Siostra Arkadiusza, Mirosława i Sławomira Rybickich. W 1976 ukończyła Technikum Gastronomiczne w Gdańsku, specjalistka w zakresie technologii żywienia. W latach 1976–1980 pracowała w WSS Społem w Gdańsku i Agencji Reklamowej Biura Projektów i Zakładu Ceramiki Artystycznej.
W okresie 1977–1980 uczestniczka Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, współpracowała z niezależnym Wydawnictwem im. Konstytucji 3 Maja. Wraz z bratową Magdaleną Modzelewską-Rybicką organizowała w 1978 odbijające się dużym echem modlitwy w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w intencji uwięzionego działacza Błażeja Wyszkowskiego, a od maja do sierpnia 1980 Dariusza Kobzdeja i Tadeusza Szczudłowskiego. Współorganizatorka manifestacji rocznicowych 3 maja, 11 listopada, grudnia 1970 w Gdańsku. W 1979 współzałożycielka Ruchu Młodej Polski.
W sierpniu 1980 uczestniczka strajku w Stoczni Gdańskiej; po podpisaniu porozumień sierpniowych została sekretarką przewodniczącego Komitetu Krajowego NSZZ „Solidarność” Lecha Wałęsy. Po ogłoszeniu stanu wojennego (13 XII 1981) do czerwca 1982 ukrywała się. Po ujawnieniu, ponownie prowadziła nieoficjalny sekretariat Lecha Wałęsy.
Od 16 X 1982 żona Macieja Grzywaczewskiego (ślub planowany na 16 XII 1981 przełożono z uwagi na wprowadzenie stanu wojennego). W 1984 wraz z mężem i chorym na białaczkę dzieckiem wyjechała na leczenie do Francji (list Lecha Wałęsy w jej sprawie do Jacques’a Chiraca, wówczas mera Paryża, spowodował przyznanie mieszkania przez władze francuskiej stolicy). Była przedstawicielką Lecha Wałęsy w rozmowach z wydawcami francuskimi (między innymi przy wydaniu jego pierwszej autobiografii Droga Nadziei), współpracowała z pismem „Kontakt” w Paryżu i z Biurem Koordynacyjnym „Solidarności” za Granicą w Brukseli. W 1985 z dr Aliną Margolis Edelman założyła Fundusz SOS Pomoc Chorym w Polsce, zajmujący się sprowadzaniem z Polski na leczenie chorych i lekarzy na staże medyczne.
Powróciła do kraju w 1988. Współzałożycielka Stowarzyszenia Pomocy Osobom Autystycznym i Stowarzyszenia Wspólny Dom; organizowała zbiórkę pieniędzy na budowę Domu dla Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Starogardzie Gdańskim. Od 1992 prezes Gdańskiej Fundacji Dobroczynności, prowadzącej Dom Pomocy Społecznej dla osób starszych w Stawiskach koło Kościerzyny i Środowiskowy Dom Samopomocy dla Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Kościerzynie. Od 2008 działaczka Gdańskiej Rady Seniorów przy Prezydencie Miasta Gdańska. Od 2021 członkini Pomorskiego Zespołu do Spraw Kobiet przy Zarządzie Województwa Pomorskiego.
W 2006 Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2016 Krzyżem Wolności i Solidarności. W 2019 została jedną z bohaterek muralu „Kobiety wolności”, odsłoniętym na filarze przystanku kolejowego Gdańsk Strzyża.
