ROTHE JOHANN KARL, prezydent rejencji, honorowy obywatel Gdańska
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''JOHANN KARL ROTHE''' (4 IV 1771 Gdańsk – 27 VIII 1853 Gdańsk), prezydent [[REJENCJA GDAŃSKA | rejencji gdańskiej]]. Od 1787 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od 1792 studiował prawo na uniwersytecie w Królewcu (Königsberg). W 1796 sędzia stażysta w Gdańsku, od 1797 pracownik w administracji rządowej w Kwidzynie, burmistrz sądowy (Justiz Bürgermeister) tego miasta, w latach 1798–1806 radca administracji pruskiej w Bydgoszczy. Od 1807 w administracji w Kwidzynie, w 1816 wiceprezydent rejencji kwidzyńskiej.<br/><br/> | '''JOHANN KARL ROTHE''' (4 IV 1771 Gdańsk – 27 VIII 1853 Gdańsk), prezydent [[REJENCJA GDAŃSKA | rejencji gdańskiej]]. Od 1787 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od 1792 studiował prawo na uniwersytecie w Królewcu (Königsberg). W 1796 sędzia stażysta w Gdańsku, od 1797 pracownik w administracji rządowej w Kwidzynie, burmistrz sądowy (Justiz Bürgermeister) tego miasta, w latach 1798–1806 radca administracji pruskiej w Bydgoszczy. Od 1807 w administracji w Kwidzynie, w 1816 wiceprezydent rejencji kwidzyńskiej.<br/><br/> | ||
| − | 9 V 1825 powołany na prezydenta rejencji w Gdańsku. Nadzorował działalność starostów powiatowych (Landratów), władze policyjne, terenowe urzędy administracji pruskiej, w tym skarbowe (bez wojska i sądów), opiniował plany i zamierzenia władz miejskich Gdańska. Prowadził intensywne prace nad likwidacją skutków wielkiej powodzi na Żuławach i w Gdańsku w kwietniu 1829, w tym odbudowę nadwiślańskich wałów przeciwpowodziowych. Sprawnie kierował walką służb medycznych oraz administracji rządowej (przy wsparciu wojska) z pierwszą wielką [[EPIDEMIE 1801–1945 | epidemią cholery]] na tym terenie w 1831. Wspierał [[KLAWITTER JOHANN WILHELM | Johanna Wilhelma Klawittera]] w tworzeniu przemysłu stoczniowego w Gdańsku, kupców i armatorów gdańskich w tworzeniu parowej floty handlowej, właścicieli majątków (głównie na Żuławach) w zakładaniu plantacji buraka cukrowego i ziemniaków. Za jego czasów przeprowadzono też likwidację klasztorów katolickich w Gdańsku i na terenie rejencji.<br/><br/> | + | 9 V 1825 powołany na prezydenta rejencji w Gdańsku. Nadzorował działalność starostów powiatowych (Landratów), władze policyjne, terenowe urzędy administracji pruskiej, w tym skarbowe (bez wojska i sądów), opiniował plany i zamierzenia władz miejskich Gdańska. Prowadził intensywne prace nad likwidacją skutków wielkiej powodzi na Żuławach i w Gdańsku w kwietniu 1829, w tym odbudowę nadwiślańskich wałów przeciwpowodziowych. Sprawnie kierował walką służb medycznych oraz administracji rządowej (przy wsparciu wojska) z pierwszą wielką [[EPIDEMIE 1801–1945 | epidemią cholery]] na tym terenie w 1831. Wspierał [[KLAWITTER JOHANN WILHELM, właściciel stoczni, radny | Johanna Wilhelma Klawittera]] w tworzeniu przemysłu stoczniowego w Gdańsku, kupców i armatorów gdańskich w tworzeniu parowej floty handlowej, właścicieli majątków (głównie na Żuławach) w zakładaniu plantacji buraka cukrowego i ziemniaków. Za jego czasów przeprowadzono też likwidację klasztorów katolickich w Gdańsku i na terenie rejencji.<br/><br/> |
Od 1828 członek [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], od 1832 członek honorowy, od 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]]. Należał też do [[TOWARZYSTWO POKOJU | Towarzystwa Pokoju]] i [[TOWARZYSTWO BIBLIJNE | Towarzystwa Biblijnego]]. W lutym 1841, przechodząc na emeryturę, otrzymał [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowe obywatelstwo miasta Gdańska]] i Elbląga. <br/><br/> | Od 1828 członek [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], od 1832 członek honorowy, od 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]]. Należał też do [[TOWARZYSTWO POKOJU | Towarzystwa Pokoju]] i [[TOWARZYSTWO BIBLIJNE | Towarzystwa Biblijnego]]. W lutym 1841, przechodząc na emeryturę, otrzymał [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowe obywatelstwo miasta Gdańska]] i Elbląga. <br/><br/> | ||
W 1831 mieszkał przy Vorstädtische Graben 2089 (ul. Podwale Przedmiejskie 39), w 1839 przy Poggenpfuhl 383 (ul. Żabi Kruk 77). Jako emeryt pozostał w Gdańsku, mieszkał przy vor dem hohen Thor 471 (Targ Sienny 6). Od 1800 był żonaty z Eleonorą Friederike Lansert-Rothe (1781 – 1 IV 1855 Gdańsk). Miał syna Roberta (20 VII 1803 Bydgoszcz – 12 IV 1893 Halle), urzędnika administracji rządowej, oraz córki: Johanne Clarę Franziskę (1809 Kwidzyn – 13 III 1890), żonę [[BRESLER CARL HEINRICH | Carla Heinricha Breslera]], pastora [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]], Ferdinandę, żonę Juliusa Reinholda von Plehna (1796 Malbork – 1838 Kopytkowo), właściciela majątku Kopytkowo koło Świecia, oraz Adele, żonę kwidzyńskiego prawnika Reidenitza. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 1831 mieszkał przy Vorstädtische Graben 2089 (ul. Podwale Przedmiejskie 39), w 1839 przy Poggenpfuhl 383 (ul. Żabi Kruk 77). Jako emeryt pozostał w Gdańsku, mieszkał przy vor dem hohen Thor 471 (Targ Sienny 6). Od 1800 był żonaty z Eleonorą Friederike Lansert-Rothe (1781 – 1 IV 1855 Gdańsk). Miał syna Roberta (20 VII 1803 Bydgoszcz – 12 IV 1893 Halle), urzędnika administracji rządowej, oraz córki: Johanne Clarę Franziskę (1809 Kwidzyn – 13 III 1890), żonę [[BRESLER CARL HEINRICH | Carla Heinricha Breslera]], pastora [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]], Ferdinandę, żonę Juliusa Reinholda von Plehna (1796 Malbork – 1838 Kopytkowo), właściciela majątku Kopytkowo koło Świecia, oraz Adele, żonę kwidzyńskiego prawnika Reidenitza. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:30, 30 lis 2022
JOHANN KARL ROTHE (4 IV 1771 Gdańsk – 27 VIII 1853 Gdańsk), prezydent rejencji gdańskiej. Od 1787 uczeń Gimnazjum Akademickiego, od 1792 studiował prawo na uniwersytecie w Królewcu (Königsberg). W 1796 sędzia stażysta w Gdańsku, od 1797 pracownik w administracji rządowej w Kwidzynie, burmistrz sądowy (Justiz Bürgermeister) tego miasta, w latach 1798–1806 radca administracji pruskiej w Bydgoszczy. Od 1807 w administracji w Kwidzynie, w 1816 wiceprezydent rejencji kwidzyńskiej.
9 V 1825 powołany na prezydenta rejencji w Gdańsku. Nadzorował działalność starostów powiatowych (Landratów), władze policyjne, terenowe urzędy administracji pruskiej, w tym skarbowe (bez wojska i sądów), opiniował plany i zamierzenia władz miejskich Gdańska. Prowadził intensywne prace nad likwidacją skutków wielkiej powodzi na Żuławach i w Gdańsku w kwietniu 1829, w tym odbudowę nadwiślańskich wałów przeciwpowodziowych. Sprawnie kierował walką służb medycznych oraz administracji rządowej (przy wsparciu wojska) z pierwszą wielką epidemią cholery na tym terenie w 1831. Wspierał Johanna Wilhelma Klawittera w tworzeniu przemysłu stoczniowego w Gdańsku, kupców i armatorów gdańskich w tworzeniu parowej floty handlowej, właścicieli majątków (głównie na Żuławach) w zakładaniu plantacji buraka cukrowego i ziemniaków. Za jego czasów przeprowadzono też likwidację klasztorów katolickich w Gdańsku i na terenie rejencji.
Od 1828 członek Towarzystwa Przyrodniczego, od 1832 członek honorowy, od 1846 członek Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Należał też do Towarzystwa Pokoju i Towarzystwa Biblijnego. W lutym 1841, przechodząc na emeryturę, otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Gdańska i Elbląga.
W 1831 mieszkał przy Vorstädtische Graben 2089 (ul. Podwale Przedmiejskie 39), w 1839 przy Poggenpfuhl 383 (ul. Żabi Kruk 77). Jako emeryt pozostał w Gdańsku, mieszkał przy vor dem hohen Thor 471 (Targ Sienny 6). Od 1800 był żonaty z Eleonorą Friederike Lansert-Rothe (1781 – 1 IV 1855 Gdańsk). Miał syna Roberta (20 VII 1803 Bydgoszcz – 12 IV 1893 Halle), urzędnika administracji rządowej, oraz córki: Johanne Clarę Franziskę (1809 Kwidzyn – 13 III 1890), żonę Carla Heinricha Breslera, pastora kościoła Najświętszej Marii Panny, Ferdinandę, żonę Juliusa Reinholda von Plehna (1796 Malbork – 1838 Kopytkowo), właściciela majątku Kopytkowo koło Świecia, oraz Adele, żonę kwidzyńskiego prawnika Reidenitza.
